“ทานข้าวกันครับพี่มิน อาหารวันนี้น่าทานมากเลย” ริกเตอร์เดินยิ้มออกมาแต่ในครัว
รอยยิ้มของคนที่กำลังเผชิญกับโรคร้ายแม้ในวัยที่อายุยังน้อยมากๆ บีบหัวใจคนเป็นพี่อย่างจัง
แค่ชีวิตที่กำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กมันยังไม่พองั้นเหรอ ทำไมถึงให้เธอกับน้องต้องเผชิญกับอะไรที่มันโหด้ายขนาดนี้ด้วย
รอยยิ้มของริกเตอร์ออกจะสวย ผู้ชายคนนี้โคตรจะมองโลกในแง่ดี ทำไมถึงไม่ปล่อยให้เขามีชีวิตที่มันสดใสต่อไป
“พี่มิน เป็นไรไหม?”
“มะ ไม่ พี่ไม่เป็นไร ไปกินข้าวกัน” ริกเตอร์พยายามจ้องลึกเข้าไปในหน่วยตาคู่สวย
“ถ้าพี่มีเรื่องอะไรบอกผมได้นะ ถึงผมจะช่วยอะไรได้ไม่มาก..”
“ไม่เป็นไรหรอกริก ไปกินข้าวกัน” ฝ่ามือเล็กคว้าหมับที่มือหนาของผู้เป็นน้องชาย
ปลายนิ้วลูบไล้ไปมาบนหลังมือของอีกฝ่าย มันเป็นการแสดงความห่วงใยและกังวลโดยที่จัสมินไม่ทันได้รู้ตัว
“อาหารวันนี้พี่มินซื้อจากร้านไหนอ่ะ รสชาติดีมากเลย”
“พี่เปลี่ยนร้านใหม่
