“คุณคิดว่าสิ่งที่ไอ้เลวนั่นพูดมันจริงไหมคะ?” จัสมินกระแทกสะโพกลงบนเก้าอี้ในโซนอาหารของห้างสรรพสินค้า
ลมหายใจแรงๆ ที่พ่นออกมาบ่งบอกถึงความไม่สบอารมณ์ได้เป็นอย่างดี
“ไม่จริงหรอก ก็คงพูดเพราะเข้าข้างตัวเอง”
“ใช่ปะ บอกตรงๆ นะ รู้จักกันมาตั้งนานฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเป็นคนแบบนั้น นิสัยแบบแย่มาก เขาคงมองมาแล้วคิดว่าคนอย่างฉันหมดทางไปจนต้องซมซานกลับไปหาเขาเหมือนเดิม แต่บอกเลยว่าไม่มีวัน!”
“ได้ยินแบบนี้แล้วดีใจจัง” น้ำเสียงอบอุ่นส่งผลให้จัสมินชะงัก
“คุณ…ว่าไงนะ”
“ผมดีใจที่มินจะไม่กลับไป เพราะมันทำให้ผมมีหวัง อย่างน้อยๆ ก็มีโอกาสแหละใช่ไหมล่ะ” ลภัสยักคิ้ว
“เข้าข้างตัวเอง” คนตัวเล็กเบือนหน้าหนีแก้เก้อ
ตัวเธอก็เล็กแค่นี้เอง ถ้าจะไม่ให้หวั่นไหวเพราะโดนจีบแบบซึ่งๆ หน้ามันก็ยากเกินไปจริงๆ
“นอกจากผมจะชอบเข้าข้างตัวเอง ผมพร้อมอยู่ข้างมินในทุกๆ เรื่องนะ”
“ฟีลเพื่อนแบบนั้นใช่ปะ?” คนถูกดักทา
