ตอนที่13.เลอะเลือน

1660 Words

มัดมุกไม่ได้เผยอปากพูด เธอคิดในใจ เมื่อกวาดตามองไปรอบๆ ตัวแล้วไม่มีใครอยู่เลย เธอวาดปลายเท้าลงจากโซฟาที่นอนขดตัวอยู่ สูดปากครางเบาๆ เพราะจุดซ่อนเร้นเจ็บจี๊ดขึ้นมาดื้อๆ สิบนาทีสำหรับการชำระคราบต่างๆ บนตัว มัดมุกทำเวลาได้ไวกว่าทุกวัน เธอใส่ชุดคลุมเดินช้าเกือบเหมือนคลานออกมาจากห้องน้ำ พยายามหาทางออกไปจากขุมนรกนี่ให้เร็วที่สุด แต่...ดูเหมือนความคิดของเธอจะเป็นหมัน เมื่อก้าวเท้าผ่านประตูห้องนอนออกมา หลังสวมเสื้อผ้าชุดเดิมที่ถูกทิ้งเรี่ยราดอยู่บนพื้น “ตื่นแล้วเหรอมุก...จะรีบไปไหนละ?” กล้าตะวันนั่งอยู่ตรงนั้น ด้านหน้าเขามีจานอาหารวางอยู่เต็มไปหมด กลิ่นหอมๆ ของปรุงสุกทำให้กระเพาะเธอเริ่มทำงาน มันส่งเสียงประท้วงเพราะความหิว “ไม่ค่ะ...มุกขอตัว” มัดมุกเดินหนี เธอควรไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่ความอายจะทำให้เธอไม่กล้าออกไปเผชิญโลก “เดี๋ยวสิ!!” กล้าตะวันรั้งไว้...เขามีบางอย่างต้องจัดการ หล่อนจะเดินออกไปแบบนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาเดือดร้อนแน่ มัดมุกชะงัก เธอกอดอกกำมือแน่น แล้วก็หมุนตัวกลับมาหา กล้าตะวันช้าๆ นัยน์ตาเธอแดงจัด เมื่อกำลังกลั้นความเสียใจไว้ในอก กล้าตะวันสะดุด... แววตาชอกช้ำของมัดมุกทำให้เขาพูดไม่ออก เขาไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้น “มุกขอตัว...ถือว่าสิ่งที่มุกเสียไป ชดใช้ในส่วนที่มุกเคยทำกับคุณ อย่าตามจองเวรมุกอีกเลย” เธอพูดเสียงปร่า เธอกัดกระพุ้งแก้มแรงๆ เพื่อสะกดน้ำตาไม่ให้รินไหลออกมา ประจานความน่าทุเรศของตัวเอง “หึ!!” กล้าตะวันกำมือแน่น ที่เขาเสียไม่ได้ครึ่งกับที่รับมา แค่พรหมจรรย์ของมัดมุก ไม่ได้ทำให้ความแค้นของเขาลดลงเลย “มันเทียบกันไม่ได้นะมุก...ฉันไม่หยุดแค่นี้หรอก เธอจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ แค่นี้มันน้อยไป!!” “งั้นคุณ...ก็ไปตายซะ!!” มัดมุกแผดเสียงลั่น น้ำตาไหลริน เธอยกมือขึ้นปาดทิ้งลวกๆ เงยหน้าขึ้น ยิ้มเย็นๆ ให้เขาเมื่อด่ากล้าตะวันจนพอใจ ดวงตาสองคู่จ้องมองกันแบบจะกินเลือดกินเนื้อ มัดมุกคับแค้นจนแทบอย่าฆ่าเขาให้ตายคามือ เขาน่ารังเกียจจนความรู้สึกดีๆ ของเธอที่มีต่อเขาแทบจะหมดลง... เมื่อกล้าตะวันไม่ตอบโต้...มัดมุกจึงสะบัดหน้าหนี เธอเดินจากไปโดยที่เขาไม่ได้รั้งไว้ ตืดดดดดดดด... เสียงโทรศัพท์ดัง จนกล้าตะวันสะดุ้ง “ไอ้ตะวันกูกับไอ้คิมกลับห้องได้ยัง กูง่วงแล้ว กล้าตะวันเบ้ปาก เสียงที่ดังผ่านกระบอกโทรศัพท์มานั่นคือเสียงของเพื่อนสนิท เขาบิดปากจนเบี้ยว พลางแสยะยิ้มแล้วก็ตกใจจนทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืน ตายห่า!! เขาลืมให้มัดมุกกินยา... เวรแล้วสิ!! มัดมุกเดินโซซัดโซเซกลับไปซุกตัวนอนที่พักของตัวเอง ซึ่งพิมนาราก็ไม่ได้ซักถามอะไร เพราะแววตาเศร้ากับท่าทีอ่อนระโหยโรยแรงของเพื่อน ความสงสัยที่อัดแน่นอยู่ในอกเลยถูกกดเก็บไว้ที่เดิม พิมนาราปล่อยให้มัดมุกทิ้งตัวนอน และนอนฟังเสียงสะอื้นเงียบๆ นั่น ด้วยความกังวลเต็มหัวใจ มัดมุกร้องไห้จนสาแก่ใจ และหลับสนิทไปอย่างอ่อนเพลีย โดยลืมเรื่องสำคัญที่สุดของผู้หญิง หลังมีเพศสัมพันธ์กับเพศตรงข้าม ลืมแบบสนิทเลยแหละ เธอพยายามจะไม่คิดถึงเรื่องน่าอดสูที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้นอกจากเธอกับกล้าตะวัน และมัดมุกเชื่อผู้ชายอย่างเขาคงไม่เอาไปโพนทะนา สองสามวันมานี่มัดมุกจึงหงอยๆ ไป ไม่กระตือรือร้นเหมือนเคย “มุก เป็นอะไร ทำท่าทางเหมือนตุ๊กตาหมดลาน” พิมนาราถามเสียงอ่อย เพราะเพื่อนสุดขยันของเธอทำงานเหมือนคนหมดไฟ “เปล่านะ มุกแค่เพลีย เหมือนจะเป็นไข้น่ะ” มัดมุกตอบแบบขอไปทีแล้วก็รีบก้มหน้าหนี น้ำตาร้อนๆ ไหลเอ่ออยู่ที่หัวตา เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองเสียไป “ทำตัวให้มีชีวิตชีวาหน่อย วันนี้ไม่มีประชุมแล้ว ออกไปเดินเล่นหาซื้อของฝากป้ายอมกันเถอะ” พิมนารายิ้มหวาน ช่วงเวลาที่น่าอึดอัดจบลงแล้ว เธออารมณ์ดีเพราะวันนี้ได้พักผ่อน เธอเชื่อว่าครั้งนี้เธอไม่ได้กลับมือเปล่าแน่ เธอจะซื้อของฝากไปฝากคนรู้จัก รวมทั้งของทะเลที่สามารถเก็บไว้กินได้นานๆ ด้วย มัดมุกเกือบออกปากขอตัว แต่การหนีไม่ใช่ทางที่ดี อีกอย่างเธอไม่อยากให้พิมนาราสงสัยด้วย แววตาผสมความคลางแคลงนั่น อีกไม่นานหรอก พิมนาราคงทนกลั้นไว้ไม่ไหวแน่ๆ ดังนั้นเมื่อเหยียบย่างเข้ามาที่ตลาดของทะเลสดและแห้ง พิมนาราจึงกระดี๋กระด๋าเป็นพิเศษ มัดมุกถูกพิมนาราลากไปทางนั้นที ทางนี้ที จนเธอหัวหมุนไปหมด “พิม มุกปวดขาแล้วนะ ขอนั่งพักหน่อยเถอะ” มัดมุกโอดครวญ เธอเดินคอตกหาที่นั่งพัก “อะไร เหนื่อยแล้วเหรอ” พิมนาราถามกลับ เธอยังชะเง้อมองไปอีกจุดหนึ่งซึ่งตรงนั้นมีผู้คนมากเป็นพิเศษ “นั่งอยู่นี่นะ ฉันไปดูร้านนั้นหน่อย คนเยอะดีท่าทางจะขายถูก” พิมนาราพูดจบก็เดินลิ่วๆ ไปเลย มัดมุกถอนใจหย่อนก้นนั่ง แต่ดูเหมือนอะไรๆ ก็ไม่เป็นใจให้กับมัดมุกเลย ขนาดหนีมานั่งพัก คนที่ไม่อยากเจอที่สุดก็ยังได้เจอ “เธอหลบหน้าฉัน!!” กล้าตะวันนั่นเอง...เขายืนหน้าตึงอยู่ตรงหน้า ด้านหลังเขามีเพื่อนชายหน้าเดิมสองคน “สวัสดีค่ะ” มัดมุกตอบด้วยท่าทางเนือยๆ “ไอ้ตะวันกูกับไอ้ทัพไปตรงนั้นนะ” คิมหันต์ชี้มือไปที่พิมนารา แล้วก็รั้งทัพทองให้เดินตาม กล้าตะวันสอดมือล้วงกระเป๋าเพื่อลดความประหม่า “สภาพเธอน่าสมเพชนะมัดมุก นี่เธอกำลังเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราหรือไง?” มัดมุกกดยิ้มมุมปาก เธอเงยหน้ามองสบตาเขา แล้วก็ถอนใจแรงๆ “มุกแต่งตัวธรรมดาเลยดูโทรมมั้งคะ” ความจริงเธอไม่ได้อยากต่อปากต่อคำกับกล้าตะวันเลย เธอเสียใจก็ใช่ แต่เขาไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะคนที่ร้อนหากเรื่องนี้ถูกโพนทะนาออกไปไม่ใช่แค่ตัวเอง มันสะเทือนถึงหน้าที่การงานของเธอด้วย “มันก็ใช่นะ แต่ขอบตาเธอดูดำไปหน่อยมั้ย” กล้าตะวันว่ากระทบ มุมปากของเขากดโค้งลง “คุณเองก็ด้วยนี่คะ” มัดมุกยอกย้อน พลางยิ้มจางๆ ไม่ใช่แค่เธอที่กำลังกังวล กล้าตะวันเองก็คงว้าวุ่นไม่น้อย “มันใช่แหละ ฉันลืมเรื่องสำคัญ เอ้า!! กินซะ หากเธอไม่อยาก ‘ท้อง’ ฉันแน่ใจเชื้อของฉันโคตรแข็งแรง หากไม่มีอะไรมาสกัดเธอมีสิทธิท้องแน่ๆ” มัดมุกตาเบิกโพลง เธอลืมเรื่องนี้เสียสนิท มัดมุกฉวยยาในมือของกล้าตะวันมา เธอยัดยาเม็ดแรกใส่ปากแล้วรีบกลืน “เธอท่าทางลำบากนะ” หลังกวาดตามองมัดมุกขึ้นๆ ลง “มุกมีงานทำไม่ได้ลำบากอะไรเลยค่ะ” มัดมุกตอบเสียงเรียบ เธอพยายามออมเสียงที่สุด แต่กล้าตะวันกลับไม่ยอมให้เธอได้อยู่อย่างสงบสุขเลย “ถ้าเธอลำบากนัก ฉันจ่ายให้เธอได้นะ สำหรับค่ำคืนที่ผ่านมา บอกตรงๆ เธอทำให้ฉันประทับใจมาก เธอมีบางอย่างที่ฉันคาดไม่ถึงเหลืออยู่” คำชมนั่นมัดมุกไม่ได้รู้สึกดีเลย เธอปวดแปลบไปทั้งหัวใจ สิ่งสำคัญของเธอกำลังถูกตีค่าเป็นเงิน เธอเกือบน้ำตาตก ไม่ใช่เพราะสมเพชตัวเองหรอกนะ เธออยากสมน้ำหน้าตัวเองด้วยซ้ำ เธอปักใจรักคนใจร้ายแบบกล้าตะวันได้ยังเกือบแปดปี ความรู้สึกดีๆ ก่อนน่ารนั้น เธออยากเรียกคืนทั้งหมด ผู้ชายตรงหน้าไม่มีค่าพอให้เธอคิดถึงด้วยซ้ำ เขามองข้ามความหวังดีของเธอ จงใจเกลียดเธอเพราะสิ่งที่เธอทำ ทั้งๆ ที่ทั้งหมดนั่นเธอทำเพื่อเขา เธอทางเตือนใจตัวเองอยู่แล้ว เพียงแต่เวลานี้เธออยากขอเวลา ขอเวลาให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้น!! “ขอบคุณค่ะ แต่มุกไม่ต้องการ” กล้าตะวันเดือดปุดๆ “แล้วทำไมเธอรับเงินจากแม่ฉันละ เงินฉันกับเงินแม่ มันแตกต่างกันตรงไหน ใช้ซื้อทุกสิ่งที่เธออยากได้เหมือนกัน!!” เสียงของเขาแข็งกร้าว ผสมความไม่พอใจไว้เต็มเปี่ยม “เราสองคนไม่ได้อยู่ในที่ส่วนตัวนะคะคุณตะวัน” มัดมุกเตือน เธอกับเขาอยู่ในพื้นที่สาธารณะ หากใครสักคนได้ยิน จะพลอยทำให้ถูกเข้าใจผิด “เธอกลัวเสียชื่อเรอะ!!” กล้าตะวันกระแทกเสียงใส่ มัดมุกยอมถอย ไม่ใช่เพราะเธอกลัวหรอก แต่เธอไม่เห็นประโยชน์กับการเจรจาครั้งนี้ ในเมื่อกล้าตะวันเต็มไปด้วยโทสะ เธอเงยหน้าขึ้น เธอสูดลมหายใจแรงๆ กลั้นน้ำตาที่ไหลเอ่อให้กลับลงไปที่เดิม เมื่อน้ำตาไม่สามารถชะล้างคราบสกปรกที่ติดตัวเธอได้ ต่อไปนี้เธอจะไม่มีวันพลาด จะไม่ยอมให้ใครมาข่มเหงเธออีกแล้ว ไม่มีวันยอมให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพทุเรศทุรังเด็ดขาด ในเมื่อเธอชดใช้ให้กล้าตะวันจนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว... “มุกขอตัวนะคะ ลาก่อน” มัดมุกหยัดกายขึ้นยืน จากนี้ไปเธอหวังว่าทางเดินของเธอกับเขาจะไม่เป็นเส้นทางเดียวกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more