คืนพลาดรัก(เพื่อน)

ตอนที่3

แสงแฟลชจากสตูดิโอกับเหล่าเด็กน้อยประมานสิบกว่าคนที่มารอคิวถ่ายงานเพื่อโปรโมทแบรนด์เสื้อผ้า ปริมน้อยได้คิวถ่ายที่ห้าและกำลังถ่ายชุดสุดท้ายพอดี

เด็กชายตัวอ้วนไม่ได้ดูงอแงเหมือนเด็กคนอื่น สร้างความประทับให้กับเหล่าทีมงานในกองถ่ายไม่น้อย อีกทั้งผิวพรรณหน้าตาก็ดูน่ารัก เรียกได้ว่าฉายแววนายแบบตั้งแต่เด็กๆเลยก็ว่าได้

"เก่งมากๆเลยครับน้องปริม คุณแม่ครับดูแลน้องด้วย"

"ค่ะ ๆ"

เสียงเรียกของพนักงานในสตูดิโอทำให้รักตาภารีบวิ่งเข้าไปหาปริมน้อยหลังจากที่ถ่ายงานเสร็จแล้ว

"เหนื่อยมั้ยปริม?"

"ไม่เลยค้าบ"

ยิ้มให้ผู้เป็นน้าแก้มแทบปริ รู้สึกภูมิใจที่ได้มีงานทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระแม่ ปริมน้อยทั้งฉลาดและรู้ความไปหมดจึงไม่แปลกที่จะเป็นที่รักใคร่ของคุณครูที่โรงเรียน อายุยังน้อยแต่สามารถสอบเข้าเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หนึ่งของโรงเรียนดังได้แล้ว

"เก่งมากและหล่อมากๆด้วย น้าแอบไปดูรูปมาแล้ว ปริมจะต้องชนะผลโหวตแน่ๆ น้ามั่นใจ"

เอามือป้องปากกระซิบบอกหลานชายเบาๆ

"อย่างนั้นก็ดี ดีเลย ค้าบ ปริมจะได้มีเงินให้แม่แล้ว"

ยิ้มออกมาจนแก้มป่องตาหยี ในขณะที่ผู้เป็นน้าสาวยื่นน้ำและขนมให้กิน

"วันนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ เตรียมรอฟังผลที่บ้านเลย"

หนึ่งในทีมงานของกองถ่ายเดินเข้ามาบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพรางยื่นมือไปลูบแก้มป่องๆของปริมน้อยด้วยความเอ็นดู

"ค่ะ ๆ ขอบคุณนะคะ ปริมเดี๋ยวน้าไปเก็บของก่อน นั่งรอตรงนี้นะ"

"ค้าบผม"

รักตาภาเดินเข้าไปเก็บสัมภาระที่ขนมาตั้งแต่เช้า ที่เธอพยายามมากขนาดนี้เพราะอยากจะให้เพื่อนสนิทมีรายได้มากขึ้นในการใช้จุนเจือครอบครัว เนื่องจากปลายฝนโดนตัดขาดจากครอบครัว

บิดาและมารดาไม่อนุญาตให้เธอกลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปอีก หลังจากที่ทำเรื่องงามหน้าให้อายไปทั้งวงตระกูลถึงแม้ว่าไม่ใช่ตระกูลใหญ่โตร่ำรวยอะไรแต่บิดาของรักตาภาก็มีตำแหน่งหน้าที่การงานเป็นถึงนายกองค์การบริหารส่วนจังหวัดมีหน้ามีตาในจังหวัดบ้านเกิดของหญิงสาวอยู่ไม่น้อย

และแน่นอนว่าชื่อเสียงด้านลบของบุตรย่อมมีผลกับหน้าที่การงานของบิดา เมื่อโดนตัดขาดปลายฝนเองก็ไม่ได้ขอร้องอ้อนวอนให้พวกท่านให้อภัย เธอตัดสินใจใช้ชีวิตตามลำพังโดยไม่ปริปากขอความช่วยเหลือจากทางบ้านอีกเลย

"เด็กคนนี้ล่ะค่ะพี่ปัณณ์"

ชั้นบนของสตูดิโอมีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งกับหญิงสาวหุ่นเพรียวหน้าหมวยยืนคู่กันอยู่ ทอดสายตาลงมาแอบมองเด็กน้อยและผู้หญิงที่ทั้งคู่คิดว่าเป็นแม่ของเด็ก

"ก็แค่เด็กหน้าคล้าย อีกอย่างพี่ไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้น ให้พี่แวะมาดูอะไรเสียเวลาจริงๆ"

"ไม่ได้บังคับซักหน่อย พี่ปัณณ์มาเองแท้ๆ ในใจก็อยากรู้เหมือนกันใช่มั้ยล่ะ อืม...หนูมาก็ว่าแล้วคนอย่างพี่ปัณณ์คงไม่ไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนหรอก คุณแม่ก็ระแวงเกินไป"

แค่ก ๆ

ปัณณ์ถึงกับสำลักน้ำที่กำลังยกดื่มเข้าปากเมื่อได้ยินน้องสาวเอ่ยออกมาแบบนั้น

"อายุเท่าไหร่?"

"ใครคะพี่ปัณณ์?"

"เด็กคนนั้น"

ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบพอๆกับหน้าหล่อเหลาที่ดูนิ่งๆไร้ชีวิตชีวา

"ในแฟ้มประวัติส่วนตัวห้าขวบสามเดือนค่ะ"

ปัณณ์อึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ

"อืม ให้มาดูแค่นี้ใช่มั้ย ไม่มีอะไรแล้วพี่กลับก่อนนะ"

ร่างสูงโปร่งร้อยแปดสิบเจ็ดเอี้ยวตัวกลับเตรียมตัวจะก้าวลงบันไดชั้นล่างของสตูดิโอซึ่งสวนกับทีมงานที่กำลังวิ่งขึ้นมาหาอสมาพอดิบพอดี

"คุณมาครับ ค่าตัวเด็กวันนี้จ่ายเลยมั้ย พอดีว่าแม่น้องปริมไม่ได้มาเองให้จ่ายกับญาติของแม่น้องเลยมั้ยครับ?"

"อ้าวเหรอ คนนั้นไม่ใช่แม่ของน้องเหรอ?"

อสมาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ยืนเต็มความสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบ ปัณณ์ที่ได้ยินเต็มสองหูรีบหันควับมาทันท่วงทีเหมือนกัน

"เอาแฟ้มข้อมูลของเด็กมาให้พี่ดูหน่อย"

ก้าวกลับขึ้นมา ก่อนจะแย่งแฟ้มในมือของน้องสาวไปนั่งเปิดดูด้วยความเร่งรีบ

"เด็กชายปริม วราฤทธิ์ มารดาชื่อนางสาวปลายฝน วราฤทธิ์ ไม่มีข้อมูลของพ่อเด็ก ผู้ดูแลคนนี้ชื่อรักตาภา ซึ่งผ่านการอนุญาตจากผู้เป็นแม่แล้ว"

ปัณณ์มือสั่นพร่า จ้องแฟ้มตรงหน้าตาแทบจะถลนก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้น

"เด็กล่ะ หนูมาพี่จะไปหาเด็ก"

"อะไรกันคะพี่ปัณณ์ เกิดอะไรขึ้น?"

อสมาวิ่งตามพี่ชายลงไปชั้นล่างด้วยความงุนงง เด็กคนนั้นมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้กันแน่ พี่ชายของเธอถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนเร่งรีบไปซะหมดขนาดนั้น

"เขม เขม เด็กล่ะ"

อสมาถามขึ้นด้วยลมหายใจที่กระหืดกระหอบ ในขณะที่ผู้เป็นพี่ชายวิ่งตามออกไปข้างนอกแล้ว

"กลับไปแล้วครับมีอะไรหรือเปล่าครับคุณมา"

เขมทัศใจจดใจจ่อรอคำตอบจากเจ้านายสาวเผื่อว่ามีอะไรเขาจะได้จัดการทันท่วงที

"อืม ๆโอเคๆไม่มีอะไรไปเถอะ"

อสมาโบกไม้โบกมือให้เขมทัศ ก่อนจะเดินตามผู้เป็นพี่ชายออกไป เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วสิ เผลอๆเด็กคนนั้นเป็นหลานของเธอจริงๆขึ้นมา

'ยุ่งแล้วสิ'

เมื่อนึกถึงคำพูดของผู้เป็นมารดาขึ้นมา อสมาถึงกับเปลี่ยนจากเดินช้าเป็นวิ่งสี่คูนร้อยตามพี่ชายออกไปทันที เธอมั่นใจว่าเด็กคนนั้นเกี่ยวข้องกับพี่ชายเธอแน่นอนและเรื่องนี้ให้ผู้เป็นมารดารู้ตอนนี้ไม่ได้ด้วย