มัธยมศึกษาปีที่ 5 ปีการศึกษาที่ 1

2888 Words

เปิดเทอมแรก ตอนนี้ฉันอยู่ ม.5 ป้อนคงขึ้น ม.4 แล้วสินะ จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ถึงแม้ว่าเราจะคุยกันบ้าง แต่ฉันก็ไม่ได้ถามเรื่องนี้กับป้อนเลยว่าสอบได้โรงเรียนที่ตั้งใจไว้หรือยัง เพราะคิดว่าคุยมากไป ป้อนจะรำคาญ คิดมากอีกแล้วนะมาศ และสุดท้ายป้อนก็สอบเข้าโรงเรียนเตรียมฯ ที่อยู่ข้าง ๆ ได้จริง ก็คนมันเก่งอยู่แล้วอะนะ แต่เราก็ไม่เคยเจอกันเลย ทั้ง ๆ ที่เปิดเทอมมาแล้วเกือบสองสัปดาห์ ... ก็ฉันใจร้อนนี่นา คิดถึงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนวันหนึ่ง เป็นปกติที่แม่ค้า และพ่อค้าจะเข้ามาขายของกินเล่น หน้าถนนทางเข้าอาคารมัธยมทุกวัน มีซาลาเปา น้ำหวาน หมึกย่าง ขนมโตเกียว โรตี ลูกชิ้น และของกินเล่นรอเวลากลับบ้านอีกหลายอย่าง เป็นปกติเช่นกัน ที่จะมีนักเรียนมากหน้าหลายตาวนเวียนมาซื้ออาหารที่นี่ตลอด เพราะทางโรงเรียน จัดให้ขายเฉพาะพื้นที่นี้เท่านั้น ทั้งมัธยมต้น มัธยมปลาย และโรงเรียนข้าง ๆ ที่ชอบมาที่นี่บ่อย ๆ ตอนเย็น เพราะบางคนก็มารอรถรับส่ง - ส่ง กลับบ้าน บางคนก็แวะเวียนมาเล่นเฉย ๆ เพราะเด็กที่เตรียมฯ ส่วนใหญ่ จบมัธยมต้นจากโรงเรียนนี้กันทั้งนั้น ฉันยืนเล่นโทรศัพท์ ไม่ ๆ เล่นเกมในโทรศัพท์อยู่ข้างป้อมยาม ใกล้ ๆ กับที่เขาขายของกันนั่นแหละ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนชุดนักเรียนออกแล้ว ใส่เสื้อกับกางเกงกีฬาแทน กำลังจริงจังเกมเมอร์อยู่เลย และตอนนี้ก็กำลังหัวร้อน เพราะมีคนมาดึงโทรศัพท์ออกจากมือฉันยังไงล่ะ กล้าดียังไงมาแกล้งกันตอนนี้เนี่ย ฉันขมวดคิ้วแน่น แม่ง... ใครวะ... เดี๋ยวโดนเกมเมอร์มาศสวดยับแน่ ตอนนี้ในมือฉันไม่มีโทรศัพท์แล้ว แต่ในอ้อมแขนมีคนตัวเตี้ย และตัวหอมเข้ามาอยู่แทน ฉันคุ้นเคยกับกลิ่นนี้ดี และยังจำมันได้เสมอ กลิ่น... ของน้องป้อน ป้อนกอดฉันแน่น ซุกหน้าลงกับอกของฉัน จนตอนนี้หายใจลำบาก ฉันยกมือขึ้นลูบผมคนตัวเตี้ยที่อยู่ในอ้อมกอดเบา ๆ หืม... ผมสั้นเท่าติ่งหูตอน ม.ต้น ตอนนี้มันยาวแล้ว และน้องป้อนก็รวบมัดมันเอาไว้ ถ้าปล่อยให้สยายออกคงหอมและนุ่มน่าดู และป้อนสูงขึ้นหรือเปล่านะ "คิดถึงพี่จัง" จากที่กำลังอ้าปากจะสวด ฉันยิ้ม ยิ้มเหมือนคนบ้า จะมีใครมีความสุขเท่ามาศตอนนี้ ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีเลยสักคน ไม่มี... ฉันเหลือบสายตาไปมองด้านข้าง เห็นเพื่อนตัวดีกำลังยิ้มล้อเลียนอยู่ เดี๋ยวนะ ลืมไป ว่านี่คือโรงเรียน หน้าป้อมยาม แล้วเรามายืนกอดกันอะไรตรงนี้เนี่ย ...ฉิบหาย ฉันดันตัวป้อนออก มองหน้าสวย ๆ และรอยยิ้มหวาน ๆ นั้น "คือตอนนี้" ฉันมองไปรอบ ๆ มีหลายสายตาจ้องเราอยู่ด้วย บางคนยิ้ม บางคนสงสัย โชคดี ที่ลุงยามไม่อยู่ตรงนี้ ไม่งั้นอาจซวยก็ได้ ป้อนเองก็เหมือนรู้แล้ว ยิ้มเขิน ๆ ส่งมาให้ฉัน ก่อนจะก้มหน้าลง มือบีบโทรศัพท์ฉันไว้แน่น Gameover ไปเรียบร้อยแล้ว แต่ความรัก ฉันกำลังจะ Win... เรื่องของเรากำลังจะเริ่มอีกครั้ง ครั้งนี้มันจะดี และดีมาก ๆ ด้วย ป้อนยังบีบไว้แน่น จะเขินอะไรขนาดนั้นกันเล่า "เดี๋ยวก็แตก" ป้อนเงยหน้า สบตาฉัน แล้วยื่นโทรศัพท์คืนมาให้ ฉันรับโทรศัพท์มาแล้วรีบกุมมือน้อยนุ่มนิ่มนั้นไว้ มาศก็มีความเจ้าเล่ห์เหมือนกันแหละ ฉันเดินจูงมือน้องไปนั่งที่แสตนเชียร์ข้างสนามฟุตบอล นั่งลงข้างกันแล้วมองไปตรงกลางสนามฟุตบอล ที่ฉันเคยกลัวทั้งหมดมันไม่มีอะไรเลย แค่ฉันคิดมาก และกลัวไปเองก็เท่านั้น เคยคิดว่าถ้าหากเจอป้อน ฉันจะทำยังไง จะรู้สึกยังไง จะทำหน้ายังไง จะเสียใจหรือดีใจ ตอนนี้... ฉันนั่งอยู่ข้างกันกับป้อนโดยที่ยังไม่ปล่อยมือจากกัน รู้สึกมีความสุขมาก ฉันยิ้ม...และดีใจมาก อาจจะมากที่สุดในชีวิตเลยก็เป็นได้ ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย คนตรงหน้าก็รุกหนักซะแล้ว ที่บอกว่าถ้าเจอฉันแล้วป้อนจะกอด เชื่อแล้วว่าเป็นความจริง เพราะป้อนกอดจริง และฉันก็โดนกอดจริง เขินจริง แก้มแดงจริง "เป็นไงบ้างอะ ขึ้น ม.4 มีอะไรหนักใจมั้ย" "หนักใจเรื่องเดียว" "เรื่องอะไร พี่พอจะช่วยได้มั้ย" "หนักใจว่าจะได้เจอพี่มั้ย และพี่ช่วยเค้าได้ ช่วยได้เยอะเลย เพราะเค้าเจอพี่แล้ว" ขยันหยอดจริง ฉันมองออกไปที่สนามฟุตบอล มองหญ้า มองคน มองขวดน้ำ มองมาร์กเกอร์ มองเสาเหล็กสีขาวที่เริ่มขึ้นสนิมเป็นสีน้ำตาลประปราย มองถุงมือผู้รักษาประตู มองลูกฟุตบอล ความจริงคือแกล้งเฉไฉสายตาไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น เพราะกำลังเขินมาก ๆ ยังไงล่ะ กลัวป้อนจับได้ว่าก้อนหัวใจของฉันน่ะกำลังเหลวเป๋วกลายเป็นน้ำไปหมดแล้วในตอนนี้ และฉันก็รู้ ว่าป้อนมองฉันอยู่ คงกำลังมันเขี้ยวกับท่าทีขี้เก๊กของฉันแหละมั้ง ถึงได้ยื่นมือข้างที่เราไม่ได้จับกันขึ้นมาหยิกแก้มฉันเบา ๆ ก็เจ็บแหละแต่ถูกความเขินกลบเอาไว้หมดแล้ว "เขินตรง ๆ ก็ได้ ไม่ต้องแอบเขินหรอก" รู้อีก... "เฮ้ย มาซ้อมได้แล้ว จีบสาวอยู่นั่นแหละ" เพื่อนนี่ก็เหมือนกัน แซวอยู่นั่น ไม่รู้รึไงว่าเขิน "กลับเลยมั้ย มากับใครอะ" "เค้ามากับเพื่อน แต่เดี๋ยวจะกลับกับพี่ ไปส่งเค้าหน่อยนะ" เหยดดดดดดด สาวอ้อนให้ไปส่งว่ะทุกคน ให้ไปส่งแล้วต้องมีขึ้นไปบนห้องบ้างแหละวะ น้องป้อนจ๋า เราเพิ่งเจอกันเองนะจ๊ะ รุกเก่งเกิน แต่ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้น ป้อนก็กระตุกมือฉันเบา ๆ แล้วหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋านักเรียนของตัวเอง มันคือกล่องของขวัญกล่องเล็ก ๆ ที่ข้างนอกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยกระดาษสีฟ้าซีด ๆ คงนานแล้วสีเลยจางไป ด้านหน้ากล่องเขียนด้วยปากกาหมึกสีชมพูและเน้นตรงขอบด้วยสีดำ เพื่อช่วยให้มองเห็นตัวหนังสือได้ชัดเจน Congratulation to...Juthamas ลายมือน่ารัก ๆ นี้เป็นของน้องป้อน...ฉันรู้ดี ป้อนยื่นมันให้กับฉัน เปิดออกดู เห็นเป็นสร้อยข้อมือสีดำเข้ม ตรงจี้ของสร้อยมันสลักคำว่า มาศ อยู่ดี ๆ ในหัวฉันก็มีภาพของป้อนกับพี่ฟิล์ม ที่ยืนอยู่หน้าร้านขายของจุกจิกพวกนี้ แล่นเข้ามาในหัวสมอง และภาพที่ป้อนมองฉันบ่อย ๆ วันปัจฉิมฯ ก็ฉายมาทับซ้อน ฉันพลาดอะไรไปรึเปล่านะ "เค้าตั้งใจให้พี่วันปัจฉิมฯ" ฉันกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ นั่นไงล่ะ พลาดจริงด้วย "พี่ขอโทษนะ" "เราไม่พูดกันจริง ๆ แหละ เลยไม่เข้าใจกัน" "มันจะไม่เกิดขึ้นอีก" ฉันหยิบสร้อยข้อมือเส้นนั้นออกจากกล่อง ยื่นให้ป้อน และคนตรงหน้าก็รู้ใจ สวมมันใส่มือฉันด้วยความนุ่มนวล ฉันยกแขนขึ้น มองหน้าป้อน แล้วจุมพิตสร้อยเส้นนั้นแผ่วเบา ป้อนหน้าแดงแจ๋ ฮึ่ม...จะน่ารักเกินไปแล้วนะ น้องนั่งรอฉันที่เดิมจนซ้อมเสร็จ และฉันก็โดนเพื่อนแซวไปตั้งหลายรอบ บอกตามตรงว่าเขินมาก เขินจนเล่นฟุตบอลไม่ออกเลยเพราะมัวแต่มองสร้อยข้อมือที่ 'หวานใจ' ลงทุนซื้อให้ หลงว่ะ...น่ารักฉิบหายเลยน้องป้อน พอซ้อมเสร็จ ฉันก็มาส่งป้อนที่หอ แน่นอนว่าฉันเดินมาส่งน้อง ระหว่างทางเราคุยกันเรื่อยเปื่อย เรื่องชีวิต เรื่องอดีต เรื่องปัจจุบัน เรื่องอนาคต เรื่องดินฟ้าอากาศ "วันนี้ฟ้าครึ้ม ๆ เนอะ" "เค้าว่าฝนจะตก" "ถ้าไม่ตกล่ะ" "ถ้าฝนตก พี่เป็นแฟนเค้า ถ้าไม่ตก เค้าเป็นแฟนพี่" อีกแล้ว... รุกด้วยดาเมจรุนแรงแบบนี้อีกแล้ว "ขึ้นไปบนห้องเค้าก่อนมั้ย" อ่า... "จะดีหรอ" จะดีนะ จะดีมาก ๆ เลยนะ "เพื่อนเค้าก็อยู่" สุดท้ายเราทั้งคู่ก็ขึ้นมาบนห้องของน้อง และด้านนอกฝนก็ตกลงมาแบบมืดฟ้ามัวดิน เอาแล้ว ฝนฟ้าช่างเป็นใจเสียจริง จะตกนานมั้ยเนี่ย ฉันต้องโทร.บอกแม่สักหน่อยแล้วล่ะ ป้อนอยู่ห้องนี้สองคนกับเพื่อน ฉันไม่คุ้นหน้าน้องคนนี้เลย สงสัยจะเป็นเพื่อนจากโรงเรียนใหม่ที่ป้อนย้ายไปหลังจากต้องย้ายที่อยู่กะทันหัน "พี่หิวยัง" "ก็นิดหน่อย" "เดี๋ยวเค้าทำข้าวต้มให้กิน" "ทำเป็นหรอ" "นี่ใคร" ฉันแกล้งเลิกคิ้วสงสัย "นี่เกวลินไง คนที่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลก" จ้า... จ้าเกวลินจ้า เอาตามที่เธอสบายใจเลย พี่น่ะยังไงก็ได้อยู่แล้วขอแค่เป็นน้องป้อน ความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนกับว่าตรวจพบบุคคลคลั่งรักเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคนเลย ซึ่งคนนั้นก็คือฉันเองแหละ ฉันนั่งเล่นรอน้องสักพัก เพื่อนน้องก็ขอตัวออกไปทำการบ้านห้องเพื่อน คงอึดอัดแหละมั้ง ที่เห็น (ว่าที่ 'แฟน' เพื่อน) มาอยู่ในห้อง ฉันเองก็อึดอัด แต่ไปไหนไม่ได้เพราะฝนยังตกอยู่ "แล้ว...เราไม่มีการบ้านหรอ" "มี แต่เค้านั่งทำตอนรอพี่ไง เคยสังเกตมั้ยเนี่ย" "อ้าวหรอ นึกว่านั่งหลับ" ป้อนหันมามองค้อนฉัน แล้วหันกลับไปทำข้าวต้มต่อ น่ารักจังวะ ขนาดทำหน้างอยังน่ารักขนาดนี้เลย เรากินข้าวกันจนอิ่มโดยมีโต๊ะญี่ปุ่นเล็ก ๆ ที่มีไว้สำหรับนั่งทำการบ้านตั้งอยู่กลางห้อง เพื่อทำหน้าที่ต่างโต๊ะอาหาร ให้เราได้นั่งกินข้าวอย่างสะดวก ข้าวต้มที่ป้อนทำอร่อยมาก และฝนที่เทกระหน่ำอยู่เมื่อสักครู่กำลังจะหยุดตกแล้ว "พี่จะกลับแล้ว" "ฝนยังไม่หยุดเลย" "มันใกล้หนึ่งทุ่มแล้วนะ" "ให้เค้าไปส่งที่รถประจำทางมั้ย" "ขับมอไซค์เป็นหรอเรา" "หมายถึงให้เพื่อนเค้าไปส่งมั้ย" ป้อนยิ้มจนตาหยี ที่โดนฉันจับได้ ว่าจนป่านนี้แล้วยังขับรถจักรยานยนต์ไม่เป็นอีก ฉันยื่นมือไปลูบหัวน้องเบา ๆ ยิ้มเอ็นดู ที่แค่มองหน้าจ๋อย ๆ ของป้อนก็ทำให้ฉันยิ้มได้แล้ว เราสบตากัน ฉันเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ป้อน เรื่อย ๆ ... เรื่อย ๆ ... จนรับรู้ได้ ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน หลุบตามองลงมายังริมฝีปากแดงระเรื่อนั้น ทั้ง ๆ ที่ไม่เคย ทั้ง ๆ ที่ครั้งแรกที่เราจูบกัน คือฉันแค่อยากประชดและสั่งสอนให้ป้อนซื่อสัตย์กับแฟนเท่านั้น แต่ครั้งนี้มันต่าง ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไง จูบ หรือ จุ๊บ ในหัวมีภาพของคนจูบกันในละคร ในหนังแนวไม่ใส่เสื้อผ้า ที่ฉันมักแอบดูในเว็บชื่อดังบ่อย ๆ หรือในภาพยนตร์ที่จะมีฉากเลิฟซีนให้เห็นบ้างประปราย ฉันวางปากตัวเองลงทาบทับกับปากน้อง รับรู้ว่าป้อนสั่นน้อย ๆ แล้วทำไงต่อนะ... ฉันเผยอปาก ดูดเอาริมฝีปากด้านบนของน้องเบา ๆ แลบลิ้นเลียริมฝีปากนุ่มนิ่มหวานฉ่ำนั้น ขบริมฝีปากล่างน้องเบา ๆ ป้อนกำคอเสื้อฉันแน่น หายใจแรง ลิ้นของฉันสอดเข้าไปทักทายลิ้นนุ่มนิ่มและเคลื่อนที่ไปมา เพื่อนควานหาความอ่อนนุ่มให้พอใจ สะเปะสะปะ วุ่นวาย สับสน และ...ลุ่มหลง เพราะไม่เคยทำเราทั้งคู่จึงเหนื่อยหอบ เนื่องจากยังควบคุมลมหายใจไม่ได้ ป้อนซบหน้าลงตรงซอกคอฉัน และกอดไว้แน่น แผ่นหลังกระเพื่อมขึ้นลง จากจังหวะหอบเอาอากาศเข้าปอด "ไม่ชินเลย เราต้องให้พี่ฝึกบ่อย ๆ แล้วนะ" ป้อนทุบไหล่ฉันเบา ๆ ไม่เจ็บ แต่ป้อนน่ารักมาก ท่าทางที่แสดงออกทำเอาฉันแทบคลั่ง อยากจับกด แต่... กดแล้วทำไงต่อ นี่สิปัญหาของจริง "พะ พี่อยากกลับแล้ว" "งั้น เดี๋ยวเค้าให้เพื่อนไปส่งนะคะ" ป้อนถอยห่างออกไปจากฉันนิดนึง ยิ้มเขิน ๆ แล้วกดโทรศัพท์ยิก ๆ เพื่อต่อสายหาเพื่อนในทันที ฉันมองดูคนข้างกายด้วยรอยยิ้ม น่ารักจังวะ ป้อนสวยขึ้น ยิ้มหวานขึ้น น่ารักขึ้น และฉันเพิ่งรู้ว่าฉันรักป้อนมากขนาดไหนตอนวินาทีแรกที่ป้อนกอดฉัน วินาทีที่เราสบตากัน ฉันบอกกับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้ป้อนหลุดมือไปไหนอีกแล้ว ฉันจะรัก และดูแล จนป้อนรู้สึกว่าฉันคือคนสุดท้ายที่ป้อนจะรัก "ป้อน" "..." "เป็นแฟนกับพี่นะ" "เชี่ย!!" "นี่มึงโทร.มาขิงกูหรอ บอกเลยว่าอิจฉามาก" เสียงนี้เป็นเสียงที่เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ของป้อน ป้อนหันหน้ามามองฉัน ตาเบิกกว้าง คงไม่คิดว่าฉันจะพูดคำนี้ออกมาเร็วขนาดนี้ ฉันรู้จักป้อนดีแล้ว ป้อนรู้จักฉันดีแล้ว เรารู้จักกันดีแล้ว แค่ตอนนั้นเราสองคนยังไม่เข้าใจกันและกันเฉย ๆ อาจจะเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความรัก ฉันช้าไป เราเลยยังไม่ได้เป็นแฟนกัน ความสัมพันธ์อันคลุมเครือยืดเยื้อมาจนถึงทุกวันนี้ อืม... ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าถ้าเจอป้อนอีกครั้ง ฉันจะทำยังไง ขอเป็นแฟนไงล่ะ "ว่าไง" ป้อนไม่ตอบ แต่วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะญี่ปุ่นแล้วโผเข้ากอดฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันรู้ว่าป้อนพยักหน้า เพราะเนื้อตรงช่วงไหล่ของฉัน มันรู้สึกได้ ถึงแรงสั่นขึ้นลงของใบหน้าป้อน "เราเป็นแฟนกันแล้วนะ" "อือฮึ" "เค้ารักพี่จัง" เดี๋ยว เดี๋ยวป้อนเดี๋ยว เขินนะเว่ย เห็นมั้ยว่า ต่อให้ฝนจะตก ต่อให้ฟ้าร้อง ต่อให้ไม่แข่งโครงงานวิทยาศาสตร์ได้ที่ 1-3 ต่อให้ฉันจะยิงลูกโทษไม่เข้า ต่อให้ป้อนสอบเข้าโรงเรียนนี้ไม่ได้ คนจะเป็นแฟนกัน มันก็ยังเป็นอยู่วันยังค่ำ ไม่ต้องมีเงื่อนไขอะไร ใด ๆ มาต่อรองทั้งสิ้น "ถึงบ้านแล้วนะ" "แม่ว่าไงคะ" "กลับค่ำไปแล้วนะวันนี้" "พี่ก็บอกแม่ว่าฝนมันตก แล้วขอขี่มอไซค์ไปโรงเรียน" "แล้ว?" "ระดับมาศแล้วอะค้าบ" "เข้าทางโจรเลย" "ช่าย เข้าทางมาศมาก ๆ เลย" ฉันได้ขี่รถจักรยานยนต์คันโปรดไปโรงเรียนแล้ว และมันเป็นการสะดวก ที่เวลากลับบ้านจะไม่ต้องรอรถประจำทางให้เสียเวลา บ้านฉันห่างจากโรงเรียนแค่แปดกิโลเมตร ถ้านั่งรถประจำทางกลับบ้าน บางวันก็เป็นชั่วโมงเพราะต้องรอให้คนเยอะด้วย รถถึงจะออกเดินทาง แต่ถ้าฉันขับมอไซค์มาโรงเรียน ไม่เกิน 15 นาทีก็ถึงแล้ว เหตุผลนี้แหละที่ฉันใช้มันเป็นข้ออ้างกับแม่ และโป๊ะเช๊ะ! แม่เชื่อ เพราะว่ามันคือเรื่องจริง อีกเหตุผลแอบแฝงที่แม่ไม่รู้ ก็คือ ฉันจะได้ไปไหนมาไหนกับน้องป้อนได้สะดวกยังไงล่ะทุกคน ^^! "ดึกแล้วนะคะ" "นอนมั้ย" "อยากคุยกับพี่" "ค่อยมาหาพี่พรุ่งนี้นะ มาเป็นกำลังใจให้แฟนหน่อย" เงียบ ฮิฮิ...ฉันรู้ ว่าป้อนกำลังเขินอยู่ "ฝันดีนะคะ" เปลี่ยนเรื่องเก่งจริง ๆ เลยแฟนพี่มาศ "พี่รักป้อนนะ" "ขี้โกง" ฉันหัวเราะเบา ๆ เพราะเอาคืนป้อนได้แล้ว เอาคืนที่เมื่อก่อนฉันบอกฝันดีป้อน แล้วป้อนบอกรักฉันกลับ ตอนนั้นฉันเขินจนไปไม่เป็นเลย ตอนนี้ป้อนอาจจะเป็นเหมือนฉันตอนนั้นก็ได้ "ป้อน" "คะ" "ที่เราทำกันในห้อง" ฉันหมายถึงจูบ "พี่ว่าต้องทำบ่อย ๆ แล้วนะ จะได้ไม่เงอะงะ" "ไอ้พี่มาศตัวแสบ" นี่คำด่าหรอ อือ...ก็แบบ... น่ารักโคตร ๆ ด่าได้น่ารักขนาดนี้ จ้างมาด่าแทนแม่ตลอดชีวิตเลยได้มั้ย ตอนนี้ฉันรู้สึกดี ดีมาก ๆ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ขยับสถานะ จากพี่น้อง คนที่ชอบกัน แฟนคนอื่น คนคุย จนวันนี้ เราได้เป็นแฟนกันแล้ว จากนี้ไปจะเจอกับอะไรบ้างก็ไม่รู้ อย่างเดียวที่รู้ คือฉันรักป้อน และจะรักษาความรักนี้เท่าชีวิต แฟนฉันน่ะน่ารักที่สุดในโลกอยู่แล้ว ใครไม่เชื่อ... ก็เรื่องของเขาละกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more