ผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองของทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ แล้วกลิ่นน้ำซุปคือหอมมากอะ ที่สำคัญกาแฟแก้วเดียวผมก็ไม่อิ่มหรอก ผมเลยถามร่างบางออกไปแบบงงๆ
“แล้วบะหมี่ล่ะครับ”
“ของลูกค่ะ ของพ่อไม่มี”
“หึหึ แต่ของมีตั้งเยอะนะครับ ลูกเราตัวแค่นั้นกินไม่หมดหรอกครับ”
“ของฉันคนเดียวค่ะ”
ฉันตอบคนตัวสูงกลับไปแล้วก็หันมาหั่นหมูแดง ไม่ตามใจเมียแบบฉันก็กินแค่กาแฟไปเถอะ อยากจะเอามือขย้ำๆ ที่หน้าเขามากนะ แต่ยังไม่ทันจะได้อะไรเลย คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ใช้มือหยิบลูกชิ้นปลาที่ฉันลวกเสร็จแล้วขึ้นไปกินแบบหน้าตาเฉยด้วยนะ อยากจะเอามีดในมือตัดแขนเขาทิ้งไปจริงๆ เลย
“อืม ลูกชิ้นอร่อยนะครับ”
“คุณ”
เพี๊ยะ!
“โอ๊ะ หึหึ ผมเจ็บนะครับ”
“สมควรแล้วค่ะ”
ผมหัวเราะออกมาเบาๆ อืม แล้วผมชอบกินลูกชิ้นอะ แต่ถ้าซื้อมันก็ไม่ค่อยอร่อย แต่อันนี้ภรรยาของผมน่าจะทำเองนะ จากนั้นก็เตรียมชงกาแฟ แล้วก็ได้ยินเสียงของป๊ากับม๊าดังขึ้นมาพอดี
