EP 10
1125 Words
“ครับผมก็ว่าอย่างนั้นล่ะครับ” เขาพูดพร้อมอมยิ้ม
“แล้วคุณขิมล่ะครับทำงานนานหรือยังครับ ความจริงเด็กๆ รุ่นคุณขิมที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันส่วนใหญ่ก็จะติดเที่ยวหรือไม่ก็ไปเรียนต่อที่เมืองนอกกันทั้งนั้น แต่ผมเห็นคุณทำงานคล่องมากๆ เหมือนทำมานานมากแล้ว”
เขาถามเพราะสงสัยจริงๆ
“อ๋อ! ความจริงขิมไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของท่านหรอกค่ะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านให้มาทำงานเร็ว เพราะไม่ใช่ลูกท่านนะคะ แต่ขิมอาสามาทำเร็วเอง เพราะไม่อยากจะไปเรียนต่อเมืองนอกค่ะ เรียนในบ้านเราก็ได้เหมือนกัน แต่ขิมไม่ได้ว่าคุณกรณ์นะคะ”
“เพียงแต่ขิมคิดว่าความรู้บางอย่างเราหาได้จากชีวิตการทำงานได้ค่ะ ก็เลยอยากรีบทำงาน แล้วอีกอย่างพี่ปลายที่เป็นลูกของคุณพ่อแท้ๆ กลับมาเมื่อไหร่ก็คงช่วยงานด้านบริหารจากคุณพ่อไปได้มากแล้ว ขิมก็เลยอยากช่วยท่านตอนที่ท่านไม่มีพี่ปลายก่อนค่ะ แต่ตอนนี้ขิมก็เรียนโทไปด้วยนะคะ ใกล้จบแล้วค่ะ” เธอสาธยาย
“นี่ถ้าลูกหลายๆ คนคิดเหมือนคุณขิมก็คงจะดีนะครับ ถ้าคุณขิมไม่บอกว่าเป็นลูกบุญธรรมของท่านผมก็คงเดาไม่ออกนะครับ เพราะเห็นคุณลุงกรรชัยท่านรักคุณมากๆ เลย” เขาสมทบเพราะเห็นด้วยกับความคิดของเธอ
“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวเลี้ยวซ้ายตรงแยกหน้าก็ถึงแล้วค่ะ” เธอรีบบอกเขา
“ที่ทางซ้ายนี้จะยาวไปจนติดแนวต้นไม้โน่นค่ะ ส่วนทางขวานี้ก็จะยาวไปถึงแนวเขาลูกโน้นเลยค่ะ ถ้าจะสำรวจจริงๆ เราคงต้องพักก่อนนะคะ”
เทียมหทัยอธิบายขณะในมือถือสำเนาโฉนดที่ดินพร้อมทั้งอธิบายให้ทั้งสองฟังขณะที่กำลังเดินสำเร็จที่ดินอยู่
“คุณธรรสายตาแหลมคมมากๆ เลยนะครับที่เลือกที่นี่”
ธรรทรกล่าวพร้อมทั้งหันไปทางอลงกรณ์ในคราบของเขา เพราะเขาได้มอบหน้าที่หาสถานที่ให้อลงกรณ์ดำเนินการจนมาเจอที่ผืนนี้ และได้รู้ว่าเป็นของกรรชัย และที่สำคัญทำให้เขามาเจอกับสาวน้อยร่างระหงที่กำลังยุ่งอยู่กับการพาเดินดูหลักปักเขตแดนอยู่ต่อหน้าเขานั่นเอง
“คุณธรรจะเดินไปทางโน้นมั้ยคะ เขตแดนตรงแนวเขาโน่นค่ะ”
เธอหันมาถามธรรทรกำมะลอ แล้วก็ต้องตกใจสะดุ้งสุดตัว เพราะขาของเธอหลุดเข้าไปในหลุมที่ถูกขุดทิ้งเอาไว้ แล้วมีหญ้าเขียวมาปกคลุมจนไม่ทันได้สังเกตว่ามีหลุมอยู่
“อุ๊ย!!!”
เจ้าของร่างบอบบางอุทานเพราะว่าตกใจและก่อนตัวจะตกลงไปที่พื้นก็มีอ้อมแขนและแนวอกกว้างๆ แข็งแรงเข้ามารองรับไว้ได้พอดี ทำเอาเจ้าของร่างบอบบางเขินอายจนหน้าแดง
เพราะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของอกกว้างๆ ของเขาได้ไม่ยากเลย กลิ่นน้ำหอมที่เขาฉีดไว้ในเสื้อบ่งบอกได้ว่าเป็นของยี่ห้อดังและราคาแพง ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าของอกกว้างๆ ที่รู้สึกได้จากร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดเขานั่นเอง
“ขอบคุณค่ะ.. ขอโทษด้วยนะคะขิมไม่ทันเห็นว่ามีหลุม” เธอกล่าวขอบคุณเขาในที่สุด
“ไม่เป็นไรครับ ระวังนิดหนึ่งนะครับที่มันไม่ราบ” ธรรทรพูดพร้อมทั้งพยุงร่างเธอให้ยืนได้ด้วยตัวเองในที่สุด
“ผมว่าพอแค่นี้ก็ได้มั้งครับคุณขิมนี่ก็บ่ายมากแล้ว แดดร้อนเดี๋ยวจะไม่สบายกันหมด เดี๋ยวพอเซ็นต์สัญญากันแล้ว เราก็เริ่มให้ทางวิศวกรมาออกแบบและเริ่มงานได้เลยครับ จริงมั้ยกรณ์”
อลงกรณ์บอกทั้งสองเพราะเขารู้จักเจ้านายดีว่างานแค่นี้เขาสามารถตัดสินใจได้เลยไม่ต้องถามธรรทร และตอนนี้เขาเองก็อยู่ในคราบของธรรทร เพราะไม่อยากให้เทียมหทัยสงสัยว่าทำไมให้อลงกรณ์มาออกคำสั่งเขา
และอีกอย่างเขาก็สังเกตเห็นและเข้าใจเหตุผลที่เจ้านายยัดเยียดความเป็นธรรทรให้เขาได้อย่างถ่องแท้ก็เมื่อเหตุการณ์เมื่อกี้ได้ผ่านไปนั่นเอง ซึ่งร้อยวันพันปีเจ้านายเขาจะไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาสำรวจพื้นที่เองเลย เพราะเขาได้เสนอโครงการและรูปภาพต่างๆ ให้เขาเรียบร้อยแล้ว มีเหตุผลเดียวที่เจ้านายเขาจะมาคือเจ้าของร่างระหงคนนี้เท่านั้น
แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากเลย เพราะเขาไม่เคยเห็นเจ้านายเขามีอาการอย่างนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย แม้กระทั่งกับคนที่คุณหญิงรสรินทร์หมายมั่นปั้นมือจะให้เป็นสะใภ้อย่างชุติมาลูกคุณหญิงโอบบุญเพื่อนคุณหญิงเองก็เถอะ และบางครั้งเจ้านายเขาก็จะคอยหลบหน้าด้วยซ้ำ
“แล้วคุณธรรไม่ไปสำรวจเขตแดนทางเชิงเขาหรือคะ” เธอถามเพราะสงสัย
“คงไม่เป็นไรมั้งครับคุณขิม แค่เราดูที่และหลังโฉนดก็พอแล้วที่เหลือให้ฝ่ายออกแบบมาทำต่อได้เลย หรือว่าไงกรณ์นายเห็นด้วยกับเรามั้ย” เขาหันไปหาคำตอบ
“ก็แล้วแต่คุณธรรแล้วกันครับ” เขาตอบด้วยท่าทางเจียมตัว
“งั้นเราก็ไปพักและทานของว่างที่ไร่ฝั่งโน้นก่อนแล้วคุณสองคนค่อยกลับก็แล้วกันนะคะ”
“แล้วแต่คุณครับ”
ธรรทรชิงตอบพร้อมทั้งเดินตามร่างระหงไปโดยไม่สนใจคนข้างหลัง ที่ถอนหายใจกับอาการเจ้านายเหลือเกิน
“ที่นี่อากาศดีจริงๆ นะครับ ยิ่งตอนบ่ายคล้อยอย่างนี้”
ธรรทรกล่าว ขณะนั่งทานของว่างที่โต๊ะไม้ระเบียงบ้านพักของอินทร์พร้อมกันกับเจ้าของบ้าน ซึ่งอินทร์เป็นผู้จัดการไร่ที่นี่ ส่วนป้าใจภรรยาของลุงอินทร์ก็กระวีกระวาดจัดแจงของว่างให้คนทั้งสี่ที่ทานของว่างอย่างอร่อยปาก
“ครับ..ยิ่งหน้าหนาวที่นี่อากาศดีมากครับ ว่างๆ คุณธรรกับคุณกรณ์มาพักที่นี่ได้นะครับ ผมรับรองคุณสองคนจะลืมกรุงเทพฯไปถนัดเลยล่ะครับ”
อินทร์ตอบพลางภูมิใจกับภูมิประเทศที่นี่มาก เพราะแก่เกิดที่นี่ และทำไร่ให้กับกรรชัยมานานเป็นสิบๆ ปี เพราะเขาเองก็รู้จักกรรชัยโดยบังเอิญเมื่อเขาและภรรยาแวะมาหาซื้อที่ทำไร่ที่นี่เมื่อหลายสิบปีที่แล้ว และกรรชัยก็เลยไว้ใจให้เขาดูแลที่นี่แทนเลย
- Writer
