คืนพลาดรัก(เพื่อน)

"อย่ามาเจอกันอีกเลย" น้ำเสียงเย็นชาบวกกับสายตาแข็งกร้าวมันทำให้ฉันรู้สึกชาวาบไปหมดทั้งกายใจ "มะ..หมายความว่ายังไง?" "พอแค่นี้เถอะปลาย..." ฉันถึงกับอึ้งไปเมื่อถูกปัณณ์สั่งห้ามไม่ให้มาพบเจอกันอีก เหตุเพราะ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เมื่อคืนเป็นฉันที่ผิดเอง ปล่อยตัวปล่อยใจทั้งๆที่รู้ว่าเขาเมา ฉันควรหักห้ามใจตัวเอง ไม่ใช่สมยอมจนเกิดเรื่องที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้น เพราะฉันกับปัณณ์เป็นแค่เพื่อนกัน ฉันทำลายความไว้ใจของเขาเพราะฉันเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่เขาไว้ใจ ฉันยัง...ยังหักหลังเขาด้วยการเผลอมีใจให้เขาจนได้ กฏเหล็กของเขาที่ฉันท่องจนขึ้นใจ 'ห้ามคิดเกินเลย ห้ามอ่อย ห้ามมีใจให้ฉัน ' แต่เรื่องเมื่อคืนฉันทำลายความสัมพันธ์ของเราให้ขาดสะบั้นลงในวันสุดท้ายของการเรียนจบการศึกษาพอดี มันไม่สมควรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ วันนี้ควรจะเป็นวันที่เรามีความสุขกับความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจากกันในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เป็นฉันที่โง่เอง คิดว่าการเอาตัวเข้าแลกแล้วปัณณ์จะคิดรับผิดชอบด้วยการรับฉันเป็นแฟน "อืม..ได้สิ ต่อไปนี้ปลายจะไปให้ไกลๆ จะไม่มาพบเจอทำให้ปัณณ์ต้องเกลียดปลายไปมากกว่านี้อีก แต่ก่อนไป ปลายอยากจะบอกปัณณ์ว่า ปลายขอโทษ" "หยุดพูดแล้วไปซะ" ปัณณ์เอ่ยปากไล่ฉันอีกครั้ง แต่ขาฉันมันก้าวไม่ออกเขาเลยเป็นฝ่ายที่เดินหนีจากฉันไปเสียเอง ความทรงจำในครั้งนั้นยังติดตรึงอยู่ในใจของฉันอย่างไม่มีวันที่จะลืมเลือน แผ่นหลังของเขาที่หันหลังเดินจากฉันไปอย่างช้าๆ คล้ายกับสายลมที่กำลังพัดผ่านฉันไปชั่วนิรันดร์ จากนั้นไม่นานก็มีสายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย ราวกับกำลังไว้อาลัยให้กับน้ำตาของฉันที่ไหลหลั่งรินลงมาสังเวยให้กับความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือน ผ่านมาเกือบหกปีแล้ว ที่ฉันกับปัณณ์จากกัน เป็นหกปีที่เขาหายลับเข้ากลีบเมฆไปโดยที่ไม่ทิ้งช่องทางใดๆให้ติดต่อกันได้อีก เป็นหกปีที่ฉันกำเนิดเลือดเนื้อเชื้อไขให้เขา เพราะความสัมพันธ์ในคืนนั้นของเราไม่ได้เกิดการป้องกันแต่อย่างใด วันนี้ลูกชายของฉันก็มีอายุครบห้าขวบแล้ว ถึงวันเกิดลูกทีไรก็เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปครั้งนั้นที่ฉันโดนปัณณ์ไล่ให้ออกมาจากชีวิตของเขาทุกครั้ง ฉันอดที่จะคิดขึ้นมาไม่ได้ว่า.. 'วันนี้มันจะเป็นอย่างไรถ้าตอนนั้นระหว่างฉันกับเขาไม่มีอะไรเกิดขึ้น' "แม่ค้าบ" เด็กชายตัวน้อยผิวขาวอมชมพูในชุดนักเรียนตัวกลมๆจ่ำหม้ำคนนั้นที่กำลังวิ่งพุ่งเข้ามาหาฉันหลังเลิกเรียนพิเศษคนนั้นคือลูกชายของฉันเอง "ว่าไงคะลูกหมูน้อยของแม่ วันนี้เรียนสนุกมั้ยเอ่ย?" ฉันอ้าแขนรับเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมกับตั้งคำถามด้วยรอยยิ้มและสายตาที่เอ็นดูรักใคร่อย่างเต็มเปี่ยม "ปริมไม่เหนื่อยเลยค้าบแม่ เพราะวันนี้น้องพลอยกลับมาเรียนแล้ว" น้องพลอยที่ปริมลูกชายของฉันเอ่ยถึงคือ เพื่อนสนิท ของลูกหมูอ้วนปริมปริมของฉันเอง ถ้าหนูพลอยไม่มาลูกของฉันจะเป็นกังวลจนเป็นเหตุให้ไม่ค่อยอยากจะมาเรียนอยู่เสมอ ปริมน้อยแตกต่างจากพ่อของเขาตรงที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์กับเพื่อนโดยที่ไม่ต้องมีเงื่อนไขใดๆ "น้องพลอยคนนั้นสำคัญยังไงน้า ถึงทำให้ลูกหมูของแม่อยากจะมาเรียนใจจะขาดขนาดนี้" "สำคัญสิครับแม่ ก็น้องพลอยคอยปกป้องปริมจากพวกเด็กเกเรที่บูลลี่ปริมว่าปริมเป็นเด็กไม่มีพ่อ" ฉันไม่ได้รู้สึกตกใจที่ลูกโดนบูลลี่เรื่องนี้ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฉันกับลูกเข้าใจกันดี และไม่ใช่ครั้งแรกที่ปริมปริมโดน แม้ว่าจะรู้สึกสงสารลูกแค่ไหนก็ไม่เท่าอธิบายให้ลูกเข้าใจและปริมปริมเองก็เข้าใจเป็นเรื่องนี้เป็นอย่างดีฉันเลยไม่ได้นึกหนักใจอะไรมาก ปริมปริมเป็นเด็กฉลาดเข้าใจฉันไปหมดซะทุกเรื่อง "แต่ถึงน้องพลอยจะไม่ปกป้อง ปริมก็ไม่สนใจหรอกค้าบ ในโลกนี้ไม่มีใครมีพ่อมีแม่ครบทู้กคน ปริมมีแค่แม่ปลายฝนก็พอแล้วค้าบ" ปากเล็กช่างเจรจานั้นอธิบายเจื้อยแจ้วด้วยแววตาที่ไร้เดียงสา ปริมน้อยมองโลกในแง่บวกเสมอ คงไม่ต้องเดาว่าได้นิสัยมาจากใคร อิอิไม่ได้อวยตัวเองเท่าไหร่ ก็ลูกได้นิสัยฉันมาจริง ๆ "ลูกของแม่ปลายเป็นเด็กดีที่สุด ป่ะกลับบ้านกันเถอะ วันนี้แม่ปลายต้องไปไลฟ์สดขายของในติ้กต้อกอีก" "วันนี้ปริมจะช่วยแม่ปลายแพคของค้าบ แต่ปริมขอค่าจ้างด้วยนะค้าบ" ปริมปริมมีความฝันอยากจะซื้อบ้านซื้อรถให้แม่ปลายฝนอย่างฉัน จึงมักจะมาของานทำเพื่อแลกเงินไปเก็บสะสมในกระปุกออมสินอยู่เสมอ เพราะฉันมักจะสอนลูกว่าอยากได้อะไรก็ต้องทำงานแลกเงินไม่มีอะไรได้มาฟรีๆและไม่มีอะไรที่จะได้มาง่ายโดยที่ไม่ต้องทำงาน "ได้อยู่แล้วแต่ต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนนะรู้มั้ยครับ?" "รับชาบค้าบ" ฉันยิ้มให้กับความน่ารักของหมูน้อยปริมปริมเป็นรอบที่ล้าน ปริม ชื่อแค่พยางค์เดียวที่ฉันตั้งให้ลูก แต่ฉันมักจะเรียกลูกว่าปริมปริม เพราะมันดูน่ารักน่าหมั่นเขี้ยวดี ลูกเหมือนของขวัญเพียงสิ่งเดียวในชีวิตที่ฉันมีและฉันสัญญากับตัวเองเป็นรอบที่ล้านเหมือนกันว่าจะไม่ยอมเสียปริมปริมน้อยไปอย่างเด็ดขาด แม้ว่าต้องแลกด้วยชีวิตของฉันก็ตาม