20
พรรณธรกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง แม้จะอยู่ในความมืดมิดของราตรีกาลที่ไร้แสงจันทราสาดส่องมาด้วยเพราะถูกเมฆก้อนใหญ่บดบังไว้เสียสิ้น แต่อย่างน้อยก็ยังมีแสงสว่างจากดวงดาวที่กระพริบอยู่บนฟากฟ้าส่องลงมาให้เห็นใบหน้าที่แดงเหมือนกับสีเลือด อีกทั้งดวงตาคมกริบเป็นสีเดียวกัน แต่เหมือนกับมีประกายเพลิงลุกไหม้อยู่
“พะ...พี่...พี่คมน์...เอ่อ....”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วต้นหลิว พี่ไม่อยากฟังคำแก้ตัวจากคนอกตัญญู เห็นผู้ชายดีกว่าย่าของตัวเอง” คมน์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน ดวงตาสีเพลิงตวัดมองสาวน้อยในกรงแขนซึ่งตอนนี้ตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว “พี่รู้แล้วว่าเราไม่อยากแต่งงานกันพี่ แต่ไม่คิดว่าเราจะใจกล้าถึงกับทำร้ายคุณย่า เรามันใจร้ายจนพี่นึกไม่ถึงจริงๆ ”
“ปะ...เปล่า...มะ...ไม่ใช่นะคะ...” พรรณธรอยากจะปฏิเสธและบอกเล่าความจริงให้ฟัง แต่เมื่อได้เห็นดวงคมกริบมีประกายไฟลุกเรืองรองอยู่ ก็พูดอะไรไม่ออก
ชายห
