เก็บดวงใจไว้ให้เธอ

EP 37

“ค่ะ! แล้วยังไงคะ”

“คือเรื่องมันเริ่มจากตรงนั้นครับ แล้วคุณธรรทรก็อยากจะให้คุณขิมเข้าใจอย่างนั้น ก็เลยไม่ได้บอกความจริงให้คุณขิมรู้”

“แล้วพวกคุณทำยังงั้นทำไม” กรรชัยรีบถามแทน

 “คุณธรรไม่ได้มีเจตนาที่จะปิดบังหรอกครับคุณลุง แต่บังเอิญว่าคุณธรรอยากจะรู้ว่า ถ้าเขาเป็นแค่ลูกจ้างไม่ใช่ธรรทรนักธุรกิจที่ร่ำรวยแล้วคุณขิมจะปฏิบัติกับเขายังไง” เขาบอกความจริง

“เพื่ออะไรคะ” พรรณีถามขึ้น

“ทีแรกคุณธรรอยากจะรู้แค่นั้น แต่ว่ายิ่งนับวันที่ได้รู้จักคุณขิมมากขึ้นเท่าไหร่คุณธรรก็เริ่มรักคุณขิมมากขึ้นเท่านั้น และคุณธรรก็มั่นใจว่าคุณขิมรักที่เขาเป็นแค่ลูกจ้างเท่านั้น ก็เลยปล่อยให้เลยตามเลย เพราะคิดว่าปัญหาทุกอย่างคงจะแก้ไขได้

คือว่าคุณหญิงบังคับ ขอร้อง หรือทำทุกวิธีที่จะให้คุณธรรนั้นแต่งงานกับคุณชุติมาให้ได้ ซึ่งคุณธรรนั้นไม่ได้รักเลย และก็พยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด และก็คิดว่าเรื่องคุณขิมนั้น คุณธรรคงจะทำให้คุณหญิงเปลี่ยนใจได้ไม่ยาก ก็เลยปล่อยหัวใจให้รักคุณขิมจนหมดใจ

แต่ท้ายที่สุด คุณหญิงก็ทราบเรื่องและไม่ยอมรับคุณขิมตามที่คุณธรรขอ ส่วนคุณธรรเองก็ไม่ยอม แข็งข้อกับคุณหญิงท่านจนทำให้โรคหัวใจกำเริบ และท่านก็ช๊อคเป็นเจ้าหญิงนิทราไปเป็นหลายวัน

ซึ่งคุณธรรเสียใจมาก และก็บอกกับตัวเองว่าจะยอมทำทุกอย่างขอเพียงให้คุณหญิงฟื้นขึ้นมา และปาฎิหาริย์ก็เกิดขึ้นจริงๆ  คุณหญิงท่านฟื้นครับ” เขาบอกความจริง

“แล้วทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย” กรรชัยถาม

“คุณธรรไม่อยากให้ใครรู้เรื่องครับ หลังจากที่รับปากคุณหญิงเรื่องแต่งงานแล้ว คุณธรรก็หายออกไปจากบ้านหลายวันเราตามหาให้ทั่ว จนผมไปพบที่บ้านพักที่พัทยา สภาพคุณธรรนั้น แทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนครับ

เพราะเสียใจที่จะต้องเสียคุณขิมไป โดยที่ตัวเองนั้นไม่มีทางเลือกเหลือให้เลย นั่นก็แม่ นี่ก็คนรัก แล้วถ้าเป็นคุณขิมจะให้คุณธรรทำยังไงครับ ผมก็เลยจำเป็นที่จะต้องเรียนให้คุณลุงคุณป้า และคุณขิมรู้ความจริง

แท้ที่จริงแล้วคุณธรรไม่เคยคิดจะหลอกคุณขิมเลย ผมไม่เคยเห็นคุณธรรต้องเสียน้ำตาให้ใครตั้งแต่คุณผู้ชายเสียไป จนมาเรื่องคุณขิมนี่ล่ะครับ”

เขาบอกความจริงทุกอย่าง

“แล้วคุณหญิงมีเหตุผลอะไรถึงได้รังเกียจขิมนักคะคุณกรณ์” เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งคนมีความหวังใดๆ ในที่สุด

“เอ่อ! ผมๆ ไม่กล้าตอบครับคุณขิม” เขาตะกุกตะกัก

“บอกมาเถอะคุณกรณ์ เพราะไหนๆ เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว” พรรณีบอกออกไป

“คือว่า คุณหญิงท่านเห็นว่า คุณขิมเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของคุณลุง กับคุณป้าครับ คือคุณหญิงท่านเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่าง” เขาบอกออกไป

“แค่นี้หรือคะเหตุผลที่คุณหญิงรังเกียจลูกป้า” พรรณีพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจเป็นที่สุด

“ถ้าคุณหญิงคิดอย่างนี้ก็เท่ากับดูถูกผมและวงศ์ตระกูลผมด้วยนะคุณกรณ์  เห็นทีคุณหญิงจะต้องเปลี่ยนความคิดใหม่แล้วกระมังคุณกรณ์ เพราะถึงยัยขิมจะเป็นแค่เด็กที่ผมเก็บมาเลี้ยง แต่ผมก็รักยัยขิมเหมือนลูกของผม สมบัติพัสถานต่างๆ ยัยขิมก็จะต้องได้จากผมไปครึ่งหนึ่งเมื่อแบ่งกับเจ้าปลาย แล้วมันผิดกันตรงไหน กับแค่ยัยขิมไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของผม งั้นโครงการสนามกอล์ฟก็เห็นทีจะต้องเลิกแล้วล่ะมั้ง เพราะผมไม่ชอบที่จะทำธุรกิจร่วมกับคนที่รังเกียจลูกผม”

กรรชัยพูดออกมาด้วยความโมโห จนอลงกรณ์และพรรณีนั้นตกใจ

 “คุณพ่อคะ อย่าให้เรื่องมันร้ายแรงมากไปกว่านี้เลยนะคะ ขิมขอร้อง อย่าเอาเรื่องของขิมไปรวมกับงานเลยนะคะ ถ้าคุณหญิงท่านจะคิดแบบนั้นก็ปล่อยท่านเถอะค่ะ มันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะพ่อ ขิมผิดเองค่ะที่ไม่ระวังตัวเอง ไม่รู้จักดูว่าอะไรคืออะไร ใครเป็นใคร ขิมไม่เจียมตัวเองต่างหาก คุณพ่ออย่าโกรธเลยนะคะ ขิมขอร้อง”

เทียมหทัยรีบบอกกับพ่อเพื่อไม่ให้เรื่องบานปลายมากไปกว่านี้และน้ำตาแห่งความเสียใจกับคำตอบที่ได้ยินมันก็ไหลออกมาฟ้องให้เห็นความอ่อนแอของตัวเอง แต่เธอก็พยายามหักห้ามมันเอาไว้ เพื่อไม่ให้ผู้เป็นพ่อ และแม่ต้องเสียใจ

“แต่พ่อจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกลูกพ่อหรอกนะ ยัยขิม” กรรชัยไม่วายที่จะต่อว่าไม่ได้

“คุณคะณีเห็นด้วยกับลูกนะคะ คุณธรรเขาก็มีเหตุผลนะคะ ถ้าเป็นณีเอง ก็คงทำเหมือนกันค่ะคุณ” พรรณีรีบปรามสามี

“เรื่องคุณธรรนั้นไม่เท่าไหร่หรอกนะ แต่คุณหญิงนี่สิ ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย” กรรชัยยังไม่คลายความโมโห

“คุณกรณ์กลับไปเถอะ ฝากบอกคุณธรรทรด้วยค่ะ ว่าขิมเข้าใจ”

เทียมหทัยบอกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ดวงตานั้นแฝงแววความเจ็บปวดเอาไว้

“คุณขิมครับ คุณธรรอยากจะพบคุณขิม และอยากจะอธิบายให้คุณขิมเข้าใจด้วยตัวเอง ได้โปรดให้คุณธรรพบคุณขิมสักครั้งเถอะนะครับ ผมขอร้อง สงสารคุณธรรเถอะครับ เพราะนับตั้งแต่เกิดเรื่องมาก็แทบจะไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้วครับ คุณธรรเป็นเหมือนคนที่มีร่าง แต่ไร้ซึ่งวิญญาณ ไม่ยอมพูดคุยกับใคร วันๆ เอาแต่ทำงานเสร็จแล้วก็ไปนอนที่อื่นไม่ยอมกลับบ้านอีกเลย” อลงกรณ์ร้องขอเธอ

“ขิมบอกแล้วไงคะว่าขิมเข้าใจเขา ขอให้เราจบกันแค่นี้นะคะ ขิมขอตัวนะคะ” พูดแล้วก็วิ่งขึ้นห้องโดยไม่ได้ใส่ใจใครอีกเลย

กรรชัยกับพรรณีรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กับเทียมหทัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หรืออีกนัยก็อาจถือได้ว่าเจ็บยิ่งกว่า เพราะจากอาการเทียมหทัยตั้งแต่อลงกรณ์กลับไปนั้น ไม่ยอมพูดอะไรเลย ข้าวปลาไม่ยอมกิน เอาแต่ขังตัวเองในห้อง จนทั้งสองนั้นต้องเข้ามาปลอบโยน

“คุณแม่ เขารังเกียจขิม เพียงเพราะขิมไม่ใช่ลูกแท้ๆ คุณแม่แค่นี้หรือคะ เขายอมให้ลูกชายต้องเจ็บปวดเพียงเพราะเรื่องนี้หรือคะ”