เชลยสวาทเจ้าทะเลทราย

บทที่ 1 ชีคฮาซัน คาซิน ฮารีมม์ ประมุขแห่งรัฐคาไลย รัฐเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ทางตอนใต้ของทวีปตะวันออกกลาง กำลังนั่งตีสีพระพักตร์เคร่งเครียดอยู่ภายในห้องทรงทำงาน ขณะนั่งรอผู้เป็นอนุชาที่กำลังบินตรงจากประเทศอังกฤษมายังรัฐคาไลยด้วยเครื่องบินส่วนตัว             “ผู้พันจะมาถึงกี่โมง” ชีคฮาซันตรัสถามองครักษ์ที่นั่งอยู่ไม่ห่างด้วยสุรเสียงค่อนข้างเครียด             “กระหม่อมคิดว่าผู้พันน่าจะมาถึงสนามบินแล้วพ่ะย่ะค่ะ อีกสักครู่ก็คงเดินทางมาถึงตำหนักของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”             องครักษ์เอ่ยรายงานประมุข ตามที่ตนเองได้รับข้อมูลมาจากคนสนิทของผู้พันหนุ่ม             ชีคฮาซันพยักพระพักตร์รับรู้ พอเหลือบดวงเนตรมองเอกสารที่อยู่เบื้องพระพักตร์ ซึ่งเตรียมไว้ให้อนุชาได้เอาไปอ่าน ก็ทรงสบถดังลั่นด้วยความโกรธกริ้ว             “นรก! นังผู้หญิงคนนี้มันกล้ามาก ที่บังอาจล้วงคองูเห่าอย่างเรา”      “ผู้หญิงหน้าไหนกันที่บังอาจล้วงคอราชสีห์อย่างท่านพี่ของน้อง” น้ำเสียงที่เอ่ยสัพยอกกลั้วหัวเราะ ก่อนเจ้าตัวจะเดินเข้ามาถึง ทำให้ชีคฮาซันต้องหันขวับไปมองตามที่มาของน้ำเสียง เมื่อทอดดวงเนตรเห็นผู้ที่กำลังเฝ้ารอตั้งแต่เช้าตรู่ก็รีบผุดลุกขึ้นเดินไปหาอนุชาอย่างรวดเร็ว             “ผู้พัน ทำไมถึงมาช้านัก พี่รอเจ้าตั้งแต่เช้าแล้ว พี่มีเรื่องจะให้เจ้าจัดการให้พี่ด่วนที่สุด”             ประมุขแห่งคาไลยทรงเรียกอนุชาด้วยคำว่า ‘ผู้พัน’ แทนชื่อของอนุชาเสมอ เพราะพระองค์ทรงภาคภูมิใจในตัวอนุชาที่ไต่เต้าจากนายทหารยศเล็กๆ จนได้ติดยศพันเอกด้วยความสามารถของตนเองล้วนๆ ไม่มีการใช้อำนาจของพระองค์ในการเพิ่มยศแม้แต่น้อย             พันเอกจาฮัสด์ คาซิน ฮารีมม์ อนุชาต่างพระมารดาของชีคฮาซัน ผู้เหล่าหล่อระดับนายแบบ มีนัยต์ตาคมกริบดุจพญาอินทรี ได้ก้าวเท้าช้าๆ มาหยุดยืนอยู่เบื้องพระพักตร์ของเชษฐา แล้วเอ่ยแซวประมุขแห่งรัฐคาไลยต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ             “ท่านพี่จะไม่ทักทายน้องเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ น้องมาถึงไม่ทันหายเหนื่อย ท่านพี่ก็ทรงมอบหมายงานให้น้องทำต่อแล้วหรือ”             ชีคฮาซันคลี่ยิ้มบางๆ กับคำสัพยอกของอนุชา จากนั้นก็ทรงสวมกอดร่างใหญ่ล่ำสันของอนุชาไว้แนบแน่น                       “พี่ขอโทษที่ทำตัวเป็นคนไร้มารยาทไปหน่อย ดีใจที่เจ้ารีบกลับบ้านตามคำสั่งของพี่”             ผู้พันจาฮัสด์หัวเราะร่วนสวมกอดเชษฐาไว้แนบแน่นด้วยความรักไม่แพ้กัน ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามของเชษฐาในก่อนหน้านี้อย่างยียวน             “น้องต้องรีบมาอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เพราะท่านชีคฮาซันเล่นโทรตามน้องทุกห้านาที ขืนไม่กลับมาน้องคงอยู่ในอังกฤษไม่เป็นสุขแน่พ่ะย่ะค่ะ”             ชีคฮาซันต้องหัวเราะสุรเสียงก้องห้องทรงงานกับถ้อยคำเหน็บแนมแสบๆ คันๆ ของผู้เป็นอนุชา พระองค์ทรงคลายอ้อมแขนออกจากอนุชาเล็กน้อย ก่อนจะตรัสถามต่อ             “ผู้พันจาฮัสด์บอกพี่ว่ารีบมาจากอังกฤษ แต่ทำไมมาถึงบ้านช้านัก พี่รอเจ้าตั้งแต่เช้าแล้วรู้หรือเปล่า”             ผู้พันจาฮัสด์เดินตรงไปยังมุมบาร์ภายในห้องทรงงานใหญ่โตหรูหราของเชษฐา จากนั้นก็รินบรั่นดีมาดื่มครึ่งแก้ว แล้วเอ่ยตอบเชษฐาอย่างเห็นเป็นเรื่องปกติ             “ท่านพี่จะโทษน้องไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะที่น้องมาช้า เพราะตอนท่านพี่โทรศัพท์ไปหาน้องนั้น น้องกำลังเล่นจ้ำจี้กับนางแบบอยู่ ครั้นจะให้น้องทิ้งเธอมากลางคันก็คงไม่ได้ น้องเลยอยู่ปฏิบัติภารกิจให้บรรลุเป้าหมาย ก่อนจะเดินทางมาหาท่านพี่พ่ะย่ะค่ะ”             ชีคฮาซันแทบสำลักกับคำตอบของอนุชา พร้อมกันนั้นก็ทรงตรัสดักคออย่างรู้เท่าทันนิสัยขออนุชาดีว่าเป็นคนอย่างไร             “แล้วตอนอยู่บนเครื่องบินก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ ใช่ไหมผู้พัน”             “จะให้อยู่เฉยๆ ได้ยังไงล่ะท่านพี่ บินจากอังกฤษมารัฐคาไลยต้องใช้เวลาสิบชั่วโมงกว่า น้องก็หาอะไรทำเพลินๆ แก้เซ็งบ้างสิท่านพี่”             “กี่คน” ชีคฮาซันตรัสถามสั้นๆ และผู้พันหนุ่มก็เอ่ยตอบเชษฐาอย่างสั้นๆ เช่นเดียวกัน             “สาม”             “นี่เจ้าถูกรุมหมู่เลยหรือผู้พัน” ชีคฮาซันตรัสถามสุรเสียงหลง ส่ายพระพักตร์ด้วยความหนักใจกับนิสัยเพลย์บอยของอนุชา             ผู้พันจาฮัสด์หัวเราะร่วนกับคำถามของเชษฐา พลางเอ่ยแก้ต่างให้กับตนเอง “โธ่...ท่านพี่ เห็นน้องเป็นคนชอบเล่นเซ็กหมู่ไปได้”             “แล้วเจ้าทำตามที่พี่พูดหรือเปล่า”             “เปล่าพ่ะย่ะค่ะ น้องไม่ชอบเซ็กหมู่ เพราะมันทำให้น้องไม่รู้ว่าผู้หญิงคนไหนเก่ง และผู้หญิงคนไหนที่ทำให้น้องมีความสุขที่สุด”             เพลย์บอยตัวยงอย่างผู้พันจาฮัสด์เอ่ยตอบเสียงราบเรียบ เซ็กหมู่ไม่เคยอยู่ในหัวสมองของเขา และผู้หญิงที่เขาพามาด้วยทั้งสามคน ก็ถูกส่งกลับประเทศทันทีที่เครื่องบินลงจอดบนแผ่นดินรัฐคาไลย             “เพลาๆ เรื่องผู้หญิงไว้บ้างนะผู้พัน” ชีคฮาซันตรัสเตือนอนุชา ก่อนจะตรัสถามต่อ “กลับมาครั้งนี้จะมาอยู่บ้านเลยหรือจะกลับไปอังกฤษอีก”             “น้องไม่กลับไปอังกฤษแล้วพ่ะย่ะค่ะ ภารกิจลับในประเทศอังกฤษ เสร็จสิ้นก่อนท่านพี่จะโทรไปตามน้องแค่ไม่กี่ชั่วโมงพ่ะย่ะค่ะ”             ผู้พันจาฮัสด์ไม่จำเป็นต้องบอกเชษฐาว่าภารกิจลับของตนนั้นคืออะไร เพราะภารกิจนี้เขาได้รับคำสั่งจากตัวเชษฐาให้ไปปฎิบัติเมื่อหลายเดือนก่อน             “ดีแล้วที่ไม่ต้องกลับอังกฤษอีก เพราะพี่มีงานสำคัญให้ผู้พันทำ” ชีคฮาซันตรัสบอกสุรเสียงเคร่งเครียดระคนเต็มไปด้วยความเจ็บพระทัย ทว่าผู้เป็นอนุชาไม่ทันได้สังเกต เพราะมัวให้ความสำคัญกับเรื่องอื่นแทน “สำคัญมากเลยหรือท่านพี่ ถ้ายังไงน้องขอจัดการหลังจากพิธีอภิเษกของท่านพี่เสร็จสิ้นก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ”             “จะไม่มีพิธีอภิเษกเกิดขึ้นทั้งนั้นผู้พัน!”             คำตอบของเชษฐาทำเอาผู้พันจาฮัสด์ต้องเบิกตากว้างด้วยความสงสัย ตอนนี้ราษฎรทั่วทั้งรัฐคาไลยต่างก็รู้ดีว่าเหลือเวลาไม่ถึงสัปดาห์ ประมุขแห่งรัฐคาไลยก็จะเข้าพิธีอภิเษกกับหญิงสาวชาวไทยที่ทรงหลงรัก และเลือกแล้วว่าให้เป็นพระชายาของพระองค์             “ท่านพี่หมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ที่บอกว่าจะไม่มีการอภิเษกเกิดขึ้น”             “นังผู้หญิงแพศยาคนนั้นมันหนีไปแล้ว” ชีคฮาซันตรัสลอดไรฟัน ดวงเนตรลุกโชนด้วยดวงไฟลูกใหญ่             “อะไรนะท่านพี่ น้องไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ” ผู้พันจาฮัสด์ถามย้ำเสียงดัง ราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เชษฐาตรัสออกมา             “น้องยังไม่เคยเห็นผู้หญิงของพี่ใช่ไหม”             “ยังพ่ะย่ะค่ะ ภารกิจของน้องมันมีอันตรายรอบตัวจนน้องไม่อาจละสายตาจากงานที่กำลังทำอยู่ได้” ชีคฮาซันทรงเดินไปหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลมาจากโต๊ะทำงาน จากนั้นก็ยื่นให้อนุชาพร้อมกับตรัสบอกสุรเสียงห้วนจัด             “เอารูปผู้หญิงแพศยา พิษสงรอบตัวไม่ต่างจากงูพิษไปดูซะสิผู้พัน”             “ทำไมหรือพ่ะย่ะค่ะท่านพี่ เธอคนนี้ทำอะไรกับท่านพี่” คราวนี้ผู้พันเจาฮัสด์เอ่ยถามเชษฐาเสียงเข้มไม่แพ้กัน อีกทั้งนึกในใจว่าใครคืองูพิษที่บังอาจคิดทำร้ายเชษฐาของเขา พอหยิบภาพถ่ายนับสิบๆ ภาพออกมาจากซองเอกสาร ก็กวาดสายตาคมกริบจ้องมองแต่ละภาพเขม็ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยถามเชษฐาเสียงเย็นยะเยือก             “เธอทำอะไรท่านพี่”             “พี่เจอจิลลาภาในประเทศไทย และพี่ก็สนใจเธอในทันที จึงให้องครักษ์ติดต่อไป และเธอก็รับคำเชิญของพี่ทันทีเช่นเดียวกัน”             “รับคำเชิญเพราะท่านพี่เสนอเงินและของกำนัลจำนวนมหาศาลให้เธอด้วยใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ” ผู้พันจาฮัสด์ดักคอเชษฐา เพราะรู้ว่าเชษฐามักจะทำเช่นนี้เป็นประจำอยู่แล้ว             “ใช่ผู้พัน พี่เสนอทั้งเงิน บ้าน และรถให้เธอเหมือนผู้หญิงทุกคนที่พี่พึงพอใจ แต่สำหรับจิลลาภาหรือใยไหม พี่บอกได้เต็มปากเต็มคำว่าพี่รักเธอ เธอเอาใจพี่สารพัดอย่าง รู้ว่าพี่ชอบอะไร เธอก็ปรนเปรอสิ่งนั้นให้ไม่ขาด จนพี่ตัดสินใจขอเธอแต่งงานด้วย”             “แล้วผู้หญิงแพศยาคนนี้ทรยศท่านพี่อย่างไร” ผู้พันจาฮัสด์เอ่ยถามเสียงเย็น ขณะก้มลงมองภาพถ่ายของหญิงสาวผู้นี้อีกครั้ง ดวงตาคมกริบแข็งกร้าวขึ้นมาฉับพลันเมื่อจ้องมองผู้หญิงแพศยาตามที่เชษฐาตรัสมา “นังใยไหม มันวางยาพี่”