อย่าเล่นกับไฟ 8
969 Words
“ยังไง ไม่ตอบ?” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายื่นหน้ามาพูดใกล้ ๆ ทำให้ฉันได้สติละสายตาจากกล้ามหน้าท้องลอนสวยเงยหน้าขึ้นสบตาเฮียเกมส์ด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
“คะ คือ...”
“เข้ามาก่อนสิ” เพราะเห็นฉันมัวแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เฮียเกมส์จึงถือวิสาสะจับแขนฉันดึงเข้าไปในห้องจากนั้นก็จัดการปิดประตูล็อกกลอนเรียบร้อย ฉันได้แต่ยืนมองดูการกระทำของเขาด้วยสมองมึนงง มันไม่ใช่ไม่รับรู้ว่าเขาทำอะไร เพียงแต่สมองมันสั่งการช้าทำให้ปฏิเสธเขาไม่ทัน รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาอยู่ในห้องเขาเรียบร้อยแล้ว
“สรุปว่ามีอะไร” คนตัวสูงขยับเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะวางมือบนศีรษะฉัน ใบหน้าหล่อเหลายิ้มไม่หุบมันยิ่งทำให้ฉันยากที่จะละสายตาไปไหนได้จึงเลือกวางตาที่ใบหน้าเฮียเกมส์
ไม่ได้ชอบนะแต่ก็หล่อเกินจะละสายตาไปทางอื่นได้จริง ๆ
“คือป้าแก้วตาให้หนูมาดูว่าเฮียเกมส์อยู่ห้องไหม เห็นโทรมาไม่รับสาย” ฉันเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงยาน ๆ ก่อนจะหลบสายตาเฮียเกมส์โดยเลือกก้มหน้าลง แต่ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดเพราะสายตาดันสะดุดกับช่วงล่างเฮียเกมส์ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อสมองดันทุเรศนึกถึงสิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าเช็ดตัวสีขาว
“ดื่มมาเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามทำให้ฉันหลุดจากภวังค์จากนั้นก็ตอบน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับเงยหน้าหันไปทางอื่น
“ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก หนูมาบอกแค่นี่แหละ” พูดจบก็ขยับตัวออกห่างจากเขาก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินออกมาทว่า...
“เดี๋ยว!” มือหนาคว้าแขนไว้ก่อนจะดึงฉันเข้าไปใกล้ตัว มันไม่ได้แรงแต่ก็ทำให้คนเมาอย่างฉันที่ทรงตัวไม่อยู่เซไปซบกับแผงอกเปลือยเปล่าของเขาเต็ม ๆ
“เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมถึงดื่มแอลกอฮอล์ หืม” มือหนาจับไหล่สองข้างดันตัวฉันออกเพื่อมองหน้ากันชัด ๆ
หัวใจฉันในตอนนี้มันเต้นโครมครามกับใบหน้าเราที่ห่างกันเพียงคืบเดียว
“เด็กอะไรหนูโตแล้วนะ”
“แบบนี้เหรอครับที่เขาเรียกว่าโตแล้ว” เฮียเกมส์ไล่สายตามองทั่วกรอบหน้าจากนั้นก็ไล่ระดับลงเรื่อย ๆ กระทั่งถึงหน้าอกฉัน เขามองเพียงครู่เดียวก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากันอีกครั้งแล้วยกยิ้มมุมปาก
“ถ้าไม่รู้จริงก็อย่าพูด”
“หลักฐานมันฟ้องไม่ได้พูดไปเรื่อยเปื่อยสักหน่อย” พูดพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากมันยิ่งทำให้ฉันเหมือนจะตายกับรอยยิ้มของเขา
“ถ้าไม่เกรงใจโชว์หลักฐานให้ดูไปแล้วว่าโตหรือไม่โต”
“คนกันเองจะเกรงใจทำไม” เฮียเกมส์ขยับหน้ามาพูดใกล้ ๆ ขยิบตาให้ด้วยท่าทีกวน ๆ เห็นแล้วหมั่นไส้ชะมัด
“หื่นกาม!”
“หนูนั่นแหละคิดไปถึงไหน” คนอย่างเขามันยิ่งกว่าปลาไหลจับไม่ได้ไล่ไม่ทันจริง ๆ
ฉันเลือกที่จะไม่ตอบเม้มปากแน่นเพราะรู้ดียังไงก็ไม่ชนะเขาอยู่ดี
“แล้วบอกแม่ไหมว่าดื่ม”
“...” ฉันไม่ได้ตอบยังคงกัดริมฝีปากแน่นเหมือนเดิม
“ที่เงียบคือไม่ได้บอกสินะ”
“บอกไม่บอกแล้วเฮียยุ่งอะไรด้วย”
“อย่าลืมว่าป้าพิมพ์ฝากให้เฮียช่วยดูหนูอยู่”
“ก็ดูไปไงไม่ต้องพูด” เฮียเกมส์มองหน้าฉันนิ่งก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาขึ้นมากดอะไรบางอย่าง
“เฮียจะทำอะไร?”
“จะฟ้องป้าพิมพ์ว่ามีเด็กดื้อแอบกินเบียร์”
“ห้ามบอกแม่นะ” ฉันรีบเดินไปแย่งโทรศัพท์จากเขาแต่อีกคนกลับหลบก่อน ทำให้คนที่ไม่ค่อยมีสติเกือบล้มหน้าคะมำแต่เฮียเกมส์โอบกอดรอบเอวไว้ก่อน
“ทำไมล่ะ?” เสียงทุ้มดังข้างหูแขนแกร่งดึงตัวฉันขยับแนบชิดกายทำให้แผ่นหลังสัมผัสกับหน้าอกเปลือยเปล่าของเขา
“หนูไม่อยากให้แม่เป็นห่วง”
“...” เฮียเกมส์ไม่ตอบยังคงโอบกอดฉันไม่ปล่อย
“ห้ามบอกแม่ได้ไหม หนูดื่มกับเดซี่ในห้องแค่สองคนไม่ได้ออกไปไหน” ฉันพูดน้ำเสียงอ่อนลงคล้ายกับกำลังออดอ้อนเขาอยู่ยังไงยังงั้น
“มีค่าปิดปากไหมล่ะ” คนที่เงียบไปนานพูดขึ้น
“เฮียจะเอาอะไร”
“หนูให้อะไรเฮียได้บ้างล่ะ” ลมหายใจอุ่นร้อนกระทบข้างหูมันทำให้ฉันขนลุกชูชันทั้งตัวไหนจะคำถามของเขาอีก
สมองมันคิดดีไม่ได้เลยจริง ๆ
ในขณะที่เอาแต่ยืนนิ่งเม้มริมฝีปากแน่นสับสนกับคำตอบที่จะเอ่ยบอกเขา มือหนาของคนด้านหลังก็สอดเข้ามาด้านในเสื้อลูบสัมผัสหน้าท้องแบนราบมันยิ่งทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง
สมองรับรู้ทุกการกระทำของเขาแต่ร่างกายมันกลับไม่รักดีไม่ยอมขยับออกปล่อยให้เขาแกล้งอยู่แบบนั้น จนกระทั่ง...
“เป็นห่าอะไรไม่รับโทรศัพท์” เสียงดังขึ้นจากประตูบานใหญ่ฉันกับเฮียเกมส์รีบหันไปมองเมื่อเห็นพี่คิวเพื่อนเฮียเกมส์ก็ตกใจไม่น้อยก่อนจะได้สติรีบดีดตัวออกจากเฮียเกมส์
ก่อนจะรีบเดินไปยังประตูห้องที่มีพี่คิวยืนอยู่เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยฉันไม่รู้จะทำหน้ายังไงจึงเลือกหลบหน้าก่อนจะเดินแทรกตัวออกมาจากห้องทันที นาทีนี้ขอแค่กลับไปถึงห้องให้เร็วที่สุดพอ...
- Writer
