Chapter 2
801 Words
"เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าครับคุณลดา"
ฉันชะงักไปกับคำถามของเขาซึ่งมันตอบยากจริงๆ ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้มีแต่สายตาที่มันเต็มไปด้วยคำถาม แต่ไร้ความรู้สึกเขาจำฉันไม่ได้จริงๆสินะ
"คือฉันจำคนผิดนะคะ คุณอย่าไปคิดมากเลย"
เขาทำท่าทางเหมือนไม่ค่อยเชื่อฉันซักเท่าไหร่แต่ก็ไม่พูดอะไร ฉันส่งแฟ้มเอกสารเกี่ยวกับงานที่ฉันทำให้กับเขา
"นี่เป็นรายละเอียดรายรับรายจ่าย แล้วก็การสั่งซื้อสินค้า ลองเอาไปศึกษาดูแล้วกันเดี๋ยวถ้ามีงานอะไรฉันจะบอกค่ะ"
เขารับแฟ้มเอกสารไปก่อนจะส่งยิ้มมาให้ฉัน
"งั้นผมไปนั่งที่โต๊ะนะครับถ้ามีอะไรจะเรียกใช้ก็บอกผมได้เลย"
"อื้ม"
ฉันก้มหน้ามองเอกสารตรงหน้าพยายามอย่างสุดๆที่จะไม่สบตากับเขา ทำไมฉันถึงรู้สึกอึดอัดแบบนี้นะ เขาไม่อึดอัดบ้างหรือไงเนี้ย ฉันเหลือบสายตามองเขาเล็กน้อยก็สบเข้ากับสายตาของเขาที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว ฉันรีบหลบตาสายทันที บ้าเอ้ย!!!
" เอ่อ.. / คุณ.. "
ฉันกับเขาเงยหน้าสบตากันมัวแต่อ้ำๆอึ้งๆไม่กล้าเอ่ยอะไร จนฉันทนไม่ไหว
"อยากได้กาแฟสักแก้วจัง"
เขารีบลุกขึ้นทันที
"โอเคครับ เอ่อคุณลดาทานรสชาติแบบไหนครับ?"
ฉันทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยถ้าเป็นฟิวเจอร์คนที่ฉันรู้จักเขาก็คงจะจำได้แหละ
"แบบไหนก็ได้ค่ะฉันกินได้หมด"
"ครับๆ งั้นรอแปปหนึ่งนะครับ ^^"
ฉันนั่งอ่านเอกสารต่อสักพักเขาก็เข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟร้อนในมือ
"นี่ครับ กาแฟดำ1ช้อน น้ำตาลนิดเดียว "
ฉันมองเขาเล็กน้อยทำไมเขารู้ว่าฉันดื่มแบบนี้หรือว่าเลขาฉันจะบอก คงงั้นแหละมั่ง
"ทานได้มั้ยครับ คือผมชอบทานแบบนี้ก็เลยลองชงมาให้คุณลดาดู เผื่อว่าจะชอบ"
ฉันรับมาแล้วจิบเบาๆ ฉันกับเขาชอบอะไรเหมือนๆกัน เกือบทุกอย่างเลยด้วยไม่แปลกหรอก
" ฉันก็ดื่มแบบนี้แหละค่ะ ขอบคุณนะคะทำงานเถอะ"
"ครับ"
@12.00 น. .......
"คุณฟิวเจอร์เที่ยงแล้วไปพักเถอะค่ะ แคนทีนของพนักงานอยู่ชั้น2 เผื่อคุณหาไม่เจอ"
ฉันบอกออกไปก่อนจะนั่งทำงานต่อ เขาไม่ยอมลุกขึ้นเอาแต่มองหน้าฉันจนฉันอึดอัด
"มีอะไรรึเปล่าคะ?"
"คือ คุณลดาไม่ไปทานข้าวเหรอครับ"
ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ
"ยังไม่หิวค่ะ คุณไปก่อนเถอะค่ะ"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
แอ๊ดดดดดดด
" คุณลดาคะ ฟิวเจอร์ไปทานข้าวกัน"
คุณพริมเลขาของฉันเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเอ่ยชวน ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ
"คุณพริมพาคุณฟิวเจอร์ไปเถอะค่ะ คือลดายังไม่หิวเลย ขอนั่งทำงานก่อนแล้วกัน"
คุณพริมรีบส่ายหน้าทันที
" ไม่เอาค่ะเดี๋ยวก็เป็นโรคกระเพาะอีก"
"งั้นซื้อมาฝากแล้วกันลดาขี้เกียจลงไป"
ฉันบอกออกไปแบบนั้นคุณพริมเลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับฉันดีก็เลยชวนฟิวเจอร์ออกไป เขาเหลือบสายตามองฉันเล็กน้อยก่อนจะหันหลังเดินออกไป ทั้งห้องเหลือฉันอยู่คนเดียว ฉันนี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มันอึดอัดอ่ะจริงๆนะ ปกตินักศึกษาฝึกงานที่มาฝึกที่นี่เขาจะต้องนั่งอยู่ห้องกับหัวหน้าเพราะพวกเขาฝึกสายบริหารถ้านั่งกับเลขาจะไม่ได้อะไร มันเลยทำให้ฉันต้องมาอึดอัดอยู่แบบนี้ อีกอย่างฉันอยากจะรู้ว่าทำไมเขาถึงจำฉันไม่ได้ ทำไมเขาถึงทิ้งฉันกับลูก ฉันแค่อยากรู้เหตุผลเท่านั้น ไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรหรอก
@20นาทีผ่านไป....
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉันเงยหน้ามองคนที่เปิดประตูเข้ามาฟิวเจอร์นั้นแหละ ทำไมทานข้าวไวจัง
"ทำไมไม่พักหละค่ะเหลือเวลาอีกตั้ง40นาที ไม่ต้องรีบทำงานหรอกค่ะ"
ฉันบอกออกไปแบบนั้น ฉันไม่ใช่คนใจร้ายอะไรแบบนั้นสักหน่อยเวลาพักก็พักไปเถอะให้มันเต็มที่
"ผมเอาอาหารกลางวันมาให้ครับ กลัวว่าคุณจะหิวคุณพริมบอกว่าคุณลดาไม่ชอบทานอาหารกลางวัน แล้วก็ชอบปวดท้องบ่อยๆ นี่ครับ"
เขาเอาข้าวกล่องหน้าตาน่ารักมาให้ฉัน ฉันแกะดูแล้วก็ลอบยิ้มมุมปากเล็กน้อยฉันเงยหน้ามองเขาที่ส่งยิ้มหวานมาให้อยู่ก่อนแล้ว
"ทานให้อร่อยนะครับ ^^"
"ขอบคุณนะคะ คุณฟิวเจอร์ ^^"
- Writer
