ERIC & SNOW - 2 รับบทผู้ประสบภัย
1036 Words
หญิงสาวรีบวิ่งหนีกลับมาตามหาเพื่อนที่โต๊ะทั้งที่ยังไม่หายตกใจจากเมื่อครู่ที่เกิดขึ้น แต่ตอนนี้เพื่อนสาวหายหัวไปไหนแล้วไม่รู้
“เชี่ยเอ้ย วาวาแกอยู่ไหนเนี่ย” มือเรียวล้วงเอามือถือ ก่อนพยายามกดโทรหาเพื่อนสาวมือระวิง
“วาวาแกอยู่ไหน”
(อยู่กับต้น)
“ต้นไหน”
(ต้นแฟนฉันไง เมื่อกี้เขาตามมาง้อฉันแล้ว) เสียงคนสะอึกสะอื้นหายไปแต่ยังคงมีความเมามายซ่อนอยู่ในน้ำเสียงอยู่นิด ๆ
“ห๊ะ! ตามง้อ! ดะ เดี๋ยวแล้วผู้ชายเชิ้ตสีดำที่แกชี้ให้ฉันดูล่ะ แกบอกว่าเป็นแฟนแกกำลังคั่วอยู่กับผู้หญิงอื่น”
“ฉันบอกงั้นเหรอ”
0___0!
“…”
สโนว์รู้สึกเหมือนฝูงผึ้งบินหึ่งอยู่รอบหัว เหมือนแข้งขาอ่อนแรงเอาดื้อ ๆ ดูเหมือนว่านอกจากตัวเองจะได้รับประทานอาหารหมาไปแล้ว ยังต้องกลายเป็นผู้ประสบภัยไปอีกด้วย
กรรมละ....
ข้อผิดพลาดที่หนึ่งคือ เธอไม่เคยเห็นหน้าแฟนวาวาแบบชัด ๆ เพราะเรียนอยู่คนละคณะ
ข้อผิดพลาดที่สองคือ เมื่อครู่เธอไปหาเรื่องใครก็ไม่รู้แถมยังทำร้ายร่างกายเขาอีกด้วย
และข้อผิดพลาดที่สามคือ ใครก็ไม่รูัที่ว่าคนนั้นกำลังเดินตรงทางนี้
กรี๊ดดด…
สโนว์รีบหันหลังกลับ ได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ
-ยายวาวานะ ยายวาวา งื้อ ทำไงดีละเนี่ย หนีก่อนละวะ นาทีนี
ที่ลานจอดรถ
คนตัวเล็กอย่างสโนว์อาศัยความไว วิ่งหนีออกมาจนถึงลานจอดรถ ก่อนจะรีบเปิดประตูเข้ามาในรถพร้อมกับฟุบหน้ากับพวงมาลัยเพราะหายใจแทบไม่ทัน
“อะไรกันวะเนี่ย ยัยวาวาทำพิษแล้วไหมละ ซวยชะมัด รีบไปดีกว่า”
มือเรียวสตาร์ทรถเก๋งคันเก่าที่กว่าจะสตาร์ทติด ยิ่งกลัวก็ยิ่งลนจนเหงื่อกายผุดไหลออกมาจากรอบหน้า กว่าจะสตาร์ทติดได้แล้วขับออกมาจวนจะเกือบจะถึงทางออก เพื่อนสาวตัวต้นเหตุก็ดันโทรกลับมาพอดี
(แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนอะสโนว์)
“กลับหอพักสิถามได้...อยู่ทำเพื่อ โดยแกเทแล้วนิ”
(เออขอบใจนะที่อุตส่าห์มารับฉัน ตอนนี้ฉันกลับหอกับต้นแล้ว ขอโทษด้วยนะเว้ยเพื่อน ฉันซึ้งน้ำใจแกมากๆ)
“เออค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อนกัน แต่ทีหลังอย่าเทกันแบบนี้อีกก็พอ”
เมื่อเพื่อนเล่นบทแบบซาบซึ้งน้ำใจแถมยังขอโทษแบบนี้ สุดท้ายเธอก็โกรธเพื่อนไม่ลง สโนว์ตัดสายเมื่อพูดจบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองทาง
“ว้าย!”
เอี๊ยดดด!
โครมมม!
“ซะ ซวย ซวยอีกแล้ว”
รถคันหน้าจอดชะลอดูรถจากถนนใหญ่ ส่วนสโนว์ที่ขับตามออกมาไม่ได้ดูสัญญานไฟอะไรเลยแม้แต่น้อย เธอเดินลงจากรถก่อนยกมือกุมขมับ
แม่มึ๊ง...รถคันหน้าเป็นรถซูปเปอร์คาร์สุดหรู จำได้ว่ามีไม่กี่คันในประเทศ แล้วพอหันกลับมามองสภาพรถกระป๋องคันเก่าของตัวเองที่ข้างหน้ายู่ไปเล็กน้อย ผิดกับท้ายรถหรูท้ายคันหน้าที่แทบจะไม่เป็นอะไรเลยนอกจากสีถลอกจาง ๆ
ซวยซับซวยซ้อนของจริง ไม่รู้ว่าก้าวขาไหนออกจากบ้าน
เธอเดินตรงไปหารถคันหน้า เพราะรถของตัวเองประกันขาดไปตั้งหลายวันแล้วไม่ได้ต่อ
“ขะ ขอโทษนะคะ คือเมื่อกี้หนูไม่ทันมอง…อ่า…”
กระจกรถซูปเปอร์คาร์คันหรูเลื่อนลงมา พร้อมกับใบหน้าของผู้ชายที่คุ้นจัด!
ใช่...จะไม่คุ้นได้ไง ก็เธอเพิ่งกระแทกหัวเข่าใส่กล่องกลางดวงใจของเขาก่อนหน้านี้
“คะ คุณ!”
“เธออีกแล้วเหรอ!”
นอกจากเสียงเข้ม ๆ ที่พูดใส่ ชายคนตรงหน้ายังเปิดประตูลงจากรถพร้อมกับกระแทกเสียงปิดประตูดังปัง!
“สะ สวัสดีค่ะ ลาก่อน” สโนว์หมุนตัวกลับจะหนี แต่เหมือนว่าจะโดนดึงคอเสื้อยืดเอาไว้จนหนีไปไหนต่อไม่ได้
และเมื่อหนีไม่ได้ เธอก็เลยสะบัดมือของเขาออกจากคอเสื้อของเธอแล้วหันไปเผชิญหน้าสู้
“ชนแล้วหนี”
“ยังไม่ทันเลยหนีเลยค่ะ แค่จะถอยออกมาตั้งหลัก เพราะคุณยืนชิดหนูมากเกินไป”
“ที่ชนท้ายรถว่าไง?”
“คุณจงใจแกล้งเบรกรถกะทันหันหรือเปล่าคะ!”
“ฉันจะทำแบบนั้นไปทำไม ไฟท้ายก็เปิดปกติ ไม่ว่าใครขับรถออกจากซอยก็ต้องเบรกดูรถจากถนนใหญ่ทั้งนั้นแหละ หรือเธอไม่?”
สโนว์เม้มริมฝีปาก ถ้ามองตามความเป็นจริงก็พอจะเข้าใจได้ว่าตัวเองผิด แต่ที่สำคัญรถตัวเองประกันเพิ่งหมดไปหมาด ๆ และเธอยังไม่ได้ไปต่อมันด้วยซ้ำ
“หรือ...ว่านี่เป็นวิธีอ่อยผู้ชายแบบใหม่สินะ”
“ห๊ะ! อ่อย? คุณว่าอะไรนะคะ?”
“นี่เธออยากรู้จักฉันถึงขนาดลงทุนขับรถชนท้าย?”
“จะบ้าเหรอคะ หนูไม่ทันมองด้วยซ้ำว่ามีรถจอดอยู่ข้างหน้า หนูจะรู้ได้ไงว่าเป็นรถของคุณ อ๊ะ” พลาด! สโนว์รีบยกมือขึ้นปิดปากเมื่อเผลอหลุดยอมรับผิดออกมา
“สรุปว่าไม่ได้มองเลยสินะ?” ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วมองสโนว์ ก่อนยกมือขึ้นมากอดอก เขาเอาตัวเองพิงกับขอบรถสายตาคมกริบ มองหญิงสาวที่ยืนหน้าเสียทำท่าเหมือนคนจะร้องไห้เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอพลาดรับสารภาพผิดไปซะแล้ว
จากตอนแรกที่เขากำลังจะคั่วสาว แต่เกิดหมดอารมณ์โดนหญิงสาวตรงหน้ากระแทกเข่าใส่กล่องดวงใจจนจุก เซ็งจัดเลยรีบจะกลับบ้าน ทว่าทางที่ออกจากผับดันเป็นทางเดียวกับที่เด็กสาวคนนี้หนีออกมา ไม่ได้คิดจะตามเอาเรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ เพราะมองว่ามันไร้สาระ
แต่ไม่คิดว่าต้องมาเจอเด็กสาวคนนี้เป็นรอบสอง!
- Writer
