ผัวเถื่อนของนางร้าย

ผัวเถื่อน 1 ‘ทำไมเต้ทำกับเราแบบนี้’ ฉันยืนมองผู้ชายที่ได้ชื่อว่าแฟนผู้แสนดีมาตลอดสองปีด้วยความผิดหวัง ‘เราทิ้งน้องเขาไม่ได้จริง ๆ’ ‘แล้วเธอทิ้งเราได้อย่างนั้นเหรอ’ เขาจับไหล่ฉันไว้ด้วยสัมผัสอ่อนโยนดั่งเช่นทุกครั้ง ‘เต้รู้ว่าดาร์ลิงเข้มแข็ง ดาร์ลิงอยู่ได้แน่แต่น้องเขาเปราะบาง เต้ต้องดูแลน้องเขา’ นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับฉันก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับชะนีน้อยคนนั้น “เฮงซวย!!” แก้วในมือฉันถูกเขวี้ยงออกไปสุดแรง ผู้คนในร้านพากันแตกตื่นแต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ฉันอยากดื่ม ดื่มให้ลืมผู้ชายเฮงซวย “พี่เอาเหล้ามาอีก” “เอ่อ ผมว่า” “เอามา!!” “ครับ ๆ ได้ครับ” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าดื่มไปกี่แก้ว แต่ที่รู้ ๆ คือตอนนี้ฉันยังไม่ลืมผู้ชายเฮงซวยคนนั้นเลย “ฮือ ฮือ” “เฮ้ ยัยหน้าสวยมาแหกปากอะไรแถวนี้” น้ำเสียงแข็งกระด้างฟังดูไม่ลื่นหูส่งผลให้ฉันต้องตวัดสายตามองเขาด้วยความหงุดหงิด “แล้วนายยุ่งอะไรด้วย” “ถ้าลูกค้าไม่ร้องเรียน ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับขี้เมาแบบเธอหรอก” ปากคอเราะร้ายเป็นที่สุด! ฉันพยายามถ่างตาเพื่อจะดูหน้าเขาชัด ๆ และสิ่งที่เห็นไม่มีอะไรเลยนอกจากความหล่อ “ทำไม นายเป็นเจ้าของร้านหรือไง” “เออ แล้วถ้าอีกสิบนาทีเธอไม่ย้ายก้นเด้ง ๆ ของเธอออกไปจากร้านฉัน ฉันจะให้ลูกน้องจับเธอโยนออกไป” “ไอ้ ไอ้มังคุด ไอ้เงาะ ไอ้ทุเรียน” “ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ ออกไปได้แล้ว” พูดเพียงเท่านั้น เขาก็เดินออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด (ฮันเตอร์) วันนี้เป็นวันอัปมงคลอะไรของผมกันวะ แทนที่จะได้นั่งดูบอลสบาย ๆ กลับต้องลงไปจัดการขี้เมาที่ลูกน้องผมไม่กล้าจัดการ ทุกคนให้เหตุผลเดียวกันว่า เธอสวยเกินไป พวกมันเลยไม่กล้าเข้าไปจัดการ ให้ตายเถอะ ผมจ้างพวกมันมาทำแมวอะไรวะ “คนไหน” “อยู่หน้าบาร์ครับเฮีย” ทันทีที่ผมเดินมาถึงหน้าบาร์และเจอกับผู้หญิงในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำ ต้องยอมรับว่าทรวดทรงองเอวเธอดูน่าหลงใหลจริง ๆ “เธอสวยมากใช่ไหมครับเฮีย” “งั้น ๆ” ก็ไม่ได้สวยอะไรมาก แค่ผิวขาวเนียนละเอียด คิ้วสวยได้รูป ดวงตากลมโต จมูกโด่งมน ริมฝีปากเป็นกระจับ คางเรียวสวย แค่นี้เองไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นสักหน่อย “เฮ้ ยัยหน้าสวยมาแหกปากอะไรแถวนี้” ผมเข้าไปสะกิดไหล่เธอ จังหวะที่เธอหันมาต้องยอมรับว่าแอบตะลึงนิด ๆ “แล้วนายยุ่งอะไรด้วย” แต่ปากแบบนี้น่าจับกัดให้แตก “ถ้าลูกค้าไม่ร้องเรียน ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับขี้เมาแบบเธอหรอก” ท่าพยายามถ่างตาตัวเองของเธอทำให้ผมแอบขำออกมาก่อนจะกลับมาตีหน้านิ่ง “ทำไม นายเป็นเจ้าของร้านหรือไง” “เออ แล้วถ้าอีกสิบนาทีเธอไม่ย้ายก้นเด้ง ๆ ของเธอออกไปจากร้านฉัน ฉันจะให้ลูกน้องจับเธอโยนออกไป” “ไอ้ ไอ้มังคุด ไอ้เงาะ ไอ้ทุเรียน” “ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับเธอ ออกไปได้แล้ว” ให้ตายเถอะ ผู้หญิงอะไรเพี้ยนชะมัด เมื่อจัดการเสร็จจึงรีบเดินออกมาไม่อยากเสวนากับเธอมากนัก ตึก ตึก ตึก ขณะผมกำลังเดินกลับไปห้องทำงาน ผมรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินตามมา พอผมหยุด มันก็หยุดด้วย “มึงเป็นใคร” ผมหันหลังกลับไปถามเสียงเข้มแต่สิ่งที่เห็นทำเอาผมแทบเอาหัวเขกขอบโต๊ะ “เธอมาทำบ้าอะไรตรงนี้” ยัยคนสวยนั่นแหละครับ ตอนนี้คุณเธอกำลังคลานเข้ามาหาผมเหมือนผีจูออนในหนังญี่ปุ่น “ห้องน้ำ ห้องน้ำ” บอกตามตรงว่าสภาพเธอตอนนี้อนาถสุด ๆ ครั้นจะทิ้งไว้แบนนี้ก็ดูจะใจดำเกินไป ดังนั้นผู้ชายดี ๆ อย่างผมจึงอนุเคราะห์เธอโดยการลากเธอเข้ามาในห้องทำงาน “เธอนี่มันภาระจริง ๆ” เมื่อลากเธอมาถึงห้องน้ำในห้องทำงานเรียบร้อยเลยอนุเคราะห์ด้วยการอุ้มเธอนั่งบนชักโครกอีกนิด เดี๋ยวฉี่เลอะเทอะ ลำบากผมอีก “อื้อ สุดหล่อถอดกกน.ให้เค้าหน่อย” ผมกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ พยายามไม่หันมองร่างและสีหน้าแสนยั่วยวนของอีกคน “ทำเองละกัน” หมับ นั่นปะไร แม้ผมจะพยายามเลี่ยงแต่คุณเธอยังดึงมือผมไปสัมผัสเรียวขาเนียนละมุนนั่นจนได้ “นะ นะ ช่วยดาร์ลิงหน่อย” มือนุ่มค่อย ๆ ลูบไล้ตามสันกรามอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะดึงหน้าผมเข้าไปประกบจูบโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว รสเชอร์รี่แสนหวานจากปากอวบอิ่มทำให้สติผมขาดลงในที่สุด จูบที่เริ่มจากเธอตอนนี้มันถูกแทนที่ด้วยความร้อนแรงจากผม “อื้อ ช่วย ช่วยให้ดาร์ลิงลืมหน่อย” ผมจูบซับน้ำตาเธอด้วยความเอ็นดู จากตอนแรกที่จะหยุดเพียงเท่านี้กลับหยุดไม่ได้เมื่อขาเรียวเกี่ยวเข้ากับเอวผม “นี่เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร” ดวงตาคู่สวยสบกับตาผมครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะคลี่ยิ้มออกมา “ปล้ำสุดหล่อไงคะ” ให้ตายเถอะ มีผู้หญิงที่ไหน เมาแล้วรั่วขนาดนี้วะเนี่ย ผมพยายามแงะขาเธอออกอีกครั้งแต่ดูเหมือนมันยากกว่าที่คิด ที่สำคัญคุณเธอยังเบียดตัวเข้ามาอีก “อื้ม ฉันจะอดทนไม่ไหวแล้วนะ” “ดาร์ลิงก็ไม่ไหวเหมือนกัน” ไม่พูดเปล่า มือเล็กยังเลื่อนมาปลดเข็มขัดผมออก ผมแทบดึงมือเธอออกไม่ทัน “อะไรอ่า หวงเหรอ” “โอ๊ย วันอะไรของกูวะเนี่ย” ผมพยายามควบคุมลมหายใจให้เป็นปกติ ประคองเธอออกจากห้องน้ำโดยระวังไม่ให้เธอประทุษร้ายผมได้อีก “อื้อ มาปล้ำ ปล้ำนะ” มือเล็กยังคงสะเปะสะปะไปมา และด้วยความที่เธอดิ้นไปมาทำให้ผมเสียหลักล้มลงบนโซฟาโดยมีร่างอีกคนติดมาด้วย “หึหึ เสร็จดาร์ลิงแน่สุดหล่อ” รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยนั่นก่อนที่เธอจะคว้าหมับเข้าที่ลูกชายผม “อ๊า ทำอะไรของเธอ อื้ม” จับไม่พอเธอยังลูบไล้มันไปมาอีก ส่วนผมน่ะเหรอ อยากจะผลักออกแทบตายแต่ร่างกายแม่งไม่ขยับแถมยังเอื้อมมือไปถอดชุดเธอออกอีก “อ่า กินละน้า” สาบานเลยว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคิดจะปล้ำผมแบบนี้ ผมถีบกระเด็นไปแล้วแต่สำหรับคนนี้ ทำไม...ช่างเถอะ เอาเป็นว่าผมกำลังหลงอะไรบ้างอย่างจากตัวเธอละกัน “ซี๊ด อื้ม กินให้หมดสิ” มือผมเผลอกดลงบนเส้นผมนุ่มสลวยนั่น หลงเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่เธอปรนนิบัติให้ “ทามาย มานหยาย หย่าย” เต้างามตรงหน้าช่างล่อตาล่อใจผมยิ่งนักให้ผมยื่นมือไปสัมผัสและไวดั่งใจคิด ตอนนี้มือผมกำลังโอบอุ้มความนุ่มนิ่มอยู่เต็มไม้เต็มมือ “อื้อ อย่าบีบแรง อ๊า” ใบหน้าเชิดขึ้น ดวงตาปรือยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมให้กระแทกส่วนล่างเข้าปากเธอแรงกว่าเดิม “อ๊ะ ไม่กินล้าว หย๊าย ดุด้วย” พูดจบเจ้าของเรือนร่างอรชรก็ลากสังขารตัวเองไปทิ้งลงบนโซฟาอีกตัว ส่วนผมน่ะเหรอ ทำได้เพียงมองตามเธอตาค้าง ผู้หญิงบ้าอะไรวะเนี่ย แล้วใครจะรับผิดชอบตรงนี้ -_- “ยัยบ้าเอ๊ย” —————