เก็บดวงใจไว้ให้เธอ

EP 21

“ขิมจะปล่อยให้คุณนอนนอกมุ้งได้ยังไงคะ เดี๋ยวยุงก็กัดตายเลย เอาเป็นว่าเรานอนในมุ้งด้วยกันนี่แล่ะ แล้วคุณก็นอนฝั่งนี้ส่วนขิมจะนอนฝั่งนี้ ขิมเชื่อใจคุณค่ะ” หญิงสาวจำต้องบอกออกไปอย่างนั้น เพราะรู้สึกผิดไม่น้อยที่ดื้อรั้นอยากจะกลับมาวันนี้แทนที่จะพักแล้วกลับพรุ่งนี้เช้า

“งั้นเราเข้านอนเถอะนะครับดึกมากแล้วพรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางแต่เช้าครับ” เขาบอกพร้อมเปิดมุ้งให้เทียมหทัย และตัวเขาเองก็มุดตามเข้าไป  และจัดแจงนอนกันคนละฝั่งโดยมีหมอนใบเล็กๆ กั้นกลางเอาไว้ ไม่นานเท่าไหรเขาสังเกตเห็นว่าเสียงของเทียมหทัยเงียบไป

“คุณขิมครับๆ”

เขาลุกมาดูก็พบว่าเทียมหทัยนั้นหลับสนิทไปแล้ว และเขาเอื้อมมือไปแตะดูที่หน้าผากเธอเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นหวัดหรือมีไข้จากการตากฝนมา หลังจากทุกอย่างปกติเขาก็โล่งอก และรีบเอาผ้าห่มที่ห่มเอาไว้แค่เอวมาห่มไปที่ไหล่ให้เธอ

“ดูสิใครนะช่างทอดทิ้งลูกที่ทั้งขยัน เก่งและน่ารักให้เป็นเด็กกำพร้าได้ลงคอ”

เขาสงสัยจริงๆ แต่เขาก็พอจะเดาได้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอนั้นคงจะเป็นคนที่มีหน้าตาดีมากๆ เลย มรดกถึงได้ตกทอดมาหาลูกมากเพียงนี้ เธอช่างสะสวยแม้กระทั่งยามหลับใหล ผมยาวสลวยที่พึ่งจะแห้งจากการสระพาดไปที่หมอน

ใบหน้าของเธอยามไร้เครื่องสำอางก็ไม่ได้ทำให้เธอนั้นดูสวยและน่ารักน้อยลงไปเลย เพราะเวลาปกติเธอก็จะแต่งหน้าอ่อนๆ ให้ดูสมกับวัยของตัวเองอยู่แล้ว

ทุกครั้งที่เขาหลับตาลงทีไร ใบหน้าเรียวงามนี้จะคอยมามีอำนาจในหัวใจเขาเสมอมานับตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกับเธอจนถึงวันนี้  ไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะไม่คิดถึงเธอ เขาก้มลงไปใกล้ๆ ใบหน้างามนั้น แล้วยื่นจมูกเข้าไปสัมผัสแก้มเนียนขาวสะอาดหนึ่งครั้ง

เพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยสำหรับชายชาตรีอย่างเขาที่จะต้องเข้ามานอนร่วมมุ้งกับหญิงที่เขาถวิลหาทุกค่ำคืน แค่การสัมผัสแก้มก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

ก่อนที่จะกลับมานอนในที่ของตัวเองโดยเอามือก่ายหน้าผากกับอาการกังวลในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า โดยที่เทียมหทัยไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น เพราะวันทั้งวันเธอทำงานไม่ได้หยุดเลย เป็นเหตุให้เหนื่อยและหลับไปในที่สุด

เสียงไก่ขันแต่เช้าตรู่ทำให้ธรรทรตื่นจากภวังค์และเขาก็พบว่าเทียมหทัยนั้นได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้และหญิงสาวยังหลับสนิทอย่างสบาย มันช่างเป็นช่วงเวลาที่เขาสุขใจที่สุด เพราะตั้งแต่กลับมาสานงานต่อจากพ่อที่เสียไปเมื่อไม่นานมานี้ เขาก็บอกตัวเองได้เต็มอกเลยว่า

ถ้าเขาจะต้องแต่งงานสักที ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครที่ไหนไม่ได้นอกจากเจ้าของร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาคนนี้ เขาอยากจะรู้จริงๆ เลยว่า เธอรู้สึกยังไงกับเขา ซึ่งอยู่ในคราบของอลงกรณ์

แต่เท่าที่เขาได้ใกล้ชิดกับเธอแล้ว ก็พอสังเกตได้ว่าเทียมหทัยไม่เคยให้ความสนใจอลงกรณ์ในคราบของธรรทรเลย ผิดกับธรรทรในคราบของอลงกรณ์ที่เธอยอมให้ไปไหนมาไหนด้วยบ่อยครั้ง

“คุณขิมตื่นแล้วเหรอครับ” เพราะเห็นท่าทางงัวเงียของเทียมหทัย สงสัยจะเป็นเพราะเขาจะขยับแขนเพราะอาการปวดเมื่อยนั่นเอง เลยทำให้เธอสะดุ้งตื่น

“ค่ะ คุณกรณ์ตื่นนานหรือยังคะ เอ่อ..ขิมขอโทษค่ะขิมจะเคยชินกับการที่นอนกับหมอนข้างน่ะค่ะ” หญิงสาวมีอาการเขินอายที่พบว่าตัวเองนั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา โดยที่ตัวเองก็เอาแขนโอบกอดตอบโดยที่ไม่รู้ตัว

“ไม่เป็นไรครับ! เพราะอย่างน้อยๆ ผมก็ภูมิใจว่าครั้งหนึ่งผมได้เคยเป็นหมอนข้างให้คุณครับ” เขาอมยิ้ม ยิ่งทำให้เทียมหทัยหน้าแดงเป็นลูกตำลึงขึ้นอีก

“กี่โมงแล้วคะ เราจะกลับหรือยังคะ” เธอรีบตัดบทพร้อมทั้งผละออกจากอ้อมกอดเขามาเป็นท่านั่งแทน

“ตีห้าครับ” เขาลุกขึ้นเหมือนกัน

“งั้นเดี๋ยวผมออกไปดูก่อนนะว่ารถผมทำเสร็จหรือยัง แต่ผมคิดว่าลูกน้องของลุงก็นคงเอามาให้เราตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ เพราะแค่เอายางไปปะเท่านั้นเองครับ” เขาอธิบาย พร้อมเปิดประตูห้องออกไปสำรวจดูเหตุการณ์

“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอครับคุณกรณ์โน่นแน่ะรถคุณจอดอยู่หน้าบ้านครับ ดีนะที่คุณรู้ตัวว่ารถอาจจะยางแบนแล้วจอดลงมาดู เพราะถ้าไม่อย่างนั้นอาจจะต้องเปลี่ยนทั้งล้อแม็กแน่เลยครับ ยางแบนสองล้อครับลูกน้องผมปะมาให้เรียบร้อยทั้งสองล้อแล้วครับ” ก็นบอกเขาขณะนั่งดื่มชาอย่างอารมณ์ดีอยู่ระเบียงบ้าน

“ผมต้องขอบคุณลุงก็นมากๆ เลยครับ ถ้ามีโอกาสไปเที่ยวที่กรุงเทพอย่าลืมให้ผมพาเที่ยวนะครับ และนี่ผมฝากให้ลูกน้องลุงก็นด้วยนะครับ ค่าปะยางรถและก็น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาไปช่วยเหลือครับ” เขายื่นธนบัตรสีเทาให้ก็นสามใบขณะทรุดตัวลงนั่ง

“ไม่เป็นไรครับคุณกรณ์เป็นเกียรติของผมที่ได้มีโอกาสได้ช่วยอำนวยความสะดวกครับ แล้วนี่จะกลับเลยหรือครับ ทานข้าวเช้าก่อนดีมั้ย เดี๋ยวป้ากุนก็จะกลับจากดูเด็กเก็บดอกมะลิแล้วครับ จะได้หุงหาอาหารให้ก่อนไป และก็เงินนี่คุณกรณ์เก็บไปเถอะครับเล็กๆ น้อย อย่าคิดเป็นเงินเลยครับ” ก็นรีบปฏิเสธ

“ไม่ได้ครับค่าปะยางก็หลายร้อยอยู่นะครับ คุณลุงรับไว้เถอะครับ และอีกอย่างผมจะกลับเลย จะได้ไม่ต้องลำบากป้ากุนครับ” เขาทำท่าไม่ยอม

“งั้นก็ขอบคุณแทนเด็กๆ  มันด้วยครับ” ก็นรับมาอย่างเสียไม่ได้

“งั้นผมขอตัวไปบอกคุณขิมก่อนนะครับ” เขาพูดพลางลุกเดินกลับไปที่ห้องเพื่อบอกเทียมหทัยให้เตรียมตัวกลับบ้าน