RED INTO THE WILD ESCAPADE (Wild Summer Series 4)

Chapter 5

Umiling ako sa nabasa kong text ni kuya. Hindi pa rin talaga s'ya natigil sa pagkumbinsi sa akin na um-attend sa anniversary ng kumpanya. Sa timpla ni daddy sa pagdating ko ay duda ako na matutuwa s'ya na makita ako sa lugar kung saan pangalan n'ya ang mas mahalaga.

Itinuloy ko ang pag-aayos ng sarili ko dahil hindi naman pwede na mabulok ako dito sa loob ng kwarto ko. I need to go out, I'll be crazy spending all the time inside my room. Hindi ko pa nasabihan ang mga kaibigan ko na nakabalik na ako ng bansa. Malalaman din naman nila kahit pa hindi ko sila sabihan.

Besides, matagal na rin naman nila akong hindi na-contact. Once I am out of the country like usually happened — no, because I've been out of the country my whole life, madala na lang nila akong maka-usap. As much as possible, gusto kong ilayo sa mga taong nasa malapit lang kay tanda ang mga gjnagawa ko.

Wala naman talaga akong reklamo dahil nag-eenjoy pa ako sa mga ginagawa ko, na malayo ako sa kanila. But I just suddenly realized, after all these years, I missed the things I am supposed to be doing. Hindi dapat ako nagpakalunod mag-isa, habang ang mga taong naglagay sa akin sa posisyon na iyon ay masaya.

Hinatak ko ang bag kong nakapatong sa dresser nang matapos kong ayusan ang sarili ko. I looked at myself in the mirror, fresh. Napatawa ako sa gjnagawa ko kaya tumuloy na ako sa pagbaba. Binilhan ako ni Kuya ng brand new car kaya dapat lang naman talaga na gamitin ko iyon.

"Ms. Amor, aalis po ba kayo? Hindi na po ba kayo kakain?"

Napatingin ako sa kasambahay na hindi ko alam kung ano ang pangalan na akmang aakyat nang hagdan. Tumigil ito nang makita akong pababa.

"I am leaving, sa labas na ako kakain."

Tumango ang huli at saka tumalikod. Hindi ko pa kilala ang mga tao rito, who knows kung ano ang mga ipinag-uutos ni Stella sa mga kasambahay dito. Pero teka lang, simula kahapon ay hindi ko na nakita si nanay Asun. Nasaan siya?

"Teka, sandali." Tawag ko sa kasambahay kaya napatigil s'ya sa paglalakad at lumingon sa akin. "Hindi ko nakita si nanay Asun, naka day-off ba s'ya?"

Pero hindi nagdi-day-off si nanay Asun. Bakit wala s'ya rito sa bahay? Hindi ko naitanong kay Kuya at wala rin s'yang nasabi sa akin. Si nanay Asun ang nag-alaga sa aming dalawa simula noong mga bata pa lamang kami at hanggang sa umalis na ako ng bansa. Narito pa s'ya noong huli kong uwi.

"Po?"

Naningkit ang mga mata ko sa naging reaction niya. Bago lang yata ang isang 'to rito eh.

"Si Nanay Asun, nasaan s'ya?" Pag-uulit ko ng tanong ko.

"Hindi ko po kilala si Nanay Asun, Ms. Amor eh." Nakangiwing sagot nito kaya mas lalo akong nagtaka.

Anong hindi kilala? Ano ang ibig nitong sabihin?

"Gaano ka na katagal dito?"

"Mag 2 years po."

What? At hindi n'ya kilala si Nanay Asun? What the hell is happening?

"2 years? At hindi mo kilala si Nanay Asun? Hindi mo s'ya naabutan dito?"

Daddy you have a lot of explaining to do. Paano nangyari na wala na si Nanay Asun dito sa bahay? Sino ang nagbigay sa inyo ng karapatan na paalisin s'ya dito nang hindi sinasabi sa akin?

"Opo, wala po akong naabutan na Nanay Asun dito po eh," naguguluhan nitong sagot.

Humigpit ang pagkakahawak ko ng bag ko dahil sa narinig ko. Mr. Eugenio, what did you just do?!

"Nasaan si Stella?" Matigas kong tanong at agad naman nitong itinuro ang lanay.

Alam kong hindi gagalawin ni Daddy si Nanay Asun, hindi n'ya paalisin ang matanda dito sa bahay dahil sa lahat ng tao rito sa bahay, si Nanay Asun lang ang mapagkakatiwalaan at pinagkakatiwalaan n'ya.

I could grit my teeth in anger. Umaapoy ang sarili ko sa galit at nanginginig ang kamay ko habang nakahawak sa bag na nakasablay sa balikat ko.

Nanlilisik ang mga mata ko nang makita ko si Stella na komportableng naka-upo sa mahabang sofa habang ang mga binti nito ay nakpatong sa mesa.

"Stella!"

Gulat ang mga mata nitong lumingon sa akin dahil sa mataas kong boses na pagtawag sa pangalan n'ya. This social climber is literally living the best of her life. The hell with this woman.

"What is your problem?" Maldita ka talaga. Pero kailangan mo nang aralin kung paano mo ilugar ng kamalditahan mo dahil ko iyan patatawarin.

"Where is Daddy?"

"At the office, of course. Your father is no like you, he always count the time for time is gold."

I smirked with that and stared at her from head to toe. Napansin n'ya yata ang naging tingin ko dahil ramdam ko pagka-asiwa n'ya.

"What did you do? Ano ang ginagawa mo sa kasambahay? Pinakialaman mo sila? Tinanggal mo si Nanay Asun?"

Kitang-kita ko kung paano s'ya napatigil at napalunok pa. Anong karapatan n'ya para panghimasukan ang mga tao rito. Kaya pala mga bagong mukha ng mga kasambahay ang narito dahil pinagtatanggal n'ya?

"Ah, ang matandang iyon? Wala naman s'yang pakinabang dito ----- aaah!"

Sa isang kislap ng kanyang mga mata ay nakita n'ya ang paglapat ng kamay ko

"And who the hell gave you a permission to do that? You have no right to anything that this house has inside. Wala ka namang silbi rito, laruan ka lang ni daddy kaya kung ano man kung sino man ang mga narito sa pagdating mo ay wala kang karapatan na pakialaman sila." Mahinahon ngunit matigas kong saad.

Hinihimas n'ya ang kaniyang mukha at akmang gaganti ito sa pagsampal sa akin pero sadyang mabili ang reflexes ko sa mga ganitong bagay dahil nahawakan ko ang kaniyang pala-pulsuhan.

"How dare you!" galit na sigaw nito.

"No, how dare you! Ibabalik ko si Nanay Asun dito at kapag nangyari iyon, ikaw naman ang aalis sa pamamahay na 'to."

"Matanda na ang Asun na iyon, wala na s'yang silbi kaya bakit mo pa ba pinipilit na makabalik dito ang walang kwentang iyon? Hindi ako papayag!"

Padabog kong binitawan ang kaniyang kamay kaya napa-aray na naman ulit s'ya.

"Weather you like it or not, Nanay Asun is going back here. This is her home, she should be staying in here. Nandito ka nga na hindi ka naman party ng buhay ----"

"I am your father's wife."

Napahalakhak ako ng tawa sa sinabi n'ya. What?

"Stella, you are dreaming again. When did you even become my father's wife? Alam mo ba kung ano ka ni daddy? You are his toy, laruan ka lang n'ya at kapag nagsawa na s'ya sa 'yo, papalitan ka n'ya at itatapon ka na parang basura. Oh sh*t! You won't be like a garbage, my bad… You are garbage."

"Walang-hiya ka talaga!"

"Hindi ka pa napapagod, hindi mo 'ko masasaktan Stella."

Ngumisi s'ya na parang baliw at saka humarap sa akin. "Really? Because I think, I've been hurting you all your life. Your mother, your brother and you, you all are useless and weak."

Umigting ang panga ko sa sinabi n'ya. You were given all the time to ruin me and my brother, and mom.

"And all those things will surely given back to you."

"Only kung ang sinabi mong magsasawa sa akin ang daddy mo. Pero alam mo sa sarili mong hindi iyan mangayayari. Sinira n'ya ang pamilya ninyo para sa akin. Bakit hindi mo na lang tanggapin sa sarili mo na wala ka nang magagawa?"

"If you really matter, bakit hanggang ngayon hindi ka pa rin Mrs. Eugenio? You know why? Because there was no other Mrs. Eugenio than my mom. At ikaw? Isa ka lang parausan na laruan."

"Manang-mana ka talaga sa nanay mo 'no? Hindi marunong rumespeto. Kaya ka nga malungkot sa maraming taon, hindi ba? 27 years old and broken? I would die right there if I were you." Ngumisi ang baliw na para bang nang-aasar.

Pumintig ang tainga ko sa narinig. People can insult me all they want but never that I let them bring mommy in the picture. She was an innocent soul, she was a perfect mother.

Nanlaki ang mga mata n'ya sa gulat nang hawakan ko ang kaniyang leeg sa sobrang lakas. Walang buhay ko s'yang tiningnan sa mga mata.

"A-ano ba! B-bi-ta-wan mo 'k-ko!"

"An old hag social climber should be put back into the mud where she truly belong."

Gumuhit sa mukha n'ya ang takot nang sabihin ko iyon lalo na nasa gilid ng kinatatayuan namin ay malaking fish pond. Hindi man putek ay mababasa pa rin s'ya at sa arte ng walang kwentang ito, malamang sa malamang ay nanginginig na ang hayop na ito.

At dahil isa't kalahating baliw ko, itinulak ko ang walang-hiyang matandang iyon sa tubig. Hindi ko na s'ya tiningnan pa at saka tinalikuran. Magsumbong ka kaya daddy kung gusto mo, kakampihan ka naman nun. The hell I care.

Dumiretso ako sa garahe at saka pumasok agad sa loob ng kotse ko. Kuya, you have a lot of explaining to do. Bakit mo sila hinayaan na paalisin nila si Nanay Asun sa bahay?

Mabilis kong pinaharurut ang sasakyan ko palabas ng gate at sa subdivision. This will be the very first time that I will step my feet inside the EU Corp. I am certain that people knows the EU Corp has an heiress but for sure doesn't have an idea who's who. Wala kahit isang mukha ko na nailalagay sa kahit saang website o kahit sa magazine kung saan nafi-feature ang kumpanya.

Si Kuya lang ang nakikita kapag hinahanap ang EU Corp sa kahit saang website.Hindi naman nakakagulat for Dad was never fond of me since I was a kid — since we were a kids. Wala s'yang tiwala sa akin specially noong nawala si mommy dahil sa kaniya. He ruined my childhood that is why it fears him when I am around and the hell I care.

Diretso akong nag-drive papunta sa EU at dahil naman iyon sobrang kalayuan sa bahay ay hindi ako natagalan. Agad akong lumabas ng sasakyan pagka-parada ko at dire-diretso sa entrance.

Napatigil ako nang biglaang iharang ng guard ang braso n'ya sa akin kaya napa-atras na rin ako. I looked at him giving him the question look. Why the hell his blocking me? I glanced those who are just coming in and out of the building. They weren't blocked.

"Magandang araw ma'am, saan poo sila?" Seriously? Is he really asking me that? Isn't it obvious that I am going inside?

"I am going inside."

"Nasaan po ang I.D ninyo po?" What? I.D?

"Come again?"

"Hindi po kayo pwedeng pumasok ma'am. Hindi po kasi kayo nakasuot ng I.D."

Napapikit ako nang marinig ko iyon at pakiramdam ko ay narinig din iyon ng ibang tao na sa tingin ko ay mga empleyado rito. Gusto ba ng guard na ito mabangasan? Mukha ba akong empleyado ng lugar na ito para harangin n'ya ako ng ganito? I stared at those people that looks at me strangely. What? Ngayon lang sila nakakita ng maganda.

"Look, do I look like an employee to you?"

I don't want to sound so harsh but I am not liking the way this guard louder his voice that let other sh*t of a people heard what is going on. He could've just talked to me nicely. Hindi naman ako mahirap kausap pero hindi rin naman ako papayag na ipapahiya ako. I've been always the Queen.

"Pasensya na po kayo ma'am, hindi ko po talaga kayo pwedeng papasukin. Malalagot po kasi ako ng boss ko ma'am. Kailangan po talaga ninyong magsuot ng I.D at kung wala naman po kayong I.D ay pasensya na po hindi ko po talaga kayo mapapapasok."

Gosh! I don't want to make a scene here. Hindi pa nga ako nakakagala sisirain na agad ng mga tao ang mood ko. Lahat ba ng tao sa bansang ito na makakasalubong ko ay kampon sa demonyo at sugo ng mga katulad ng home wrecker na si Stella?

Magsasalita na sana ako nang makita ko ang isang maganda at matangakad na babaeng papalapit sa amin. She doesn't look like an employee and she doesn't have a hanged I.D lace all over her neck. Her eyes widened the moment she met my gaze, eventually she smiled and rushed to get close to me.

"What is happening here?" She asked.

"Magandang araw po, ma'am, Rachel." Rachel? She's Rachel?

Diretso s'yang tumingin sa guard. I am right indeed, she is not a mere employee for the guard bowed his head in front of her. She doesn't look like familiar to me but the name that the guard uttered seems like I have already been heard somewhere.

"Good day, but I am asking what is going on? The employees told me that there is a scene going on here. I want to know."

"Ma'am, Rachel, kasi po gusto po ni ma'am na pumasok kaya lang po wala po s'yang I.D at bawal naman po na pumasok ang walang I.D."

"I understand and what you did is great. Thank you for doing your job but I know her, allow her inside," nakangiti itong sumagot sa guard kaya napatingin ang gwardya sa akin. Tumingin din ako sa kaniya dahil nagtataka ako kung bakit n'ya ako kilala eh hindi ko nga s'ya kilala. Tumaas ang kilay ko nang tumingin s'ya pabalik sa akin. "Let's get inside?"

Hindi na ako tumango at pumasok sa entrance nang gayahan n'ya ako. Hindi na rin ako nagsalita at nagpasalamat. I wonder how the hell she knows me. This is the very first time that I stepped my feet inside the EU Corp and for sure there would be no portrait of me hanged around the building. Well, that make sense.

"I am sorry for what happened. Mabuti na lang napadaan ako sa may pantry kaya nasabihan ako ng mga employee na may ganap daw sa may entrance."

"I do not know you." Diretsong sabi ko sa kaniya at narinig ko ang mahina n'yang pagtawa.

Hindi ko alam pero parang hindi s'ya makatingin sa akin ng diretso. I never showed a smile to her, you can't blame me, I don't trust people that easy even if they showed me good.

"Sure. But just like what I said earlier, I know you," nakangiti n'yang sabi sa akin.

"Good afternoon, ma'am Rachel."

The employees were passing by greeted her and curiously looked at me. Hey folks, I am your real boss. Medyo tamad pa lang ako today na pumasok sa opisina at isa pa gusto ko munang mag-enjoy si tanda sa pagiging boss n'yo.

"Ang kuya mo ba ang sadya mo rito? Dadalhin kita sa office n'ya?"

Tumango ako dahil nahulaan naman nito kung saan ang punta ako at kung sino ang sadya ko.

"Are you my brother's secretary?" I carelessly asked. Well, she doesn't look like one but she knows me.

Natawa s'ya ng mahina pero hindi sinagot ang tanong ko. Nagkibit-balikat na lang ako dahil mukhang wala naman s'yang balak na sagutin ang tanong ko. Well, up to her.

Hindi na ako nagtanong pa ulit nang makita ko na ang pinto na may nakalagay na President's Office Mr. Rusty Eugenio. That's my brother's office. Napangisi ako to think na bagay naman pala sa pangalan ni kuya ang pagiging Presidente.

"That's his office." Itinuro ng Rachel na ito ang opisina.

I didn't react because obviously that's the office. He has his freaking whole name on it. She knocked the door thrice and looked at me.

"Come in!"

Napatingin ako sa pinto nang marinig ko ang boses ni Kuya Rusty mula sa loob.

"Get inside." Dinig ko namang saad ng katabi ko.

"Are you not going inside?" I asked her and she smiled to shook her head. Well.

Pinihit ko ang door knob at saka pumasok. Bumungad sa akin ang busy kong kapatid. He has this towered papers on his desk that I think needs to be signed.

"Are you not going to pay attention to your guest?'

Nanlaki ang mga mata n'ya nang makita ako sa pagtaas n'ya ng tingin. Napatayo pa nga.

"What are you doing here? You didn't call me, did you? Paano ka nakapasok?"

"Ganyan ba kahigpit ang policy ninyo dito? Really? No ID NO entry?" I mocked but my asshole of a brother smiled like he did the right thing.

"And still the guard let you in?"

"He did not!" Reklamo ko.

"Then how come that you are here standing before me?"

"Your guard is a headache and even let other people hear that I have no freaking employee I.D. Do I even look like an employee? For God sake!"

"Then that guard deserve a raise."

I sent him a glare but he just smiled crazily. What's funny? I was humiliated.

"Anong nakakatawa? Mabuti na lang ay nakita ako nung babae and it's strange that she knows me, she let me in and the guard let her." Kunot-noong sabi ko kaya kumunot din ang noo ng kuya ko. He looks like curious.

Who wouldn't? Alam n'yang walang kahit na sino sa kumpanya na ito ang nakakilala sa akin. I have friends and none of them works in here for they have their own family company to run.

"Girl? Sino?"

"I don't know." Kibit-balikat kong sagot. "But the people called her ma'am Rachel so she probably is Rachel. Anyways, I came here because I need to talk to you." I seriously said looking at him smiling like crazy and looks like proud.

"Rachel recognizes you?"

Kumunot tuloy ang noo ko dahil sa naging response n'ya. Seriously? The second sentence I said soundi serious and I am certain that I sounded like the hell I care when I uttered the name of the woman assisted me here.

"Come on kuya, I do not know her. Plus she didn't answer my question when I asked her if she's your secretary, so yeah. And please pay attention to my real intention of visiting you because that is not my thing.