Humupa na lang ang galit ni Dahlia, dumating ang Doctor at na-approved na ang discharge papers ko ay walang Preston na sa amin ay nagpakita. Ganunpaman ay ayos lang iyon sa akin. Kung ako nga ang masusunod ay ayoko na mas ma-involved pa siya sa akin at mahila sa mga sitwasyon na kagaya ngayon. Sapat na sa akin ang tinulungan niya ako once kahapon. Hindi na ako maghahangad ng mas higit doon dahil lalo lang ako mababaon sa utang na loob. At hindi ko alam kung paano ito mababayaran oras na singilin na niya ako sa bagay na ito.
“Mabuti naman at mukhang nauntog na ang ulo ni Preston at nagising sa katotohanan.” pabirong komento ni Dahlia na sumasabay sa mga hakbang ng nurse na tumutulak ng wheelchair kung saan ako nakasakay, bitbit niya ang ilan sa mga gamit ko na binili niya. Panay ang sulyap
