คืนพลาดรัก(เพื่อน)

ตอนที่2

"ปลาย ๆ "

หญิงสาวร่างอวบ ความสูงประมานร้อยหกสิบห้าอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ผมสีบลอนด์สั้นประบ่า ทุกท่วงท่าและบุคลิกของหล่อนดูดีแม้จะเป็นสาวอวบก็เต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ

"ปลายจ๋า"

ส่งเสียงเรียกชื่อฉันอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันไม่ขานรับ

"มีอะไรเหรอยัยรัก?"

รักตาภา คือชื่อของเธอเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ขณะที่ฉันกำลังวุ่นอยู่กับการจัดพื้นที่เตรียมกล้องต่างๆเพื่อจะไลฟ์สดในติ้กต้อกขายเสื้อผ้าของใช้เด็กต่างๆที่สั่งมาจากต่างประเทศ บ้างก็สินค้าจากจีน เกาหลี และเวียดนาม

เสื้อผ้าที่ฉันขายมีตั้งแต่หลักสิบยันหลักร้อย อาชีพเดียวที่ฉันทำคือการขายของ บางทีก็ไปตั้งแผงแถวตลาดนัดท้ายรถต่างๆ ฉันเลี้ยงลูกด้วยตัวเองจึงไม่มีเวลาจะไปหางานประจำทำ

"นี่ ๆ ดูนี่"

"อะไร บอกมาเถอะ ไม่มีเวลาอ่าน"

"ฉันส่งรูปภาพของตาปริมไปลงประกวดนายแบบจูเนียร์มา ทางทีมงานเขาติดต่อกลับมาแล้ว ลูกเธอผ่านการคัดเลือกรอบแรกอีกสองวันเข้าสตูดิโอไปถ่ายงานได้เลย"

"ไม่เอา ลูกฉันยังเล็ก ไปทำอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก"

ฉันรีบปฏิเสธเพราะกลัวว่าลูกจะไม่ชอบ เนื่องจากไม่เคยเห็นปริมปริมชอบแสดงออกอะไรแบบนั้น

"ไปเถอะน่า ได้รางวัลตั้งห้าหมื่นแน่ะ ไม่ต้องมีค่าใช้จ่ายอะไร แค่ถ่ายๆ และก็ลงในเพจให้เขาโหวต ใครได้คะแนนโหวตเยอะที่สุด ได้เงินรางวัลห้าหมื่น แถมพรีเซนเตอร์แบรนด์เสื้อผ้าจูเนียร์สตาร์เป็นเวลาหนึ่งปี เงินค่าพรีเซนเตอร์ก็แยกออกไปต่างหากอีก ไม่สนใจจริงเหรอ ข่าวว่าค่าเทอมปริมๆไม่ใช่น้อย เอาไว้เป็นเงินค่าเทอมสิ"

"ไปครับแม่ ปริมอยากได้เงิน"

ปริมปริมเดินออกมาจากห้องพอดีหลังจากทำการบ้านเสร็จ ฉันนิ่งคิดไปชั่วครู่ เงินมันก็อยากได้อยู่หรอกนะแต่ว่า ปริมปริมไม่ได้ฉายแววอะไรแบบนั้นเลย มีดีก็แค่หน้าตาที่หล่อตั้งแต่เด็ก เหมือน...เขา

"นะ ๆ ลองดู"

"นะค้าบแม่"

มือเล็กๆยื่นมาเกาะแขนเป็นการอ้อนขออนุญาต ฉันถอนหายใจออกมา ใจอ่อนอีกตามเคย

"อืม ได้ แต่ปริมปริมรู้ใช่มั้ยลูก ว่าการทำงานแบบนี้มันต้องมีความรับผิดชอบมากแค่ไหน"

"ปริมทราบค้าบ และปริมก็รู้ว่าแม่เหนื่อยกับการหาเงินเป็นค่าเทอมให้ปริมมากแค่ไหน ปริมอยากช่วยแม่ค้าบ"

เจอประโยคนี้กับสายตาออดอ้อนเว้าวอนเข้าไปฉันถึงกับไปไม่ถูก น้ำตาซึมออกมาอย่างไม่อาจกลั้น หันไปมองหน้าของรักตาภาอีกครั้ง อีกฝ่ายเอาแต่พยักหน้าหงึกๆเชียร์อย่างเต็มที่

"โอเค งั้นไปเทรนด์กับน้ารักเลย แม่ไม่ค่อยรู้เรื่องการโพสต์ท่าอะไรแบบนี้หรอก เอาไปเลยผู้จัดการส่วนตัว"

"ขอแค่เธออนุญาตเรื่องอื่นสบายบรื๋อ"

ปัดมือพรางยักคิ้วใส่ฉัน ฉันส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมา เอาเถอะได้ไม่ได้อย่างน้อยลูกของฉันก็ได้หาประสบการณ์ ลำพังไลฟ์ขายของมันก็พออยู่ได้อยู่แล้ว เพราะเราก็ประหยัดกันแบบสุดๆ แม้ว่าร่างกายของฉันจะผอมเกร็งกว่าแต่ก่อนมาก เพราะต้องเลือกกินเลือกใช้แต่ของที่จำเป็น อนาคตของปริมปริมสำคัญที่สุด

"ฉันเชื่อมือเธออยู่แล้ว มาเถอะมาไลฟ์ได้แล้ว ฉันจ่ายค่าตัวให้เธอมาไลฟ์ให้นะจ้ะเพื่อนรัก"

เป็นจริงดังนั้น แม้ว่าสินค้าจะเป็นของฉัน แต่ฉันไม่ชอบออกสื่อ ส่วนมากจะจ้างรักตาภาหรือไม่ก็จ้างน้องๆนักศึกษาที่กำลังหางานพิเศษมาช่วยไลฟ์ให้

แต่เวลาออกไปขายตามตลาดนัดต่างๆฉันก็ไม่ติดอะไรสามารถขายเองได้สบายเพียงแต่หน้ากล้องเท่านั้นที่ฉันไม่สามารถทำได้เพราะฉันไม่ชอบออกสื่อ

ไม่อยากให้ใครรู้จักฉันมากเกรงว่าจะสาวมาถึงลูก และจะรู้ไปถึงเขาคนนั้นซึ่งเป็นพ่อของลูก หากปัณณ์รู้ว่าฉันมีลูกกับเขา ฉันกลัวว่าลูกของฉันจะเป็นปัญหากับเขาได้ ซึ่งบางทีปัณณ์อาจจะมีครอบครัวแล้ว และถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงเปอร์เซนต์อันน้อยนิดที่เขาจะรู้ แต่ฉันก็อดที่จะแอบแพนิคไปก่อนไม่ได้

แม้ว่าเราจะเดินคนละทางมาเนิ่นนานและก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ปัณณ์อยู่ที่ไหน มีอนาคตอย่างไร ฉันรู้เพียงแต่ว่าบ้านเขาก็รวยประมานนึงอนาคตของเขาคงจะสวยงามแน่นอน ฉันรู้เพียงแค่นี้เท่านั้น

"เหม่ออีกแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันนี่แหละจะเป็นแม่ให้ปริมปริมออกหน้าแทนเธอเอง ไม่ต้องคิดมากโอเคมั้ย?"

รักตาภารู้ดีว่าเรื่องของฉันเป็นมาอย่างไร และฉันกำลังกลัวอะไรอยู่ รักตาภาเข้าใจและคอยซัพพอร์ตฉันอยู่ข้างๆฉันในทุกๆเรื่องเสมอ

"อืม ขอบใจนะ"

"ฉันสวยยังปลาย?"

หมุนตัวไปมา ถึงว่ารักตาภาจะอวบๆเจ้าเนื้อแต่บอกไว้ก่อนเลยว่าหล่อนสวยและเซ็กซี่จนผู้ชายต้องมองเหลียวหลังเสมอ

"เริ่ด ปังมาก เริ่มเลยแอดมินพร้อมแล้ว พนักงานแพคสินค้าทำงานได้เลยนะคะ ยังเหลือของที่ต้องแพคอีกเยอะ"

หันไปบอกปริมปริมที่ตั้งท่าเตรียมทำงานตามค่าจ้างสองร้อยบาทเหมือนทุกๆวัน

"พร้อมค้าบ"

"โอเช"

ฉันยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์โอเคให้ลูก ก่อนจะหันมายิ้มให้รักตาภาที่ตอนนี้เริ่มทำการไลฟ์แล้ว

บ้านสโรชินี

"คุณแม่คะ รูปเด็กคนนี้หน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน"

อสมายื่นรูปให้ผู้เป็นมารดาดูหลังจากที่ได้รับแฟ้มภาพของนายแบบนางแบบน้อยที่ผ่านการคัดเลือกรอบแรกเข้ามาในแบรนด์สินค้าของเธอ หญิงวัยกลางคนแต่งตัวดูดีเหมือนคุณหญิงคุณนายรับรูปเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่สะดุดเหลือเกินมาพินิจพิจารณาดูด้วยความฉงนสนเท่ห์

"เหมือนปัณณ์"

ตอบได้โดยทันทีอย่างไม่ต้องคิดเยอะ

"ใช่มั้ยคะแม่ พี่ปัณณ์ชัดๆ คงไม่ได้แอบไปมีลูกไว้ที่ไหนนะคะ อิอิ"

อสมาเพียงพูดเล่นเท่านั้นเพราะไม่มีวันที่พี่ชายของเธอจะไปแอบมีลูกไว้ที่ไหนแน่นอน เขาสนใจผู้หญิงที่ไหนกัน แถมนิสัยยังดุดันเย็นชาทำตัวลึกลับจนน่าขนลุก เธอเป็นน้องเองยังขยาด

"แล้วถ้าสมมุติเป็นลูกของพี่ปัณณ์จริงๆคุณแม่จะทำยังไงคะ?"

ถามทีเล่นทีจริง

"ดีใจสิ แม่จะรีบไปรับมาอย่างไว"

"หืม คุณย่าขา มันไม่ได้กระมังคะ แม่เขาจะยอมให้เหรอ?"

เลียนเสียงเป็นคุณย่าสัพยอกผู้เป็นมารดาเพราะรู้ดีว่าคุณศศิมารดาของเธอนั้นอยากมีหลานแค่ไหน

"อย่าลืมว่าพ่อเราเป็นทนาย เรื่องแย่งเด็กมาเลี้ยงเองไม่ใช่เรื่องยาก"

"โอ้ย! คงไม่ใช่หรอกค่ะแม่ ถ้าใช่คงปวดหัวน่าดู"

อสมายักไหล่อย่างขยาดเมื่อนึกถึงเรื่องปวดหัวเกี่ยวกับการขึ้นศาลอะไรต่างๆ โชคดีที่ปัณณ์พี่ชายของเธอไม่เป็นทนายเหมือนผู้เป็นบิดา ไม่อย่างนั้นล่ะก็คงได้ปวดหัวไม่จบไม่สิ้น