หลังจากส่งข้าวเหนียวหมูฝอยจำนวนสองร้อยห่อให้กับทางหอเหมยฮวาพันราตรีเป็นที่เรียบร้อยก่อนถึงปลายยามโหย่ว (17.00-18.59น.) แล้ว เซิ่นซิงเหยียนก็มาจัดการล้างข้าวสารให้สะอาดเตรียมทำการหม่าข้าวเพื่อที่จะนึ่งในเช้าวันรุ่งขึ้น
“คุณหนูเจ้าคะ พรุ่งนี้เราจะขายข้าวเหนียวหมูฝอยอีกเช่นเคยใช่หรือไม่เจ้าคะ?”
“ใช่แล้วล่ะเหมยลี่ ดูจากผลตอบรับในวันนี้ข้าคาดว่าข้าวเหนียวหมูฝอยของเรานั้นคงขายดีไปอีกระยะหนึ่งจนกว่าผู้คนจะเบื่อ”
จากการที่เซิ่นซิงเหยียนได้ทำการสำรวจตลาด อาหารพื้นๆ ที่ขายตามโรงเตี๊ยมและร้านอาหารทั่วไปนั้นเริ่มต้นที่ชามละห้าสิบอีแปะ บะหมี่ชามละเจ็ดสิบอีแปะ ซาลาเปา หมั่นโถลูกละสามสิบอีแปะ แต่ข้าวเหนียวหมูฝอยของนางนั้นปริมาณเยอะจนบุรุษวัยฉกรรจ์ผู้หนึ่งก็สามารถกินอิ่มได้ ลูกค้าที่นางเล็งเอาไว้คือกลุ่มผู้ใช้แรงงาน คนงานก่อสร้าง และเหล่าลูกศิษย์สำนักต่างๆ
“คุณหนูเจ้าคะ แล้วถ้าเกิดว่าเราขายดีเยี่ยงนี้
