ERIC & SNOW - 1 จำเมียตัวเองไม่ได้เหรอ (2)
1163 Words
วาวาผงกหัวแต่ตัวยืนโงนเงน มือเรียวชี้ไปตรงทางเดินไปห้องน้ำ ซึ่งสิ่งที่สโนว์เห็น คือผู้ชายสูงโปร่งใส่เชิ้ตสีดำคนนั้นหยุดยืน ก่อนที่หญิงสาวจะใช้สองมือขึ้นมาโอบกอดรอบคอเขาเอาไว้ ชายหนุ่มหันไปตามแรงโน้มถ่วงก่อนจะเอาสองมือทาบทับกับกำแพงในลักษณะที่คร่อมร่างเธอคนนั้น ถ้าดูจากการลักษณะการแต่งกายคือแซ่บมาก ผมยาวเซ็กซี่เป็นลอน รับกับนมโต ๆ ที่แทบจะโผล่มาจากชุดเกาะอกสี ดูแล้วเหมือนกับคนกำลังคลอเคลียกันอยู่อย่างไม่อายฟ้า-อายดิน
“ดูสิ เค้าหยามฉัน แก ฉันเจ็บ อึก”
สโนว์หันไปเห็นเพื่อนรักที่อยู่ในอาการเมามายร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักขึ้น อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธแทนเพื่อน
“มันจะมากเกินไปแล้ว งั้นฉันจัดการให้ แกรออยู่นี่นะวาวา”
สโนว์หันไปตบบ่าปลอบใจเพื่อนรักที่นั่งโอนไปเอนมา ก่อนที่เธอจะยกเบียร์ขึ้นดื่มหนึ่งอึกเพื่อปลุกความกล้าของตัวเอง สองเท้าปรี่เดินตรงไปข้างหน้า เป้าหมายคือชายหนุ่มหญิงสาวคู่นั้นที่ทั้งคู่กำลังพลอดรักกันอยู่อย่างไม่สนใจในสายตาคนรอบข้าง
ให้ตายเถอะ แทนที่จะไปเปิดห้องทำกันที่โรงแรมแล้วทำกันให้รู้แล้วรู้รอดก็ไม่เอา!
“ไม่มีเงินจ่ายค่าโรงแรมกันเหรอไง ถึงได้มายืนมั่วกันอยู่ตรงนี้” เสียงพูดของสโนว์ดังมากพอ ที่จะทำให้คนทั้งสองหยุดคลอเคลียแล้วหันมามองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ
โดยเฉพาะชายหนุ่มที่ใส่เชิ้ตสีดำ เรียวคิ้วเข้มของเขาขมวดมุ่น ไล่มองสโนว์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วกลับมาจ้องหน้าเธออีกครั้ง ทำเอาสโนว์ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
มองใกล้ ๆ เขาจัดว่าเป็นผู้ชายที่หล่อมาก หล่อแบบวัวตายความล้ม อายุน่าจะราว ๆ สามสิบกว่า จัดว่าเป็นคนหล่อแบบโคตรเท่ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นผู้ชายที่น่ากลัวแบบโคตร ๆ
แต่ถึงอย่างนั้นสโนว์ก็พยายามเก็บอาการความกลัว ด้วยการกอดอกเชิดหน้ามองกลับ
“อะไรของหล่อนยายเด็กบ้า และดูสิสภาพนี้เข้ามาที่นี่ได้ยังไง หล่อนรู้ไหมยะว่ากำลังคุยอยู่กับใคร”
เสียงแหวของผู้หญิงชุดแดงที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เป็นฝ่ายพูดออกมา ก่อนที่ผู้ชายเชิ้ตดำจะยกมือขึ้นส่งสัญญานคล้ายกับปราม จนผู้หญิงคนนั้นต้องเงียบลง
“เธอเป็นใคร?” เสียงเข้มหันมาถามสโนว์แต่สีหน้าเหมือนจ้องจะกินเลือดกินเนื้อมาก
“อ้าว...ถามแบบนี้ได้ไง หนูก็เป็นเมียคุณยังไงคะ นี่คุณเลอะเลือนจนจำเมียตัวเองไม่ได้เหรอ”
เอาซี้...แม่จะทำให้สาวชุดแดงเข้าใจผิดไปเลย จะได้เลิกยุ่งกับแฟนของวาวาได้สักที
“อร้าย... ถือดียังไงยะ มาบอกว่าตัวเองเป็นเมียเฮีย ดูสภาพ”
“ก็ไม่ได้ถือดีอะไร ฉันพูดเรื่องจริง ฉันถึงมาตามเขากลับไปเลี้ยงลูกอยู่นี่ไง”
สโนว์ลอยหน้าลอยตาตอบ ยิ่งยั่วโมโหสาวชุดแดงได้ยิ่งสะใจ
“ลูก?” คิ้วเข้มที่ขมวดไปแล้ว ขมวดมุ่นเข้าไปอีก เล่นเอาสโนว์ถึงกับชะงักเมื่อเห็นดวงตาคมกริบที่จ้องเธอกลับมา แถมเขายังไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปาก
“หึ ใครมีลูกกับเธอ จำได้ว่าฉันไม่ได้มีสเปกกินเด็กกะโปโลแบบนี้นะ ว่าแต่เด็กมัธยมปลายแบบเธอ เข้ามาในนี้ได้ยังไงใครอนุญาต”
“วะ ว่าใครเป็นเด็กมัธยม หนูอายุยี่สิบแล้วนะ” สโนว์เถียงกลับทันควันที๋โดนดูถูกซึ่งหน้า แต่อยู่ ๆ ชายตรงหน้าก็เดินเข้ามาหา ทำให้สโนว์ต้องถอยร่นไปโดยปริยาย
“หรืออยากเป็นเมียฉันมาก? เลยต้องใช้วิธีนี้” ไม่พูดเปล่าฝ่ามือหนายังถือวิสาสะยื่นมือมาจับคางมนของเธออีก
“บะ บ้าเหรอ! ใครอยากเป็นเมียคุณ นะหนูไม่มีสเปกได้ผู้ชายคราวพ่อไปเป็นแฟน” สโนว์ยกมือขึ้นปัดป้องด้วยความตกใจเพราะไม่ทันคิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นงานกลับ แต่กลับโดนชายตรงหน้าบีบคางเธอแน่นขึ้น
เขา...ดูเป็นผู้ชายที่น่ากลัวกว่าที่เธอคิดไว้มาก!
“หึ เมื่อกี้พูดอยู่ว่าเป็นเมียฉัน ตอนนี้มาบอกว่าฉันเป็นลุงอีก เราเป็นญาติกันตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบ!”
“ปะ ปล่อย เจ็บนะ”
“บอกมา! ว่าเธอเป็นใคร!” เสียงเข้มตะคอกใส่ ทำเอาสโนว์สะดุ้งเฮือก สายตาเขาบ่งบอกว่าเอาเรื่องเธอแน่ ๆ เมื่อรู้สึกว่าเจอของจริง ทำให้คนตัวเล็กต้องสารภาพแบบจำยอม
“คะ คือ นะ หนูขอโทษ หนูเป็นเพื่อนกับวาวา”
“ใครวาวา!”
“แฟนคุณไงล่ะ ก็คุณนอกใจเพื่อนหนูไม่ใช่เหรอ คุณทำให้เพื่อนของหนูเสียใจ นั่งร้องไห้อยู่ตรงโน้น”
สโนว์พยายามชี้ไปทางวาวา แต่ทว่าไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนสุดที่รักของเธอหายไหนจากโต๊ะก็ไม่รู้
ซะ ซวยแล้ว …
ที่เป็นห่วงเพื่อนก็ห่วง ที่เป็นห่วงตัวเองก็ห่วง เพราะตอนนี้จากที่จะไปหาเรื่องเขา กลับโดนเขาหาเรื่องแทน
“ไหนเพื่อนเธอเด็กน้อย?” เสียงเข้มถามย้ำเหมือนคาดโทษ
อึก …
“ตะ ตอนแรก เพื่อนหนูนั่งอยู่ตรงโน้น”
“แล้วตอนนี้ล่ะ?”
“ตอนนี้เพื่อนหนู หนู”
“ว่าไง!”
“คุณปล่อยหนูก่อนได้ไหมคะ มันเจ็บนะ”
“ก็ไหนว่าอยากเป็นเมียไม่ใช่ ถ้าอยากเป็นเมียมากจะได้พาไปสงเคราะห์ เอาตรงไหนดี”
ห๊ะ! ไม่รู้ว่าชายตรงหน้าพูดจริงหรือพูดเล่น หรือแกล้งขู่ก็ไม่รู้ แต่ความตกใจเพราะกลัวโดนพาไปทำมิดีมิร้าย ทำให้สโนว์ยกเข่าขึ้นกระแทกกล่องดวงใจเขาอย่างแรงทันทีที่พูดจบ
ปั่ก!
อุก!
จังหวะที่เขาตัวงอเพราะความจุก และทันทีที่ตัวเองได้เป็นอิสระจากฝ่ามือหนาที่บีบคางเธอเอาไว้จนเจ็บกรามไปหมด สโนว์เลยได้ทีรีบวิ่งหนีมาอย่างไว แต่ไม่วายปากยังหันไปตะโกนด่าเขาแข่งกับเสียงเพลงในผับไปด้วย
““ไอ้โรคจิต ไอ้ผู้ชายเฮงซวย วาวาไม่น่าชอบผู้ชายเลว ๆ อย่างนายเลย ไปตายซะ! ไอ้แก่ตัณหากลับ!”
“ธะ เธอ”
“อุ้ย เฮีย เฮียไปไงบ้างคะ” สาวชุดแดงเขามาประคอง ในขณะที่เขามองตามแผ่นหลังของคนตัวเล็กอย่างโมโห
ใครวะ!!
- Writer
