Chapter 1
755 Words
ฉันขับรถกลับมาถึงบ้านก็เดินเข้ามาตัวบ้านอย่างเหม่อลอย พรางคิดถึงคนใจร้ายคนนั้น ฟิวเจอร์!! ผู้ชายที่ใจร้ายกับฉัน ใจร้ายกับลูก
"ลดาลูก"
ทำไมต้องมาเจอเขาอีกด้วยทุกอย่างมันกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว ทุกอย่างมันกำลังจะสวยงามทำไมต้องมาเจอเขาอีก ทำไม
"ลดาลูก ลดา ลดา"
"อ๊ะ!!!! แม่คะลดาตกใจหมด"
ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงเรียกของแม่ที่ตะโกนใส่หูของฉัน
"เหม่ออะไรลูก ทำไมถึงกลับมาเป็นแบบนี้อีกแล้วแค่ผู้ชายคนเดียวทำเราเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ"
ฉันร้องไห้ออกมาทันทีก่อนจะสวมกอดแม่ฉันแน่น
"หนูรักเขาค่ะแม่ ฮึกๆ หนูคิดว่าหนูทำใจได้แล้ว หนูคิดว่าหนูลืมเขาได้แล้ว แต่เปล่าเลย ฮึกๆ หนูยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ฮือๆๆ หนูจะทำยังไงดีคะแม่ หนูจะทำยังไงดี"
ฉันร้องไห้ออกมาเหมือนมันจะอัดอั้นในใจฉัน ตลอดเวลาฉันพยายามทำเป็นเข้มแข็งเพื่อให้คนรอบข้างสบายใจ เพื่อให้พวกเขาไม่ต้องมารู้สึกไม่ดีกับฉัน แต่ตอนนี้มันอั้นไม่ได้แล้ว มัน มันเจ็บปวดในใจไปหมดแล้ว ฮือๆๆ
" ใจเย็นๆลูก ตอนนี้หนูต้องหยุดร้องไห้แล้วฟังแม่"
ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับแม่ก่อนจะปาดน้ำตาให้มันเหือดแห้งออกไปจากใบหน้า
"หนูฟังแม่นะลูก ตอนนั้นแม่ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน วันนี้ที่หนูเจอกับเขาแต่เขาทำเหมือนไม่รู้จักหนู หนูไม่อยากจะรู้เหรอว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ทำไมเขาต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักหนู"
ฉันเงียบไปแล้วคิดตามคำพูดของแม่ นั้นสิทำไมเขาต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันด้วย ฉันว่าเขาต้องมีเหตุผลสิแต่มันคืออะไรหละ มันคืออะไรกันเหตุผลนั้น
" แต่เค้าทิ้งหนู เค้าทิ้งลูก เค้ามันเป็นคนเลวค่ะแม่ "
แม่ฉันส่ายหน้าเบาๆ
" หนูอย่าเพิ่งตัดสินอะไรแบบนั้น แม่ว่าหนูต้องหาคำตอบด้วยตัวเอง อยู่ที่ว่าหนูจะทำหรือเปล่าแค่นั้น"
ฉันพยักหน้าเบาๆก่อนจะยิ้มออกมา
"ค่ะ หนูจะไม่หนีแล้วค่ะแม่ หนูจะเผชิญหน้ากับเขา หนูจะต้องรู้ให้ได้ค่ะว่าเขาทำแบบนั้นทำไม"
แม่ฉันสวมกอดฉันแน่น ฉันจะลองดูนะ บางทีอะไรที่มันค้างคาในใจมันอาจจะค่อยๆคลี่คลายไปก็ได้
" ขอบคุณนะคะแม่ที่คอนตักเตือนหนู"
" จำไว้แม่กับพ่อ แล้วก็ครอบครัวทุกคนรักหนู ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจำไว้หนูไม่ได้ตัวคนเดียว หนูยังมีครอบครัว หนูยังมีลูกที่ต้องดูแล ตาฟิวชั่นต้องการหนู"
"ค่ะแม่"
@เช้าวันต่อมา........
"คุณลดาค่ะ เอ่อ คุณเดย์ออฟให้เปลี่ยนนักศึกษาฝึกงานที่คุณไล่ออกไปเมื่อวานนะคะ "
ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ
" ไม่ต้อง บอกพี่เดย์ออฟว่าฉันจะให้คนเมื่อวานมาฝึกงานกับฉัน"
คุณพริมทำหน้าเหมือนจะงุนงงกับอารมณ์ของฉันแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร สักพักนักศึกษาฝึกงานคนนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับคุณพริม ฟิวเจอร์นั้นแหละคนเดิม เขาเดินเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้ฉันแล้วส่งยิ้มมาให้
"สวัสดีครับคุณลดา เมื่อวานถ้าผมทำให้คุณตกใจ ผมขอโทษนะครับ"
ฉันส่งยิ้มให้กับเขาก่อนจะเชิญให้เขานั่งลงตรงข้ามกับฉัน
"คุณพริมมีอะไรก็ไปทำเถอะค่ะ ส่วนคุณชื่อฟิวเจอร์ใช่ไหม?"
"ครับ"
เขาพยักหน้ายิ้มๆ เก่งจริงๆนะทำหน้าซื่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ฉันจะดูว่าคนอย่างเขาจะเสแสร้งแกล้งทำแบบนี้อีกนานแค่ไหนกัน หึ
"โต๊ะนั้นเป็นที่นั่งระหว่างที่คุณฝึกงานกับฉัน ส่วนรายละเอียดงานเดี๋ยวให้คุณพริมอธิบายแล้วกัน"
ฉันบอกออกไปเขาก็พยักหน้ายิ้มๆ เหมือนเขาจะมีคำถามกับฉันนะแต่เหมือนเขาจะลังเลว่าควรจะถามดีไหม
"ถ้ามีคำถามกับฉันเชิญถามมาได้เลยค่ะ ฉันรอฟัง"
"เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าครับคุณลดา? "
- Writer
