Azad,
Sanki dokunuşumla kendinden geçmemiş gibi attığı tokatla onu ne kadar tepeme çıkardığım yüzüme çarptı.
Sanki vazgeçilmezimmiş gibi karşıma dikilmiş, boşa diyordu.
Asiliğine duyduğum öfkeye işimin yarım kalmasının sızısı da eklendiğinde, ellerim arasında arzudan titreyen gözlerine dümdüz bakıp sordum.
“Son cevabın bu mu?”
Sanki zorla tutuyormuşum gibi kendini hızla kollarımdan çıkarıp lanet tadı aklımı başımdan alan, had bilmez ağzını açıp tekrar konuştu.
“Sana kapatma olmayacağım!”
Abimin al götür, ev aç, uğruna hayatının içine et dediği imam nikahlı karım beni bir kez daha pislik gibi hissettirdiğinde gemileri yakmaya vaktinin geldiğini anladım.
Sayemde hanım ağalar gibi yaşayıp hiçbir bedel ödemeyecek, ben de her türlü hakaretini çekip gönlünün olmasını bekleyeceğim zanned
