Chapter 8
1011 Words
เคเซย์...
ผมเรียนที่อเมริกาสามปีแล้วเมื่อปีที่แล้วพ่อของผมเพิ่งเสีย อันที่จริงแล้วทางผมได้ส่งพ่อกลับไปรักษาเมืองไทยได้หลายเดือนจากนั้นพ่อก็จากเราไป แต่ตอนนั้นผมและแม่ทำใจได้แล้วเลยไม่ได้เสียใจมากถึงขนาดทำอะไรไม่ได้ อยู่อเมริกาผมไม่จำเป็นต้องปกปิดใบหน้าตนเองเหมือนเมืองไทย ผมได้เพื่อนใหม่และแฟนใหม่ผ่านมาผ่านไปหลายต่อหลายคน
ตอนนี้ผมคบกับมิร่าเธอเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกา หน้าตาสะสวย แถมหุ่นยังน่าฟัดสุดๆ เลยล่ะ อยู่ที่นี่ผมไม่ได้ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหรอก เพราะนักศึกษาต่างก็ค่อนข้างไม่ถือเรื่องเพศสัมพันธ์ค่อนข้างเปิดเผยไม่เหมือนเมืองไทย เป็นธรรมดาที่ผมกับแฟนจะมีอะไรกัน ผมเนื้อหอมเหมือนเคยจนมิร่าตามหึงบางทีผมก็เริ่มเบื่ออยากกลับไทย
เสียงโทรศัพท์หัวเตียงดังขึ้นผมยกมือปิดหูด้วยความรำคาญ ร่างเปลือยเปล่าเพราะผ่านศึกรักมาเมื่อค่ำคืนชันกายลุกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดุหน้าจอ
“เคเซย์ของเธอน่ะ”มิร่าบอกผม แล้วยื่นโทรศัพท์ให้
ผมลืมตาแล้วหยิบโทรศัพท์จากแฟนมากดรับด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดๆ
“เคเซย์นี่อาพงษ์เองนะ”
“ว่าไงครับอามีอะไรหรือเปล่า?”ปกติอาไม่ค่อยโทรหา ส่วนมากจะส่งเงินมาให้แล้วก็ทำธุระเรื่องอื่นๆ แทนแม่
“อาว่าแม่ของหลานน่าจะมีผู้ชายมาชอบพอแล้วนะ แต่ว่าผู้ชายคนนั้นอาไม่ชอบใจเลย”
“อะไรนะ!”ผมตะโกนลั่นลุกพรวดสีหน้าตกใจสุดขีด
“คือ... อาเห็นแม่ของหลานจับมือถือแขนกับผู้ชายคนนั้น อาสืบมาได้ว่าเขาเป็นคนขับรถชื่อตรัย”
ผมนิ่งงันขบกรามแน่น อารมณ์เดือดพล่านขึ้นมา พ่อจากไปไม่ทันไรแม่คิดจะหาสามีใหม่แล้วเหรอ บังอาจนักคิดจะหุบสมบัติพ่อผมหรือไงกัน
“อาส่งรูปมาให้ผมดูหน่อย สืบประวัติครอบครัวของผู้ชายคนนั้นมาให้ผมด้วย ที่เหลือผมจัดการเอง!”
“ได้ เดี๋ยวอาจัดการให้นะ”
ผ้าห่มสลัดออกจากร่างเปลือย มิร่ายิ้มหวานออกมากอดผมจากด้านหลังท่าทางยั่วยวน ผมเกาะมือเธอออกตอนนี้ไมมีอารมณ์ทำอะไรทั้งนั้น
“ปล่อยมิร่า ตอนนี้ไม่มีอารมณ์!”เสียงห้วนจัดบอกออกไป
ผมหยิบผ้าขนหนูพันท่อนล่างเดินตรงไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ เปิดอีเมล์ภาพมากมายเกี่ยวกับผู้ชายคาดว่าน่าจะกลายเป็นพ่อเลี้ยงผมในไม่ช้าหากผมไม่ทำอะไรสักอย่าง ภาพหนึ่งผุดขึ้นมา ใบหน้าของผู้หญิงที่ผมเคยรัก
ใช่... โซรีนผมจำได้ไม่มีวันลืม ไม่นึกเลยว่าผมจะได้เห็นเธออีกครั้ง
สวย... ขึ้นมากเลยทีเดียว
“หึ!”ผมคำรามในลำคอ
พอนึกถึงเรื่องในวันนั้นอารมณ์ผมก็เปลี่ยนกะทันหัน แบบนี้ต้องเรียกว่าหน้าสวย หุ่นน่าฟัด ผมสงสัยเลยถามอาผ่านไลน์ทันที อาบอกมาว่าเธอเป็นลูกสาวของชายที่หมายจะจับแม่ผม น่าแปลกที่โชคชะตาดันโคจรให้ผมมาพบกับโซรีนอีกครั้ง และคราวนี้มันจะไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ผมคงไม่ยินยอมให้เธอตบหน้าด่าทอจนต้องอับอายใคร คนที่ควรก้มหน้ารับชะตากรรมควรเป็นเธอมากกว่า
แม้ว่าผมจะมีความเจ็บแค้นในตัวโซรีนจากอดีตและเกี่ยวเนื่องมาถึงพ่อของเธอ แต่สุดท้ายผมก็ไม่อาจละสายตาจากภาพเบื้องหน้าได้เลย ทำยังไงผมถึงจะเลิกเป็นแบบนี้เสียที
“ใครเหรอเคเซย์ ผู้หญิงคนนี้น่ะ”มิร่าสอดขึ้นมา ผมหันมองสีหน้าไม่พอใจ
คือผมหงุดหงิดตรงที่ว่าตัวเองเผลอมองจนไม่รู้ตัวเลย มิร่ามายืนตั้งแต่เมื่อไหร่อะไรทำนองนี้
“จะใครแล้วมายุ่งอะไรมิร่า จำไม่ได้เหรอว่าผมต้องการพื้นที่ส่วนตัวในการคบ ไม่ว่าผมจะทำอะไรมิร่าก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง!”
“มิร่าเข้าใจแล้วเคเซย์ มิร่าแค่สงสัยเท่านั้นเอง!”มิร่าน้ำตาเริ่มคลอ ผมไม่ได้รู้สึกผิดอะไรแค่หงุดหงิดและต้องการหาที่ระบายเท่านัน มิร่าดันมาถูกแจ็คพ็อตพอดีเสียด้วย
“ทีหลังอย่ามายุ่งอีกนะ ผมไม่ชอบเข้าใจใช่ไหม!”
“เข้าใจแล้ว!”
ผมได้ยินเสียงมิร่าเดินกระแทกส้นเท้าออกจากห้อง ผมหันกลับมามองภาพถ่ายโซรีนอีกครั้ง สงสัยคงต้องกลับเมืองไทย เพื่อจัดการสะสางปัญหาก่อนที่มันจะเกิด ผมไม่มีทางยินยอมให้แม่มีคนรักใหม่โดยไม่ผ่านการเห็นชอบ พวกมันหวังเกาะเพียงแค่เห็นว่าแม่รวยเท่านั้นเอง
ส่วนผู้ชายคนนั้นถ้าหากไม่หยุด ผมไม่สนหรอกว่าเป็นพ่อใคร ผมจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด แล้วอย่าหาว่าไม่ปราณีก็แล้วกัน
โซรีน...
วันเปิดเทอมวันแรกฉันรีบแต่งตัวลงมาจากชั้นบนเห็นคุณพิชญากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องทำงาน ฉันเลยค่อยๆ ก้าวเท้าอย่างเชื่องช้าเพื่อผ่านเจ้านายพ่อไป
“อ้าวโซรีนกำลังจะไปเรียนเหรอ”คุณนายเอ่ยทัก
ฉันชะงักเท้าหันมองคุณพิชญา
“ใช่ค่ะคุณพิช”
“เดี๋ยวฉันให้คนขับรถไปส่งนะ”
ฉันยังไม่ทันได้ปฏิเสธคุณพิชญาก็เรียกคนขับรถมา ตอนนี้สมองเริ่มสับสนตกลงมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรกันแน่ ฉันไม่ได้เป็นคุณหนูของบ้านหลังนี้ทำไมต้องมีคนขับรถไปส่งที่มหาวิทยาลัยด้วย แล้วท่าทางของพ่อกับคุณนายมันคืออะไรกัน แม้จะสงสัยแต่ก็จำต้องยอมรับไมตรีของคุณหญิงอย่างเลี่ยงไม่ได้
- Writer
