Azad,
Yoğun bakımdan çıktığı günün akşamına, kardeşimden miras karımı hastaneden çıkarıp konağa getirdik.
Yüzü asla gülmüyor, ölmediği için adeta herkese öfke duyuyor gibi bir hali vardı.
Herkesten çok da benden nefret eder gibi gözüktüğü için yanına gidip tek kelime bile edemiyordum.
İçimde kendi iyiliğim için ondan uzak durmamı söyleyen tarafla, bu evlilik işine kafayı öyle takmasa çok güzel şeyler yaşayabileceğimizi söyleyen taraf kıyasıya çarpışırken bakışlarımı bir türlü üzerinden alamıyordum.
Sargısı çıksa bile hala morlukları duran alnı, kanaması devam ettiği için rengi iyice kaçan güzel çehresi gözüme takılıp duruyordu.
Kızı önce merdivenden düşürüp sonra etrafında pervane olan annem, gece yine bizi aynı odaya yollamaya kalktığında acaba gelir mi dedim.
Kaç kendini kurtar d
