วุ่นรักทายาทมหาเศรษฐี

ตอนที่12.ความจริงที่ตีเข้ากลางแสกหน้า 2

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แต้มมุมปาก มือใหญ่เอื้อมปลดพันธนาการของตัวเองด้วยความเร่งรีบ เขาไม่เคยรู้สึกรัญจวนใจแบบนี้มาก่อน รู้สึกทรมานปานใจจะขาดไปพร้อมๆ กับมัดมุก เพียงแค่สัมผัสมัดมุกแค่เพียงบางเบา หล่อนน่าอัศจรรย์แทบทุกสัดส่วน แค่เพียงลอกคราบความเก่าๆ โทรมๆ ออกไป มัดมุกคือนางยั่วดีๆ นี่เองหล่อนหอม หล่อนหวาน และน่าลิ้มลอง จนกล้าตะวันเองยังไม่อาจควบคุมตัวเองได้

กล้าตะวันถอนปลายนิ้วออกมาจากกลางกลีบดอกไม้งามช้าๆ เขาจ่อความเป็นตัวเองเข้าหามัดมุกแบบเนิบนาบ มือแข็งแรงตวัดเรียวขาเพรียวเกี่ยวรอบสะโพกสอบ ก่อนจะกดตัวตนแข็งขึงแทรกลึกลงกลางกลีบดอกแบบช้าๆ

“อย่า...ยะ อย่า” มัดมุกสะดุ้งเฮือก!! เธอขืนตัวไว้ ผงกศีรษะขึ้นสูง พยายามห้ามกล้าตะวันครั้งสุดท้าย

“อย่าช้า...ใช่ไหมทูนหัว” กล้าตะวันถามเสียงปร่า เขามองสบนัยน์ตากลมโตของเธอ พร้อมทั้งกดเอวสอบแรงๆ แทรกลึกเข้าไปภายในร่างกายมัดมุกจนสุดทางรัก

“กรี๊ด! เจ็บ คนบ้า...บอกว่าเจ็บๆ ฮือๆๆ เจ็บจะตายอยู่แล้ว” เธอร้องกรี๊ดออกมาด้วยความทรมาน กลางกายสาวของตนเองมีบางอย่างร้อนผ่าวและแข็งตึงปักคาอยู่ตรงนั้น

“อ่า!” กล้าตะวันครางเบาๆ ร่างกายเล็กๆ ของมัดมุกกำลังทำให้เขาเกือบตาย หล่อนแน่น!! หล่อนหวาน

“อย่าดิ้นนะมุก...ปล่อยตัวตามสบาย เราจะผ่านมันไปด้วยกัน ฉันรับรอง”

กล้าตะวันยิ้มแสยะใส่ตามัดมุก เธอส่ายใบหน้า น้ำตาไหลพรากๆ ยกมือดันอกเขาไว้พร้อมกับกัดฟันพูดเสียงขุ่นเขียว “อย่ามาโกหก มุกไม่ใช่เด็ก เจ็บจะตายชัก!! เอาของคุณออกไปจากตัวมุกเดี๋ยวนี้” กล้าตะวันกลั้นยิ้ม สัดส่วนที่มัดมุกแดกดันใส่ ผู้หญิงเกือบทั้งโลกกระหายอย่างลิ้มลองมันแทบทั้งนั้นหากเขาเปิดทางให้ กล้าตะวันแหงนมองเพดานห้อง กัดฟันกรามต้านความทรมานจากกระแสรัญจวน เขากัดกรามแน่นจนข้างแก้มปูดโปน ฝืนตัวเองสุดฤทธิ์ไม่ให้โถมเข้าใส่หล่อนเหมือนอย่างที่ตัวเองต้องการเต็มอก เพราะไม่ใช่แค่มัดมุกที่เจ็บร้าวทรมานตัวเขาเองก็ทรมานเช่นกัน เธอทั้งคับแน่นและตอดรัดเขาจนแทบจะหมดความอดทน กล้าตะวันอยากเป็นวายร้าย กระโจนเข้าหามัดมุกอย่างบ้าคลั่งใจจะขาด แต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่อยากให้มัดมุกหวาดกลัวกับการมีเพศสัมพันธ์ ประสบการณ์ครั้งแรกของเขาจะทำให้เธอขยาด เขาอยากให้ประสบการณ์ครั้งนี้ตราตรึงอยู่ในใจของเธอตลอดไป และไม่มีทางลืมได้

“ไม่!! เอามันออกไปคนบ้า....บอกว่าเจ็บๆ ไม่ได้ยินเหรอ อ่ะ!! อูว์!!”

กล้าตะวันส่ายศีรษะ หากให้เขาถอนตัวเวลานี้ ฆ่าเขาให้ตายดีกว่า เขายิ้มเจ้าเล่ห์ ยกมือขึ้นปัดยอดอกอิ่มแล้วก็เบียดตัวเองเข้าใส่ จนมัดมุกครางเสียงตระหนก เธอยึดมือเขาไว้ พร้อมกับที่กล้าตะวันดึงสะโพกกลับช้าๆ เขาโจนจ้วงใส่ในเวลาต่อจนมัดมุกครางลั่น เพียงแค่เขาขยับร่างกายเธอก็ต้องร้องครวญด้วยความซ่านสยิว ตอนนี้เธอไม่รู้สึกเจ็บมากเหมือนตอนแรกที่เขาฝืนดึงดันเข้ามาแล้ว ความรู้สึกในเวลานี้ เธอซาบซ่านมีความต้องการอะไรบางอย่าง...มากกว่าการนอนอยู่นิ่งๆ

“ไงมุก...จะไปต่อหรือ...หยุดดี”

กล้าตะวันแสร้งถาม เขารู้ความต้องการของตัวเองและมัดมุกดี เขาถามไปอย่างนั้นแหละ เพราะหากมัดมุกสั่งให้หยุด!! เขาก็ไม่คิดจะฟัง เมื่อเวลานี้เอวเขาเหมือนติดสปริง!! มันกระทั้นถี่ๆ แบบไร้การยับยั้ง

คลื่นความร้อนหมุนวนเหมือนลูกข่าง อุณหภูมิห้องร้อนเหมือนอยู่กลางเตาอบ แม้แอร์คอนนิชั่นทำงานเต็มประสิทธิภาพ แต่หาได้ลดทอนความร้อนในร่างกายของคนทั้งคู่ได้เลย

กลีบปากอิ่มเต็มเผยออ้า เสียงครางหวานพร่า ดังลอดออกมาไม่หยุด

แผ่นหลังเหยียดตรงชื้นไปด้วยเกร็ดเหงื่อเล็กๆ ที่ผุดขึ้นมาจากรูขุมขน ในขณะที่ร่างกายนั่นขยับเคลื่อนที่เหมือนเครื่องจักร เวลานี้โซฟาตัวใหญ่สั่นเทา ไฟพิศวาสถูกจุดที่บั้นเอว เปลวไฟนั่นลามเลียคนทั้งคู่ เขาและเธอไม่สนใจสถานที่ รู้แค่ว่ากำลังตะเกียกตะกายไขว่คว้าบางอย่างที่มองเห็นลิบๆ

“กรี๊ด!!”

เสียงกรีดร้องยาวเหยียด กับร่างกายสาวที่กระตุกสั่น ก่อนจะทรุดฮวบเมื่อไขว่คว้าสวรรค์มาอยู่ในกำมือตัวเองได้สำเร็จ

กล้าตะวันกระตุกยิ้มมุมปาก เขาส่งมัดมุกถึงดาวน์ดึงได้สำเร็จ ที่นี้ก็เป็นตัวเองที่จะต้องกระโจนตามหล่อนให้ทัน...เขารวบเอวบาง กระตุกร่างกายอ่อนยวบเข้าหาตัวเร็วๆ ก่อนจะทะยานขึ้นฟ้าตามหล่อนไปติด พร้อมกับที่...เมล็ดพันธุ์ชีวิตสาดใส่มัดมุกจนหยดสุดท้าย...

“อ๊าคคคคค...”

เสียงโก่งคอร้องโหยหวน เรือนกายโค้งงอ ลำตัวเกร็งกระตุก ก่อนจะซวนซบลงบนอกอิ่ม หอบหายใจจนตัวโยน

เขาพลิกตัวกลับดันเรือนกายอวบอุ่นที่สิ้นฤทธิ์ไว้บนอกตัวเอง ท่าทางมัดมุกอ่อนล้าและสิ้นฤทธิ์จนไม่มีแรงขัดขืน และหากไม่มีใครกวน มัดมุกคงหลับสนิทไปจริงๆ ดันหล่อนขึ้นมานอนบนอกแกร่ง โดยที่เขานอนแผ่หลาแบบหมดแรงเช่นกัน...

ตอนที่13.เลอะเลือน

กล้าตะวันจิ๊ปาก!! เมื่อนึกบางอย่างออก เขาปรายตามองซองสีเงินที่หล่นอยู่บนพื้น เขาคงพยามหยิบออกมาเพื่อใช้ แต่...เพราะอะไรไม่รู้ทำให้เขาลืมใส่ใจของสำคัญ เขาแจกสด!! ลั่นกระสุนที่เขาหวงยิ่งชีพใส่มัดมุกจนหมดแม็ก!!

อารมณ์ของกล้าตะวันดิ่งติดพื้น เขาควรระมัดระวังกว่านี้ ไม่ควรมีช่องโหว่ที่ทำให้ตนเองเกิดอันตรายในอนาคตได้เลย เขาพลาดแบบที่ไม่ควรพลาด...และในการพลาดครั้งนี้ หากมีอะไรเกิดขึ้น มันคงเป็นความซวยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

“ปล่อยค่ะ!!”

หลังพักจนมีแรง มัดมุกพยายามดันตัวเองออกจากแผ่นอกหนาๆ ของเขา เธออยากร้องไห้เงียบๆ เพื่อไม่ให้กล้าตะวันรู้ว่าสิ่งที่เธอเพิ่งสูญเสียคือความหวงแหนอย่างที่สุด แต่คงไม่มีประโยชน์ ชายใจดำคนนี้ไม่แคร์ความรู้สึกเธออยู่แล้ว เขาจงใจทำลายเธอ ได้ทั้งความสะใจและได้แก้แค้นในคราวเดียวกัน มัดมุกอยากหามุมสงบเพื่อทำใจ แต่มือแข็งแรงของเขานั่นสิ กล้าตะวันวางแหมะไว้ที่เอวบางของเธอ เขากดแรงๆ เมื่อเธอขยับตัว

“ถ้าไม่อยากต่ออีกสักทีสองที...อยู่นิ่งๆ ไว้ดีกว่ามุก”

กล้าตะวันเตือน เขากำลังคิดหาทางแก้ปัญหา มียาหลายประเภท ที่ใช้แก้ปัญหาครั้งนี้ได้ และหากเขาจัดการทันเวลา มัดมุกก็ไม่มีโอกาสที่จะแบล็กเมลเขาได้อีกครั้ง

“ไม่มีทางค่ะคุณตะวัน!! แค่ครั้งเดียวมุก ก็เกลียดตัวเองแทบแย่” มัดมุกกัดฟันตอบโต้ เธอไม่มีวันยอมให้เขาย่ำยีเธอซ้ำ แค่ครั้งนี้ก็ทุเรศตัวเองเต็มทน

“เหรออออ...” กล้าตะวันลากเสียงยานคาง เขาไล้มือเบาๆ ที่เอวบาง ก่อนจะลากไล้ไปที่โค้งสะโพก ก่อนจะขยำแก้มก้นเธอเบาๆ จนเธอสะดุ้ง

“อย่าบ้านะ ปล่อยมุกเถอะขอร้อง!!”

เธอวอนขออย่างสิ้นทาง...รีบหลุบเปลือกตาลง ไม่กล้าต่อตากับเขา เพราะดวงตาของกล้าตะวันมีแต่ไฟปรารถนา

“อีกทีแล้วกันมุก...แล้วฉันจะปล่อยเธอไป”

กล้าตะวันดันลำตัวมัดมุกขึ้นสูง เขาหยัดกายขึ้นนั่ง ตวัดช้อนอุ้มหญิงสาวเหมือนเป็นเรื่องง่าย โดยที่มัดมุกทำได้แค่เกร็งตัวต้าน

“ไม่นะ!!”

เธอพยายามส่งเสียงห้ามครั้งสุดท้าย แต่เมื่อแผ่นหลังของเธอแตะต้องผิวหนังนุ่มเย็นเฉียบบนโซฟาตัวเดิมที่เย็นเฉียบ มัดมุกพยายามกระถดตัวหนี เธอขดตัวเพื่อปิดบังความอุจาดของตัวเอง ในขณะที่กล้าตะวันกำลังโน้มตัวเข้าใส่ เขาโถมเข้าใส่หลังจากใช้เวลาไม่ถึงนาทีในการจัดท่าทางตัวเอง

มัดมุกตัวสั่นยะเยือก เธอครางลั่นหลังจากนั้น ความเจ็บปวดของการประสานร่างกายด้วยครั้งแรกไม่มีอีกต่อไป และเธอเองก็จำไม่ได้...จำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่ากล้าตะวันย่ำยีเธอกี่ครั้งกี่หน เขาทำให้เธอลืมโลก ลืมความกลัว มีแต่ความกระสันซ่านที่ลามเลียผิวกายทั่วทั้งตัว มัดมุกครางลั่น เธอเหนื่อยอ่อนจนอยากจะวิงวอนกล้าตะวัน เธออยากพัก แต่เขาไม่เคยฟัง

เธอมาสะดุ้งตื่นอีกครั้ง...ตอนที่รอบตัวเต็มไปด้วยความมืด เธอยกมือขยี้ตา เธอครางเบาๆ เมื่อร่างกายช่วงล่าง รู้ซึ้งถึงอาการปวดระบม

น้ำตาเกร็ดเล็กๆ ไหลกลิ้งเป็นทาง เธอรีบยกหลังมือขึ้นปาดทิ้งลวกๆ ค่อยๆ หยัดกายขึ้นนั่งช้าๆ เพราะร่างกายเธอเหมือนจะแยกเป็นชิ้นๆ

รอบตัวว่างเปล่า บนพื้นที่ด้านข้างก็เช่นกัน...

‘ไปไหน?’