ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วก็เดินไปปิดไฟกลางห้องแต่มันก็ไม่ได้มืดขนาดว่ามองไม่เห็นหรอก เพราะมีโคมไฟตรงหัวเตียงเปิดอยู่ ผมเลือกนอนตรงกลางกับภรรยาเพราะลูกๆ ตัวอ้วนของผมทั้งคู่นอนอยู่คนละฝั่ง พอดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มจากนั้นผมก็รั้งร่างบางเข้ามากอด
“คุณ! เออ คุณไม่ต้องกอดฉันก็ได้ค่ะ”
ฉันตกใจเลยรีบบอกเขาให้ปล่อย เพราะในยุคที่ฉันจากมาคนที่ฉันเคยกอดก็มีแค่คนในครอบครัวแล้วก็ตุ๊กตาหมีฉันเลยใช้มือดันแขนเขาออกแต่เขากลับกอดฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม แน่นจนตัวฉันจะแตกอยู่แล้วมั้ง
“ผมยังไม่ได้คำตอบเรื่องที่คุณเรียกผมว่าเมฆนะครับ เขาเป็นใครครับ”
ผมถามเรื่องที่อยู่ในใจออกไป เพราะคงไม่ใช่ชื่อผู้หญิงหรอกมั้ง อีกอย่างเมียตัวเองเรียกชื่อคนจะให้ผมไม่ใส่ใจมันก็คงเป็นไปไม่ได้อะ เป็นใครก็ไม่มีใครพอใจหรอก
“คุณไม่ต้องสนใจหรอกค่ะ มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ อื้อ”
ฉันหันหน้ามาทางคนตัวสูงแต่ไม่รู้จะบอกเขายังไง แล้วฉันก็กลัวอะ ถ้าฉัน
