ตอนที่ 7
857 Words
“เย็นนี้ไปทานอาหารค่ำที่บ้านของคุณน้ามลกันนะพ่อใหญ่”
เมื่อกลับมาถึงบ้าน อคิราห์ก็ถูกผู้เป็นมารดาเอ่ยชักชวน แกมบังคับ
“ผมเหนื่อยครับคุณแม่”
“ก็แค่ไปนั่งทานอาหารกับหนูฟ้าเอง ไม่เอาน่ะ พ่อใหญ่อย่างอแงเป็นเด็กสิ ไปอาบน้ำแต่งตัวหล่อๆ แม่นั่งรอก็แล้วกันนะ”
แน่นอนว่าเขาไม่มีทางอิดออดใดๆ ยังไงก็ต้องทำตามที่มารดาต้องการ
“ครับ”
มารดาของเขาระบายยิ้มกว้าง แววตาเต็มไปด้วยความสุข
“แต่อย่านานนะพ่อใหญ่ เดี๋ยวเลยเวลามื้อค่ำบ้านหนูฟ้าน่ะ”
ผู้เป็นลูกชายไม่ได้เอ่ยตอบ เขาเพียงแต่ฝืนยิ้มบางๆ ให้กับมารดา และเดินขึ้นบันไดไปเท่านั้น
อมลวรรณอมยิ้มพึงพอใจ รู้สึกดีใจไม่น้อยที่จะได้ฟ้าลดามาเป็นลูกสะใภ้ใหญ่
“พ่อกลาง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย แม่ไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลย”
อัคเรศ หรือคุณกลาง เดินเข้ามาหย่อนกายลงนั่งบนโซฟาตัวใกล้ๆ กับมารดา
“ผมมาได้สักพักแล้วครับคุณแม่”
“อ้าว แล้วทำไมเพิ่งเข้าบ้านล่ะพ่อกลาง”
“พอดีผมไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้านมานะครับ อากาศค่อนข้างดีทีเดียว”
ผู้เป็นแม่ผงกศีรษะขึ้นลงช้าๆ ก่อนจะเอ่ยทักคนใช้วัยรุ่นที่เพิ่งเดินผ่านประตูใหญ่ของตัวคฤหาสน์เข้ามาภายในบ้าน
“อ้าว แม่ตาลมาพอดี”
น้ำตาล เด็กรับใช้ที่เกิดและโตอยู่ภายในอาณาจักรรัตนเมธากุลชะงักเท้าเล็กน้อย ใบหน้าขาวสะอาดรูปหัวใจก้มลงมองพื้นคล้ายกับหวาดกลัวอะไรบางอย่างเมื่อต้องเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของผู้เป็นนายจ้าง
“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”
น้ำตาลยกมือไหว้อมลวรรณ ก่อนจะหันไปยกมือไหว้อัคเรศอีกคน
“สวัสดีค่ะคุณกลาง...”
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ออกจากปากหยักสวยของอิศเรศนอกจากแววตาคมที่จ้องมองมายังร่างของหล่อน ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“เพิ่งกลับมาจากมหา’ลัยเหรอแม่ตาล”
“เอ่อ... ค่ะ”
คำตอบอึกอักของสาวใช้ที่มีหน้าตาหวานไม่ต่างจากชื่อทำให้อมลวรรณอดแปลกใจไม่ได้
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูท่าทางตื่นๆ กลัวๆ อะไรแปลกๆ แม่ตาล”
“ปะ... เปล่าไม่มีอะไรค่ะคุณผู้หญิง”
“อืม งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้มาช่วยแม่สายทำงาน”
แม่สาย หรือ สายบัวคือมารดาของน้ำตาลนั่นเอง
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
น้ำตาลก้มหน้าตอบรับคำสั่ง และก็หันหลังจะเดินจากไป แต่แล้วเสียงของอมลวรรณก็ดังขึ้น
“เสื้อไปทำอะไรมาน่ะแม่ตาล เปื้อนดำเป็นรอยดินเชียว”
“เอ่อ...”
ใบหน้ารูปหัวใจซีดเผือด ก่อนจะรีบละล่ำละลักตอบออกมา
“ตาล... หกล้มนิดหน่อยน่ะค่ะคุณผู้หญิง... ขอตัวนะคะ”
น้ำตาลเดินหายออกไปแล้ว แต่อมลวรรณยังคงอดที่จะบ่นไม่ได้
“นี่ถ้าไม่รู้จักนิสัยแม่ตาลมาก่อน แม่คงคิดว่าแอบไปทำอะไรไม่ดีมาแน่ๆ”
“ก็อาจจะไปทำมาจริงๆ ก็ได้นะครับคุณแม่”
“พูดไปนั่นพ่อกลาง แม่ตาลเป็นเด็กดี ไม่มีทางประพฤติตัวเหลวไหลหรอก”
ผู้เป็นแม่มองค้อนบุตรชายคนกลาง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย
“ไปกินข้าวบ้านคุณน้ามลด้วยกันไหมพ่อกลาง”
อัคเรศส่ายหน้าไปมา “คุณแม่ไปกับพี่ใหญ่เถอะครับ ผมไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“พูดไปนั่น”
เป็นแม่มองค้อนลูกชายอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่อคิราห์เดินลงมาพอดี
“พี่ใหญ่มาแล้วครับคุณแม่” อัคเรศบอกมารดาก่อนจะเอ่ยแซวพี่ชาย
“พี่ใหญ่แต่งตัวหล่อจัดเลยวันนี้ น้องฟ้าเห็นเข้าจะต้องยิ่งรักยิ่งหลงพี่ใหญ่มากขึ้นแน่ๆ เลยครับ”
“หุบปากไปเลยนายกลาง”
“อ้าว ผมพูดความจริงก็มาทำหงุดหงิดใส่” อัคเรศยังคงอมยิ้ม
“นี่ถ้าผมเป็นพี่ใหญ่นะ ผมจะรีบเร่งวันเร่งคืนให้คุณแม่จัดงานแต่งเร็วๆ เลยล่ะครับ”
“พี่ไม่ใช่นาย และพี่ก็ไม่มีความดีใจอะไรเลย”
สีหน้าของพี่ชายบูดบึ้งแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่าอยากจะแกล้งยั่วมากขึ้น
อัคเรศลุกขึ้นยืน เดินไปหยุดประจันหน้ากับพี่ชายของตัวเอง
“น้องฟ้าสวยราวกับนางฟ้า ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพี่ใหญ่จะต้องทำเป็นไม่ชอบ ไม่พอใจด้วย ผมว่าพี่ใหญ่โชคดีสุดๆ แล้วที่น้องฟ้าเลือกพี่ใหญ่”
“แต่พี่ไม่ดีใจ และก็เกลียดการถูกเลือกมากที่สุด จำเอาไว้ด้วยนายกลาง”
“โอเคๆ หยุดเถียงกันได้แล้ว” อมลวรรณเอ่ยขัดขึ้น เพราะพี่น้องสองคนนั้นเจอหน้ากันเป็นทั้งปะทะฝีปากกันทุกที
“พ่อกลางจะไปพักผ่อนก็ไปเถอะ ส่วนพ่อใหญ่ ตามแม่มา นี่ใกล้เวลามื้อค่ำของบ้านคุณน้ามลแล้ว”
อคิราห์ถอนใจเบาๆ ก่อนจะเดินหน้าเครียดตามหลังมารดาออกไป ในขณะที่ผู้เป็นน้องชายยืนยิ้มสบายอกสบายใจ
- Writer
