ตอนที่ 6
1031 Words
อิศรากลับไปก่อน เพราะมีนัดกับผู้หญิงของเขา หลังจากอยู่เป็นเพื่อนหล่อน ทำความสะอาดห้องทำงานของอคิราห์อยู่เกือบสองชั่วโมง
“เสร็จแล้ว...”
หญิงสาววางกระป๋องสเปย์น้ำหอมลงในตะกร้า หลังจากจำกัดกลิ่นของแกงเขียวหวานออกไปจากห้องทำงานของอคิราห์ได้ทั้งหมด
หล่อนยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง หลังจากสายตาปะทะเข้ากับเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่หลังโต๊ะทำงานไม้ของผู้ชายที่ตัวเองรัก
เขาออกไปทานมื้อกลางวันกับเลขาฯ ของเขา และป่านนี้เกือบจะบ่ายสองแล้วก็ยังไม่กลับมา
บัวชมพูเป็นผู้หญิงคนเดียวที่สามารถติดตาม
อคิราห์ไปไหนต่อไหนได้ จนบางครั้งหล่อนอดคิดไม่ได้ว่าเขาทั้งสองคนอาจจะเป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง
ฟ้าลดาผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา บอกตัวเองให้หยุดคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว เพราะอีกไม่นานก็จะถึงวันแต่งงานของหล่อนกับอคิราห์ และชีวิตครอบครัวก็จะเริ่มต้นขึ้น
หญิงสาวหอบตะกร้าพร้อมกับรถใส่เครื่องมือทำความสะอาดตรงไปยังประตูห้องทำงาน และเปิดออกไป
เพล้งงงง!
ฟ้าลดาไม่คิดว่าจะเจอใครที่หน้าประตู แต่กลับชนปะทะกับร่างของบัวชมพูเข้าอย่างจัง ถ้วยกาแฟในมือเลขาของอคิราห์กระเด็นคว้าง ก่อนจะตกแตกกระจายเต็มพื้น
“ขอ... ขอโทษค่ะ”
ฟ้าลดารีบทิ้งอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือ และคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อคลานเก็บเศษแก้ว ซึ่งบัวชมพูก็ทำเช่นกัน
“ไม่เป็นไรค่ะคุณฟ้า เดี๋ยวชมพูจัดการเองค่ะ อ๊ะ...”
หล่อนได้ยินเสียงบัวชมพูอุทาน ก่อนจะเห็นนิ้วเรียวของเลขาสาวมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา
“คุณบัวชมพู...”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ คุณฟ้าถอยออกไปก่อนนะ เดี๋ยวถูกเศษแก้วบาดค่ะ”
“แต่คุณบัวชมพูถูกบาดแล้วนะคะ ฟ้าว่าไปทำแผลก่อนดีกว่า ทางนี้เดี๋ยวฟ้าจัดการเองค่ะ” หล่อนพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเก็บเสร็จแล้วชมพูค่อยไปทำแผลค่ะ แผลนิดเดียวเอง”
“แต่ว่าเลือดไหลเยอะนะคะ” ฟ้าลดาพูดขึ้นอย่างไม่สบายใจ
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงห้าวของอคิราห์ดังขึ้น ก่อนที่เขาจะก้าวเข้ามาหยุดใกล้ๆ
“เอ่อ... พอดีชมพูซุ่มซ่ามน่ะค่ะท่านประธาน ก็เลยทำถ้วยกาแฟตกแตก”
“ไม่ใช่ความผิดของคุณชมพูหรอกค่ะพี่ใหญ่ ฟ้าเดินไม่ระวัง เลยชนเข้าน่ะค่ะ”
ฟ้าลดายอมรับความผิดของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
ดวงตาคมกริบเลือดเย็นมองมาที่หน้าซีดเผือดของหล่อน ก่อนจะกดต่ำลงไปมองที่พื้น ซึ่งแน่นอนว่าเขาเห็นหยดเลือดจากปลายนิ้วของบัวชมพูเข้าพอดี
“เศษแก้วบาดนี่คุณชมพู ผมว่าคุณไปทำแผลก่อนดีกว่า”
หล่อนเห็นอคิราห์ย่อตัวลงนั่งบนส้นเท้าอย่างรีบร้อน และดึงมือของบัวชมพูไปกุมเอาไว้ ความห่วงใยที่เขาแสดงออกมาต่อบัวชมพู มันทำให้หล่อนจุกไปทั้งหัวใจ
นี่หากคนที่ถูกเศษแก้วบาดเป็นหล่อน อคิราห์จะแสดงความห่วงใยแบบนี้บ้างหรือเปล่านะ
“เอ่อ... ชมพูไม่เป็นไรค่ะท่านประธาน”
“ไปทำแผลก่อน”
“แต่ว่า... ชมพูอยากจะเก็บกวาดก่อน...”
“ผมต้องการให้คุณไปทำแผลก่อน ส่วนตรงนี้ให้ฟ้าลดาทำไปก็ได้”
แล้วเขาก็ประคองร่างของบัวชมพูให้ลุกขึ้นยืน ในขณะที่หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าและกลั้นน้ำตาเอาไว้
“เธอจัดการทำความสะอาดต่อได้ไหมฟ้าลดา”
“ได้... ได้ค่ะ พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”
“ดี หวังว่าจะรีบทำให้สะอาด และรีบกลับไปให้พ้นๆ สายตาฉันนะ”
หล่อนไม่ได้ตอบอะไรออกไป น้ำตาเม็ดโตๆ ไหลออกมาอาบพวงแก้ม
อคิราห์เดินออกไปแล้วพร้อมกับบัวชมพู ท่าทางห่วงใยที่ชายหนุ่มมีให้กับเลขาฯ สาวของตัวเอง ทำให้หล่อนเจ็บปวดเหลือเกิน
ในขณะที่ฟ้าลดากำลังดำดิ่งลงสู่เหวลึกที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด อคิราห์ที่เดินออกมาพร้อมกับบัวชมพูก็เอ่ยขึ้น
“ผมส่งคุณแค่หน้าห้องนะ”
“ขอบคุณมากค่ะท่านประธาน”
ใบหน้าหล่อจัดของเจ้านายหนุ่มเคร่งเครียด แววตาเย็นชาเหลือเกิน
บัวชมพูลังเลเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็เอ่ยถามออกไปจนได้
“เอ่อ... ท่านประธานคะ”
“มีอะไร”
ท่าทางของอคิราห์ที่แสดงกับหล่อนตอนนี้กลับมาเหมือนเดิมแบบที่เคยเป็นทุกวัน ไม่ได้มีความห่วงใยเหมือนกับที่เขาแสดงต่อหน้าฟ้าลดาอีก
“ชมพู... เอ่อ... มีเรื่องอยากจะถามท่านประธานน่ะค่ะ”
อคิราห์ไม่ได้เอ่ยอนุญาตเป็นคำพูด แต่แววตาของเขาแสดงออกให้เห็นว่าสามารถซักถามได้
“เรื่องคุณฟ้าลดาน่ะค่ะ”
“มีอะไรที่คุณอยากรู้เกี่ยวกับฟ้าลดาหรือ”
“ชมพู... แปลกใจการกระทำของท่านประธานน่ะค่ะ”
“ผมทำอะไร”
“ก็... ท่านประธานแสดงท่าทางว่าเป็นห่วงชมพูมาก ทั้งๆ ที่ปกติมันไม่ใช่แบบนี้”
อคิราห์ตวัดตาจ้องหน้าหล่อน ก่อนที่น้ำเสียงกระด้างจะดังออกมา
“ถ้าเป็นเรื่องนี้ผมไม่มีคำตอบให้คุณ ไปทำแผลได้แล้ว วันนี้คุณต้องทำรายงานประชุมส่งผมก่อนกลับบ้านไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ... ค่ะ...”
อคิราห์ก้าวยาวๆ เดินจากมา แววตาของเขายังคงเต็มไปด้วยกองเพลิง
กรามแกร่งขบกันแน่น ความหงุดหงิดงุ่นง่านก็ยังคงวิ่งพล่านไปทั้งอก
เขาจะไม่มีวันยอมพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงที่เห็นเขาเป็นเพียงแค่วัตถุชิ้นหนึ่งอย่างฟ้าลดาเด็ดขาด
หากหล่อนคิดจะเล่นเกม สิ่งที่หล่อนจะได้กลับไปก็มีเพียงแค่หายนะบ้าคลั่งเท่านั้น
ชายหนุ่มกำมือแน่น ภาพของฟ้าลดาที่อยู่ในอ้อมแขนของอิศรายังคงชัดเจนอยู่ในหัว และภาพนี้แหละที่มันทำให้เขาคลั่ง!
- Writer
