บทที่ 10
ผู้พันจาฮัสด์กระแทกเท้าเดินเข้าไปในห้องพักตามอารมณ์โกรธระคนหึงหวงที่กำลังปะทุเดือด พอเดินเข้ามาถึงในห้องนั่งเล่นก็เป็นจังหวะเดียวกันที่จิลลาดากำลังยื่นมือเล็กไปจับต้นแขนของคู่สนทนาไว้ ทำเอาพายุลมหึงหวงในตัวผู้พันจาฮัสด์ยิ่งเดือดพล่านมากกว่าเดิม เขากัดฟันดังกรอดๆ อยู่ในตลอดเวลา ทำเอาผู้กองคาฮานซึ่งเดินตามหลังมาติดๆ ต้องถอยห่างไปหลบอยู่ให้ไกลๆ จากผู้บังคับบัญชา
“พอหายป่วยก็ลุกขึ้นมาต้อนรับผู้ชายได้ทันทีนะแพรไหม”
ใบหน้าคมเข้มตอนนี้บึ้งตึง ดวงตาสีนิลลุกโพลนไปด้วยไฟโทสะ น้ำเสียงที่เค้นเยาะหยันจึงเย็นยะเยือกเย็นชาที่สุด
จิลลาดาสะดุ้งตกใจกับน้ำเสียงเย็นที่ดังกระทบโสตประสาท พอเงยหน้าขึ้นมองปะทะกับใบหน้าบึ้งตึง ดวงตาคมกร้าว ที่กำลังจ้องมองตนเองอยู่ก็ยิ่งตกใจแทบพูดไม่ออก
“ผู้พัน...เอ่อ...กลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไรคะ”
หญิงสาว
