เธอคนนั้นและฉันอีกคน (จันทร์วาด + มนัส)

วัน ศุกร์ ที่ 14 กุมภาพันธ์ 2566 เวลา 7.15 นาที “วาด” “คะแม่” “พ่อกับแม่จะไปทำงานแล้วนะลูก เราแต่งตัวเสร็จหรือยัง เร็วหน่อยลูก” “จ้า เสร็จแล้วค่ะแม่” ฉันหยิบน้ำหอมที่กลิ่นติดทน อ่อ ไม่ใช่เค้าเตอร์แบรนด์หรอกนะคะ เป็นแบรนด์ที่เขาทำขึ้นเอง ราคาก็พันนิดๆ แต่อยู่สามร้อยเมตรกลิ่นก็ยังลอยมาเตะจมูกอะคนแม่ มันสุดมาก งั้นขออนุญาตแนะตัวเลยแล้วกันนะคะ สวัสดีค่ะ ฉัน จันทร์วาด ชื่อจริงก็ จันทร์วาด เจริญสกุลศิลป์ ตอนนี้อายุ 18 ปี บริบูรณ์ เพราะวันนี้เป็นวันเกิดฉันจ้า ตอนเย็นก็นัดกับที่ทุกคนในครอบครัวแล้วก็เพื่อนมากินหมูกระทะที่บ้าน อ่อ ฉันเป็นคนจันทบุรี ตอนนี้ก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนประจำจังหวัด ฉันสูง 157 น้ำหนัก 45 สัดส่วน 38 25 39 คือ เป็นคนเอวเล็กแต่สะโพกแอบใหญ่นะแม่ อีกส่วนคือหน้าอกจ่ะ แม่ให้มาเยอะ คิกๆ ผิวขาวอมชมพู ตาสองชั้นแล้วก็กลมโต ขนตาก็งอนยาว ผมออกสีน้ำตาลนิดๆ ตอนนี้ก็ยาวประบ่า ซึ่งฉันมัดรวบขึ้นไปแล้วก็ติดโบว์สีขาว หน้าม้าซีทรูเบาๆ ฉันเป็นลูกสาวคนที่สอง พี่ฉันเรียนมหาวิทยาลัยปีที่สองแล้ว ตอนนี้พี่เขาไปเรียนอยู่ที่มอในกรุงเทพฯ เป็นมอรัฐบาลที่ชื่อดังมาก แล้วพี่ฉันเขาก็สอบเข้าได้ด้วย อีกอย่างได้ส่วนลดค่าเทอมด้วยนะ เนื่องจากคุณพ่อฉันรับราชการ ซึ่งฉันก็กำลังจะตามไปด้วยเหมือนกัน ส่วนฐานะทางบ้านของฉันก็พอมี ไม่ได้ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐี แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน พ่อฉันรับราชการ ท่านเป็นปลัดอำเภอ ส่วนคุณแม่ฉันทำในโรงพยาบาลเอกชนในจังหวัด แต่ไม่ได้เป็นหมอเป็นพยาบาลนะ แม่ฉันทำงานอยู่ที่ออฟฟิศด้านบน เป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชี คุณตา คุณยาย คุณปู่ คุณย่า ของฉันก็ยังอยู่ ท่านแข็งแรงดีมาก แล้วที่ทางก็เยอะพอสมควร คือท่านทำสวนผลไม้ พวกทุเรียนอะไรพวกนี้แหละ ญาติๆ ของฉันก็อยู่ใกล้ๆ กัน มีงานอะไรทีก็เต็มคาราเบลอะ แต่ฉันไม่ชอบสายงานของคุณพ่อและคุณแม่ ฉันอยากทำธุรกิจของตัวเองมากกว่า มันมีโอกาสที่จะรวยเร็วมากกว่า โอเค เดี๋ยวฉันมาเล่าให้ฟังใหม่นะ ตอนนี้ต้องรีบไปโรงเรียนละ “วาดพร้อมแล้วค่ะ” “แม่บอกแล้วว่าอย่าวิ่ง ดูหน้าดูผม ไหนหมุนตัวให้แม่ดูสิ” “จ้า เป็นไงคะ เรียบร้อยไหมคะ คุณหญิงแม่” “เรานี่นะ ไอ้แก่น” “คิกๆ ยายจ๋า ตาจ๋า ปู่จ๋า ย่าจ๋า วันนี้วาดสวยหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยววาดจะเติมในรถ” “สวยแล้วลูก” “แม่คางคกขึ้นวอ” “งื้อออ คิกๆ ลูกสาวของคุณแม่มีแต่คนมาส่งขนมจีบนะคะ” “แล้วพ่อบอกให้เราบอกเขาว่ายังไง” “พ่อไม่ให้มี พ่อเราหวงมาก เราไม่ชอบเธอ” “นี่ เราไม่ต้องไปบ้าตามพ่อเราหรอก เด็กๆ มันก็ต้องมีกันบ้าง” “ไม่ได้หรอกครับแม่ สมัยนี้ใช่ว่าจะปลอดภัย ข่าวฆ่ากันตายทุกวัน ขนาดเป็นผัวเมียกันก็ยังฆ่า อีกอย่างยัยวาดก็ยังเด็ก จบปริญาค่อยว่ากัน” “ใช่ค่ะแม่ เรื่องนี้ว่านเห็นด้วย” “ย่ะ เดี๋ยวไม่มีใครมาจีบลูกจะรู้สึก” “หื้อ คุณย่า วาดสวยน่ารักขนาดนี้ พกพาก็ง่าย หน้าบ้านไม่แห้งหรอกค่ะ” “เออๆ ใช่ๆ ลูก” “หึหึ ต้องหาที่มันรวยๆ มาหน่อยนะเว้ย ตาถึงจะยกหลานให้” “ไม่ต้องห่วงค่ะตา วาดก็กำลังเฟ้นหา” “ฮ่าๆ ดีแล้วลูก ไปโรงเรียนไปดูรอบๆ ตัวด้วยนะ อย่าไปอ่านแต่หนังสืออย่างเดียว บางคนรู้แต่หนังสือทำอะไรไม่ได้ บางคนเรียนกลางๆ แต่อยู่ในสังคมได้ ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง ไม่ต้องเคร่งเรียนจนเราเครียดล่ะ” “จ้า แต่วาดยังไม่คิดเรื่องมีแฟนหรอกค่ะ วาดจะรวยก่อนค่อยมีผัว ถ้าเรารวยแล้วเราก็จะเจอผัวที่รวยเหมือนเรา เพราะอยู่ในสังคมใกล้กันค่ะ” “เออ มันต้องแบบนี้ ลูกพ่อนี่ฉลาดคิด” “ว่านก็ว่าลูกได้ความแก่นมาจากใคร คำพูดคำจา ดูเอาเถอะค่ะแม่ ถอดกันมาหมดเลย” “ฮ่าๆ” “คิกๆ วันนี้วันเกิดของวาดนะคะ ทุกคนต้องเตรียมของขวัญไว้ให้วาดด้วยนะคะ ตอนเย็นกินหมูกระทะด้วยนะคะ” “โอเค เดี๋ยวตาวอร์มเครื่องเสียงแล้วก็ติดไฟรอนะ” “เย้ แม่คะ วันนี้วาดหยุดหนึ่งวันได้เปล่า” ฉันทำสีหน้าอ้อนๆ แล้วก็ใช้แขนทั้งสองข้างโอบของแม่เอาไว้ ถ้าหยุดอยู่บ้านวันนี้ก็จะฟินมากเลยนะ แค่คิดก็สนุกแล้วอะ “ไม่ได้ เรานี่ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แล้ว งั้นว่านไปทำงานก่อนนะคะแม่ สวัสดีค่ะ” “ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” “พ่อแม่จะไปแล้ว วาดก็ไปเหมือนกัน วาดหอมแก้มทุกคนก่อน” ฟอด ฟอด ฉันหอมแก้ม ปู่ ย่า ตา ยาย แล้วก็คุณพ่อ คุณแม่ อือหื้อ วันนี้มันเป็นวันที่ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆ จนอยากจะหยุดเวลาเลยอะ “หึหึ ตั้งใจเรียนนะลูก โตมาจะได้เป็นเจ้าคนนายคน” “จ้า วาดจะรวย จะมีเงินเยอะๆ แล้วก็เอาเงินมาดูแลทุกคนเลยค่ะ” “หึหึ ไป แม่แก่นกะโหลกกะลา ไปโรงเรียนได้แล้ว” “จ้า บ๊ายบายค่ะ เจอกันตอนเย็นนะคะ ป้าเพ็ญ ลุงศักดิ์ สวัสดีค่ะ” “จ้า สวัสดีลูก ตอนเย็นกลับมาเอาของขวัญนะ ลุงกับป้าเตรียมเอาไว้ให้แล้ว” “โอเคค่ะ วันนี้วาดจะกลับบ้านตรงเวลามารอของขวัญจากทุกคนเลยนะคะ” “หึหึ ตัวแสบ” ฉันบอกลาทุกคนฉันก็เดินมาเปิดประตูด้านหลังของรถกระบะสี่ประตูของยี่ห้อดังในท้องตลาดสีดำของคุณพ่อ หลังจากนั้นคุณพ่อก็ขับรถมาส่งฉันที่หน้าโรงเรียนเรียนร้อยแล้ว ฉันเลยสวัสดีคุณพ่อกับคุณแม่ “คุณพ่อสวัสดีค่ะ คุณแม่สวัสดีค่ะ” “จ้า ไหนไอ้แสบ ให้แม่หอมหน่อย” ฉันยิ้มก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้าแล้วก็ใช้แขนกอกคุณแม่ไว้ แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ก็พากันหอมแก้มฉันคนละข้างแล้วก็อวยพรวันเกิด ฟอด ฟอด “สุขสันต์วันเกิดนะลูก หนูคิดอะไร ตั้งใจจะทำอะไร ก็ขอให้หนูทำได้สำเร็จแบบง่ายดาย ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง มีความสุขมากๆ นะลูก” “ขอให้พรของพ่อกับแม่อยู่กับหนูแล้วก็ปกปักรักษาหนูนะลูก” “ขอบคุณค่ะคุณพ่อ ขอบคุณค่ะคุณแม่ ที่ให้ชีวิตกับวาด แล้วก็เลี้ยงดูวาดมาอย่างดี วาดจะเป็นเด็กดีแล้วก็ไม่ทำให้พ่อกับแม่ปวดหัวนะคะ” “ทำได้เหรอเราน่ะ” “ไม่กล้ารับปากแต่จะพยายามค่ะ” “หึหึ แล้วเข้าโรงเรียนแล้วอย่าออกมานอกโรงเรียนล่ะลูก รถมันเยอะ วิ่งกันไม่ดูซ้ายดูขวา ขี่กันเหมือนอยู่ในสนามแข่ง มันอันตราย” “ค่ะพ่อ งั้นวาดไปเรียนก่อนนะคะ เจอกันตอนเย็นนะคะ เดี๋ยววาดมานั่งรอที่เดิมค่ะ” “จ้า ไปลูกไป” “วาดหอมแก้มคุณพ่อกับคุณพ่อแม่ก่อน” ฟอด ฟอด “อื้ม มีพลังไปออกรบแล้วค่ะ” “หึหึ ไอ้ดื้อเอ้ย” “คิกๆ บ๊ายบายค่ะคุณพ่อคุณแม่” “จ้า” ฉันบ๊ายบายคุณพ่อกับคุณแม่จากนั้นก็เดินเข้ามาในโรงเรียน พอเดินมาถึงห้องเรียนก็ยังไม่เห็นเพื่อนห้องตัวเองมาสักคนเลยอะ ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองแล้วก็พึมพำออกมาเบาๆ “แต่นี่มันก็ไม่เช้าแล้วนะ” “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู” ฉันหันไปมองเพื่อนๆ ในห้องทั้งผู้หญิงแล้วก็ผู้ขายที่ไหนพากันเดินเข้ามาพร้อมเค้กหนึ่งก้อนแล้วก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ งื้ออ ฉันมองเพื่อนๆ ก่อนไอ้ฝันบอกให้ฉันหลับตาแล้วก็อธิษฐาน “แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะไอ้วาด แกหลับตาแล้วอธิษฐานเลย” “แล้วพรต้องสมหวังแน่ๆ เพราะเมฆเป็นคนถือเค้ก” “เนี่ยยยย” ฉันย่นจมูกใส่ไอ้ฝน อ่อ เมฆเป็นเพื่อนผู้ชายในห้องของฉันนี่แหละ เบ้าลูกรักพระเจ้ามาก ตัวสูง ขาว ไอ้พวกนี้ก็พากันล้อ แต่ตอนนี้ฉันสองคนไม่ได้คบกันนะ ไม่ได้เลยจริงๆ ค่ะแม่ รอโตก่อน คิกๆ จากนั้นฉันเลยหลับตาแล้วก็อธิษฐาน พออธิษฐานเสร็จก็ลืมตาพร้อมกับเป่าเค้กจนเทียนที่เป็นตัวเลขมันดับลง เทียนดับไม่พอ ไฟในห้องที่เพื่อนเดินไปเปิดก็ดับด้วย อ่อ โรงเรียนที่ฉันเรียนเป็นห้องแอร์ด้วย เลยปิดประตูหน้าต่างแล้วก็เปิดไฟเอา พรึ่บ! “ไฟอะไรแม่งมาดับแต่เช้าวะ” “เค้ามาทำไฟมั้ง ถ้าไฟดับก็ดีดิ จะได้ไม่ต้องเรียน” “เออว่ะ” “ขอบใจสำหรับเค้กนะคะเพื่อนๆ” “จ้า เฮ้ย เรามากินเค้กกันดีกว่า” “เออๆ” ฉันพยักหน้าแล้วก็พากันกินเค้ก อ่อ แล้วเค้กก้อนนี้มันไม่พอหรอก แต่เพื่อนฉันซื้อมาเพิ่มแล้วก็มากินด้วยกัน พอแจกจ่ายเค้กเสร็จก็ได้ยินเสียงของคนเรียกขึ้นมา พอหันไปก็เป็นเมฆที่เรียกพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่มาให้ “วาด” “หื้อ” “สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้วาดมีความสุขมากๆ นะครับ” “ขอบใจสำหรับของขวัญวันเกิดนะเมฆ ข้างในมันคืออะไรเหรอ” “หึหึ วาดก็ลองเปิดดูสิครับ” “เปิดเลยๆ อยากดูด้วย” “ใช่ๆ” ฉันมองกล่องของขวัญที่ใหญ่แล้วก็มีน้ำหนักด้วยนะ มันก็อยากรู้แหละ แต่เอาไปแกะที่บ้านดีกว่า “ไม่เอาอะ เดี๋ยวไปแกะที่บ้าน” “อย่าบอกว่าสารภาพรักผ่านกล่องของขวัญกล่องนี้นะ พวกฉันช็อกกันเลยนะ” “ก็ไม่รู้สินะ วาด ถ้าวาดแกะแล้วทักมาบอกเมฆด้วยนะว่าชอบไหม” “โอเค ถ้าเราแกะแล้วเดี๋ยวเราทักไปบอกเมฆนะ” “ครับ” “งู้ยยยย เค้าบอกกันเป็นการส่วนตัว บอกในไลน์กลุ่มได้ไหมแม่” “ไม่ได้ค่ะ” ฉันหันมาตอบเพื่อนพร้อมกับทำหน้ากวนๆ พน้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ หลังจากเพื่อนทำหน้าเหม็นความรักแล้วก็ตอบฉันกลับมา “ย่ะ” “คิกๆ มันยังไม่ชินเหรอ เมฆนางก็ให้ทุกปี ให้ตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้ แล้วเขาก็ทักบอกกันเงียบๆ ทุกปี” “เออว่ะ” “แล้วถ้าพูดกับเพื่อนคนอื่นเมฆลงท้ายว่าอะไรนะ” “อืม เออ ตามนั้น” “แต่ถ้ากับคุณจันทร์วาดล่ะ” “คำเดียวเลยสู ครับ” “เนี่ยยยยยยย” “มันต้องมีอะไรใช่ไหม” “เออ สารภาพกันมาเลยนะเว้ย” “อะไร ไม่มี จะมีอะไรล่ะ นี่ๆ กินเค้ก” “ไอ้วาด พิรุธนะเราอะ” “อะไร ก็เค้กอร่อยไง” “เหรอ บอกเค้กอร่อยแต่กอดกล่องของขวัญของเมฆแน่นเลยนะ” “เออ ไม่ต้องถามหรอก มันชัด ถ้าเค้าคบกันเราก็แกล้งทำเป็นไม่รู้นะเว้ย” “เออ แล้วก็ต้องแกล้งทำเป็นตกใจด้วยนะ” “อะไร เพื่อนกัน” “สิ้นสุดทางเพื่อนได้แล้วมั้ง ชัดกว่าเพื่อนไปนานแล้วค่ะ” “เนี่ยยยยยย” “พวกแกอะ กินเค้กเลย” “หึหึ หน้าอมชมพูขนาดนี้ พูดมา เขินหรือเขิน” ฉันย่นจมูกใส่เพื่อนแล้วก็เอากล่องของขวัญวางบนโต๊ะพร้อมกับเพื่อนกลับไป เมฆที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็หัวเราะออกมาเบาๆ “เขินนี่แหละค่ะ” “ง้ววววว” “แล้วกูจะไปยังไงในเมื่อเขายอมรับแล้วอะ” “เออว่ะ” “ฮ่าๆ” [นางสาว จันทร์วาด เจริญสกุลศิลป์ ตอนนี้อายุ 18 ปี บริบูรณ์ เป็นลูกคนสุดท้อง มีพี่น้องหนึ่งคน] [อืม เรื่องราวกำลังจะจบลงแล้ว]