“ฮื้อ…” คนป่วยครางขู่ผู้มารบกวนเวลาพักผ่อนในลำคอเสียงยืดยาว แล้วพลิกกายร้อนระอุหันไปอีกด้านของเตียงอย่างนึกรำคาญ
“น้ำ…ตื่นมากินข้าวก่อนจะได้กินยา” ใช้น้ำเสียงอ่อนโยนคะยั้นคะยอคนครึ่งหลับครึ่งตื่น อย่างที่ไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน
“อื้ม…” ลักษณ์ณาราปรือเปลือกตาหนักอึ้งราวกับมีอะไรมาถ่วง แล้วกะพริบตาติดกันสามทีเพื่อปรับสภาพให้ชินกับแสง ก่อนจะสะดุ้งสุดตัว ตกใจที่ใบหน้าหล่อเหลาลอยอยู่ใกล้เพียงคืบ
“มากินข้าวก่อนนะ จะได้กินยา” มือใหญ่ตั้งท่าจะพยุงร่างบางขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงเพื่อจะให้กินข้าวได้สะดวก แต่แม่สาวจอมพยศขืนร่างไว้เสียก่อน
“ไม่กินได้ไหม ฉันง่วง ฉันหนาว และเพลียมากด้วย” พอได้ยินคำว่ากินยาเท่านั้นแหละ คนป่วยก็เบ้หน้า แล้วเอ่ยต่อรองกับเจ้าชีวิตเสียงแหบระโหย
“ง่วงก็ต้องลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อน เดี๋ยวค่อยนอน” น้ำเสียงที่ทำท่าว่าจะอ่อนโยนในคราแรกมาบัดนี้มันกลับดุกระด้าง เจือไว้ซึ
