21
“จะมาบีบน้ำตาอะไรตอนนี้ละต้นหลิว ทำไมตอนแรกถึงไม่คิด” คมน์สอดเข้าที่สะเอวเล็ก บังคับด้วยแรงที่มากกว่าพาร่างบอบบางเข้าไปในตัวโรงแรม
พรรณธรอยากจะส่งเสียงกรีดร้องให้ดังๆ เพื่อเรียกความสนใจ หรือไม่ก็ร้องเรียกให้คนอื่นช่วย...ใช่! ให้คนอื่นช่วย
“ถ้าคิดจะร้องขอความช่วยเหลือจากคนอื่นละก็คิดให้ดีๆ นะต้นหลิว เพราะว่าพี่อาจจะผลักเธอนอนตรงนี้ แล้วก็...”
พรรณธรหุบปากลงทันควัน ฟันขาวขบกัดลงบนเรียวปากบางนุ่ม พลางค้อนคมน์ขวับๆ ก่อนเธอจะวางมือบนท่อนแขนแกร่ง กดปลายเล็บแหลมคมลงไปและลากแรงๆ แต่คมน์ก็ไม่สะดุ้งสะเทือน เขายังกดมือลงไปบนแขนพรรณธร
“ต้นหลิวเจ็บนะพี่คมน์”
“ก็อยากให้รู้รสความเจ็บ จะได้รู้ว่าเวลาพี่หรือคนอื่นๆ เจ็บมันเป็นยังไง” คมน์พูดพร้อมกดเรียกลิฟต์ซึ่งก็มาพอดี เขาเหวี่ยงกายอรชรเข้าไปก่อนและตามติดพร้อมกับใช้ร่างกายกดร่างเล็กตรึงไว้กับผนังลิฟต์ขณะยื่นมือไปกดยังชั้นที่ต้องการ
รอยยิ้ม
