Do not forget รักนี้..​ ไม่ลืม

@บริษัท "คุณลดาค่ะรอบนี้มีนักศึกษามาฝึกงานอยู่5คนค่ะ คุณเดย์ออฟจะให้มาฝึกงานเป็นผู้ช่วยคุณลดา1คนค่ะ คุณตาต้าอีก1คน อยู่ที่คุณเดย์ออฟ3คนค่ะ" ฉันพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ ตั้งแต่กลับมาจากต่างประเทศฉันก็เข้ามาทำงานในบริษัทได้ประมาณเกือบปีแล้วหละ หลังจากเกิดเรื่องในวันนั้น ฉันก็ไปอยู่กับพี่เดย์ออฟที่โน่น หลายปีกว่าจะได้กลับมาตอนนี้ก็สภาพจิตใจก็ดีขึ้นมากแล้วด้วยแล้วฉันก็มีเจ้าตัวเล็กเป็นกำลังใจให้ด้วย ^^ ชื่อน้องฟิวชั่นตอนนี้ก็3ขวบแล้วหละ "แล้วอยู่ไหนหละนักศึกษาฝึกงานที่ว่านะ" "ตอนนี้ทางฝ่ายบุคคลกำลังพาเดินรอบๆบริษัทค่ะ เดี๋ยวก็คงมา" "อื้ม ถ้ามาถึงแล้วก็ให้เขาเข้ามาแล้วกัน" คุณพรีมเลขาของฉันพยักหน้ายิ้มๆแล้วเดินออกไปทันที ฉันก็นั่งทำงานต่อแหละชีวิตมันก็มีแค่นี้แหละ ทำงานกลับบ้านไปเลี้ยงลูก ชีวิตแม่เลี้ยงเดี่ยวก็เงี้ยแหละ ^^ ฉันนั่งทำงานไปเรื่อยๆเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็มีเสียงเคาะเรียกดังขึ้นจากด้านนอก ก๊อก ก๊อก ก๊อก " เชิญค่ะ" แอ๊ดดดดดดด "คุณลดาค่ะ นักศึกษาฝึกงานมาแล้วค่ะ ^^"  ฉันพยักหน้าแต่ยังก้มหน้าเซ็นเอกสารในแฟ้มอยู่  "เข้ามาเลยค่ะ"  "ขออนุญาตนะครับ ผมนายภัทรนันท์ ภีระเกียรติคุณ ฝ่ายบุคคลให้ผมมาฝึกงานกับคุณลดาครับ" ฉันชะงักค้างทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นตรงหน้า แล้วก็ชื่อนามสกุลที่มันคุ้นเคย มันคงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั่ง ฉันค่อยเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าถึงกับช็อคไปอีกรอบ ใช่เขาจริงๆด้วย!!!!!! คนใจร้ายคนนั้น เขาจริงๆด้วย " ฟิวเจอร์!!!!!!!! " ฉันตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาที่เคยหายไปตอนนี้มันกลับมาอีกครั้งฉันพยายามปาดน้ำตาแต่มันทำยากจริงๆ เขาดูจะชะงักไปเล็กน้อยเหมือนจะตกใจอยู่ที่เห็นฉันร้องไห้ "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? คุณโอเคไหม? แล้วทำไมรู้จักชื่อผมด้วย? " ฉันถึงกับเงียบไปทันทีที่เขาเรียกฉันอย่างห่างเหินแถมยังทำเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อน ไม่แน่ๆฉันจำเขาได้ดี ทุกๆอย่างที่เป็นเขาฉันจำได้ดีแต่ทำไมเขาถึงทำเหมือนไม่รู้จักฉัน "ไหวมั้ยครับคุณลดา" "อย่าเข้ามานะ!!!!!" เขาชะงักไปเล็กน้อยหลังจากพยายามเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันถอยหนีออกไปในหัวตอนนี้คือมันตีกันไปหมด มันตื้อไปหมดฉันยังไม่พร้อมเจอเขาตอนนี้ ฉันไม่อยากจะคุยกับเขาตอนนี้!!! "ออกไป!!!" "อะไรนะ?" "ออกไปสิ!!!!! บอกให้ออกไปไง!!!!" ฉันตะโกนเสียงดังลั่นเขาถึงจะเกาหัวงงๆ เขาจำฉันไม่ได้จริงๆด้วย ฮือๆๆ ทำไมเขาถึงเก่งนักทำเนียนมากเขาทำได้ยังไง เขาทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!!!!!! แอ๊ดดดดดด "คุณลดาค่ะเกิดอะไรขึ้นคะ?" "เอาผู้ชายคนนี้ออกไป เอาออกไป!!!! " " เอ่อออ คุณๆออกมาก่อนค่ะ" เขามองหน้าฉันเหมือนไม่เข้าใจแล้วเดินออกไปทันที ฉันทรุดลงกันพื้นพยายามตั้งสติให้มากที่สุด ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี ฉันหยิบโทรศัพท์ด้วยมืออันสั่นเทาก่อนจะกดโทรศัพท์หาเบอร์โทรปลายสาย แม่ฉันนั้นเอง!!! ตู๊ดดดดดดดด (ว่าไงลูกแม่) " แม่ค่ะ ฮึกๆ หนูเจอเขาค่ะแม่ ฮือๆๆหนูเจอเขาค่ะ" (เจอที่ไหนลูก หนูเป็นยังไงบ้างหนูโอเคมั้ย?) "เขา ฮึกๆ เขา ฮือๆ เขาทำเหมือนไม่รู้จักหนูค่ะแม่ ฮือๆๆ เขาจำหนูไม่ได้ ฮึกๆๆ" (โธ่ลูก กลับบ้านมาหาแม่เดี๋ยวนี้เลย) "ฮึกๆ ค่ะแม่ ฮือๆ หนูจะไปหาแม่ ไปหาลูกหนู"