“ถ้าติดหวัด แต่ได้กอดเธอแล้วหลับไปด้วยกันฉันก็ยอม” เสียงทุ้มที่เอ่ยเบาๆ อยู่ข้างหูทำให้คนที่แกล้งทำเหมือนเป็นง่วงนอนหัวใจเต้นตึกตัก ใบหน้าเรียวสวยร้อนผ่าว พยายามสะกดใจตัวเองให้เข้าสู่นิทรารมณ์โดยเร็วที่สุด
“ฉันขอโทษนะน้ำ ที่เข้าใจเธอผิด ทั้งที่เธอช่วยชีวิตมิเกลไว้แท้ๆ” งึมงำตีแผ่ความรู้สึกผ่านลมหายใจร้อนระอุที่กำลังรดต้นคอเธออยู่ ทำเอาลักษณ์ณาราตัวแข็งทื่อ นึกไม่ถึงว่าคนทะนงตนอย่างมาร์โบโล คอฟอร์ดจะเอื้อนเอ่ยคำขอโทษเฉกเช่นคนอื่นก็เป็นด้วย เป็นบุญหูของเธอจริงๆ
“ขอโทษเสร็จแล้วก็กลับไปนอนห้องคุณสิคะ เดี๋ยวน้องมิเกลก็มาเรียก” คนที่คิดว่าคนเป็นไข้ตัวร้อนหลับสนิทแล้วถึงกับสะดุ้งน้อยๆ ใบหน้าคมร้นวาบ ดีนะที่เธอไม่ได้หันมาเผชิญหน้ากับเขา
“ไม่มาเรียกหรอก ป่านนี้มาเรียคงไปกล่อมมิเกลนอนแล้วล่ะ อีกอย่างฉันก็ล็อคประตูแล้วด้วย” มาร์โบโลงึมงำบอกเล่าถึงลูกสาวให้อีกฝ่ายฟัง คนเตรียมการมาดีบอกอย่างหายห่วง
