EP 20
1123 Words
และทันใดนั้นก็มีชายสูงอายุกับชายวัยกลางคนอีกสองคน เดินลงมาจากรถกะบะตรงมาหาธรรทร ทำให้เธอตกใจและรีบกดแตรดังสนั่นให้ธรรทรระวังด้านหลัง ธรรทรเองก็สะดุ้งกับเสียงแตรไม่น้อยและก็หันหลังไปเจอกับชายสามคนที่เดินเข้ามาหาเขา และเขาก็กำลังจะชักปืนพกออกมาจากเอวก็มีเสียงร้องทักจากชายสูงวัยว่า
“ใช่รถคุณอลงกรณ์หรือเปล่าครับ” ธรรทรได้แต่เอามือแตะไว้ที่ปืนพกแล้วก็ตอบไป
“ใช่ครับแล้วพวกคุณเป็นใครรู้จักผมได้ยังไงครับ” เขาถามด้วยอาการไม่ไว้ใจ
“ผมชื่อก็นครับเป็นเพื่อนกับเจ้าอินทร์ที่เป็นผู้จัดการไร่คุณกรรชัยครับเขาโทรหาผมว่าคุณกับคุณขิมกำลังจะเข้ากรุงเทพฯให้คอยช่วยด้วยถ้ามีปัญหาอะไร ก็พอดีเจ้าลูกน้องของผมสองคนนี้มันเป็นอาสาสมัครมูลนิธิกู้ภัยอยู่เส้นทางนี้พอดี”
“เลยลองโทรเช็คดูเห็นรถคุณผ่านตรงจุดโน้นมานานแล้ว แต่ยังไม่ผ่านไปจุดหน้าสักทีสักทีก็เลยวิ่งตามมาครับ พอเห็นรถคุณจอดอยู่ก็เลยจะลงมาดูว่าใช่หรือเปล่า” นายก็นชายวัยเดียวกับอินทร์อธิบายเพราะเห็นท่าทางของธรรทรที่กำลังเตรียมพร้อมที่จะชักปืนออกมา
“อ๋อ! งั้นเหรอครับเล่นเอาผมตกใจแทบแย่”
ธรรทรแสดงอาการโล่งอกเพราะดูแล้วหน้าตานายก็นกับผู้ติดตามก็ไม่น่าจะเป็นผู้ประสงค์ร้ายกับเขาเลย และอีกอย่างเขายังไม่ได้ติดต่อใครเลยว่าเขาจะไปตรงไหนอยู่ที่ไหน นอกจากลุงอินทร์เท่านั้นที่รู้ว่าเขาและเทียมหทัยกำลังเดินทาง
“คุณกรณ์คะมีอะไรหรือเปล่าคะ” เทียมหทัยเห็นท่าไม่ดีเลยตัดสินใจออกมาจากรถและเล็งปืนไปยังนายก็นท่ามกลางสายฝนที่ตกหนักและไม่ยอมหยุดง่ายๆ
“ไม่มีอะไรครับคุณขิมพวกเขาเป็นคนของลุงอินทร์ครับ”
เขารีบบอกเธอ เพราะเห็นอาการระวังตัวสุดฤทธิ์ โดยการเล็งปืนพกกระบอกย่อมไปยังชายแปลกหน้า
ตอนที่ 4
“โถ! ผมนี่ตกใจแทบแย่ครับ ที่เห็นคุณขิมเล็งเจ้ากระบอกเล็กมา”
ก็นพูดขณะที่ได้พาเทียมหทัยและธรรทรมาพักที่บ้านพร้อมทั้งได้ให้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว โดยที่ทิ้งให้ลูกน้องสองคนทำการเปลี่ยนยางรถธรรทรและให้ขับตามมาให้ที่บ้าน เพราะนายก็นเห็นว่าทั้งเทียมหทัยและธรรทรนั้นเปียกโชกไปทั้งตัว และฝนก็ไม่ทีท่าว่าจะหยุดเอาเสียเลย
“ขิมต้องขอโทษคุณลุงก็นด้วยนะคะ พอดีขิมตกใจมากค่ะ ไม่ค่อยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ”
เทียมหทัยออกอาการสำนึกผิดขณะที่นั่งพับเพียบข้างๆ กับธรรทร บนเสื่อในบ้านนายก็น ซึ่งก็ทำการต้อนรับตามประสาคนชาวไร่ที่พอจะจัดหาต้อนรับคนทั้งสองได้ตามอัตภาพ พร้อมทั้งสำรับอาหารมื้อดึกที่ป้ากุนภรรยาคู่ใจนายก็นได้จัดหามาให้ทั้งสองกินเพราะกลัวว่าจะหิว ซึ่งอาหารก็เป็นข้าวต้มไข่เจียวและปลาเค็มเท่านั้น
“ไม่เป็นอะไรครับคุณขิม ถ้าเป็นผมคงจะต้องทำแบบเดียวกันแล่ะครับ เพราะจู่ๆ ก็มีใครที่ไหนไม่รู้โผล่มา”
“ผมไม่ยักกะรู้นะว่าคุณขิมเล่นปืนผาหน้าไม้ด้วย”
ธรรทรแซวพร้อมทั้งตักอาหารเข้าปาก พร้อมทั้งยิ้มกับหญิงสาวที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อคอกระเช้ากับผ้าถุงของป้ากุนได้จัดหาให้ และส่วนเขาเองก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมากมายกับเธอเลย เพราะก็ใส่ขาก๊วยและเสื้อม่อฮ่อมของลุงก็นเหมือนกัน เพราะทั้งสองไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาไว้เลย เพราะกะว่าจะไม่ค้างตามที่ตั้งใจเอาไว้
“คุณพ่อบอกว่าต้องระวังตัวเอาไว้ก่อนค่ะ ก็เลยให้ไปเรียนยิงปืนค่ะ”
“พูดถึงคุณพ่อคุณขิมเจ้าอินทร์มันบอกว่าวันนี้มันโทรไปบอกว่าคุณสองคนค้างที่ไร่กลับบ้านไม่ได้เพราะฝนตกหนักครับ แต่ก็ให้คุณสองคนค้างที่ไร่ผมแทน เพราะเห็นนายอินทร์บอกว่ากลัวท่านเป็นห่วงครับ” นายก็นบอกเทียมหทัยเพราะลุงอินทร์สั่งมาให้บอกแบบนั้น
“ค่ะขอบคุณลุงก็นมากเลยค่ะ”
“ไม่เป็นอะไรครับเจ้าอินทร์มันฝากมาว่าให้ดูแลคุณขิมกับคุณกรณ์อย่างดี ถ้าไม่อย่างนั้นมันจะมาเล่นงานผมแน่ๆ เลย”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะบ้านชาวไร่ก็มีอยู่แค่สองห้องเท่านี้ เจ้าจ้อยมันเลยเสียสละให้คุณสองคนก่อนคืนนี้” กุนพูดขณะที่เอาผ้าห่มมาให้ทั้งสองคนในห้องนอนของจ้อยลูกชายคนเล็กของลุงก็น
“ผ้าห่มก็มีผืนเดียวนอนเบียดๆ กันหน่อยนะคะ ผัวเมียกันจะได้รักกันมากๆ” กุนพูดเพราะความไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไง และอีกอย่างลุงอินทร์ก็ไม่ได้บอกนายก็นด้วยว่าหนุ่มสาวคู่นี้มีความสัมพันธ์ยังไง ได้แต่กำชับว่าให้ดูแลอย่างดีเท่านั้น
“เอ่อ! ความจริงเราสองคนไม่ใช่ เอ่อ... ”
เทียมหทัยท่าทางอึดอัดพร้อมทั้งหันไปหาธรรทรเหมือนกับอยากให้อธิบายให้ป้ากุนเข้าใจใหม่
“คือเราสองคนไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรครับมีอะไรก็ได้ แค่นี้ก็ขอบคุณลุงก็นกับป้ากุนมากๆ แล้วครับ” ธรรทรรีบตัดบท
“งั้นก็ตามสบายนะคะป้าไม่กวนแล้ว รีบพักผ่อนพรุ่งนี้เช้าจะได้เดินทางแต่เช้าค่ะ”
“ขอบคุณครับ” ธรรทรพูดพลางลุกตามป้ากุนไปปิดประตูห้องนอน แล้วก็หันมามองดูเทียมหทัยที่มีท่าทางกังวลไม่น้อย
“ผมต้องขอโทษนะครับที่ไม่ได้อธิบายให้ป้ากุนแกเข้าใจใหม่ เพราะผมไม่อยากให้แกต้องเดือดร้อนหาที่นอนให้ผมอีกคน เพราะมันก็ดึกมากแล้ว คุณขิมเข้าใจผมนะครับ” เขาบอกพร้อมเหตุผล ซึ่งทำให้ผู้ฟังต้องจำนน
“แล้วเราจะนอนยังไงคะ”
“ถ้าคุณขิมไว้ใจผม ผมรับรองว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยเกียรติของลูกผู้ชายอย่างผมครับ ผมนอนนอกมุ้งก็ได้ไม่ต้องเป็นห่วง” เขารีบบอกให้เธอหายกังวลใจ
- Writer
