But You Lied [FILIPINO]

CHAPTER 11: Soulful melodies of the heart

JENNICA'S POV

Hindi ko aakalaing masasaktan ako ng sobra. From what I heard from my best friend, hindi talaga siya nagbibiro dahil may ipinakita rin siyang ebidensya. I can't even believe myself that I will cry because of one guy. This isn't supposed to be Jennica's forte.

She's amazed because, yeah, I am becoming weak before her very eyes, well in fact she knew me too well that I have this "strong" kind of personality.

"Friend...alam mo, kalimutan mo si Jace, okay? tingnan mo ang sarili mo? Is he even aware that you're getting miserable because of him? Hindi kayo "in-a-relationship" so don't act as if you're one, jealous girlfriend!"

Tila umaalingawngaw pa sa pandinig ko ang mga katagang iyon na binitawan ni Trina. It seemed like the pain in my heart is throbbing mercilessly. Hindi ko mapigilan ang pag-iyak ko, and I am beginning to hate myself because I am letting someone witness how weak I am when it comes to my truest self, that's of course...Trina.

Ako kasi 'yung tipong hindi mahinhin at magaslaw kung kumilos. Ako 'yung tipong aakalain ng iba, liberated at bitchy na walang pakiramdam, na hindi nasasaktan pero nagkakamali sila. I am actually hiding all the fragility inside just to perfectly maintain my bitchy, sassy attitude.

Nakakabwisit at nakakabadtrip. This exact feeling na kung ano pa ang gustong gusto mong bagay sa mundo ay hindi mo makuha kuha, that attention, amusement and tender loving care coming from him that he's effortlessly giving to that whoever damned girl. She'll really see for herself. I should know her. Patuloy pa rin ako sa pag-iyak na parang engot. Bwisit talaga!

"I'll try,Treen." Malumanay kong sagot at nakayuko lang. Naramdaman ko na lang ang kamay ni Trina sa isang balikat ko.

"I can't believe you can feel all these things!" Malungkot ding umiling iling ang kaibigan ko.

"Akala mo naman robot ako at walang pakiramdam,over ka!" I said between sobs.

"But...that? that kind of miserable? Jennie tweeen, ilan ba ang boys mo? 7 o 10? nasa iyo na nga siguro ang lahat ng mga lalake ng campus eh."

"Nasa akin? Trina, wala akong sinagot na kahit na sino tween, alam mo 'yan. Tamang landian lang ang pumapagitan sa akin sa kanila, no biggie." Napabuntong-hininga pa ako habang sinasabi ko ang mga 'yun sa kanya.

"Oh my goodness! kaya ka siguro kinakarma, mahal mo nga, hindi ka naman kayang mahalin pabalik. Tsk!" she said in her most sincere tone, pero 'yung nagiging dating naman sa akin, parang pang-asar eh. Grrrhh!!!

"Yeah...right. Sumbatan mo ako tween. I can't blame you and I guess you're also right. I'm a player by heart kaya siguro deserve ko naman ang ganitong sakit."

"Bago bago din kasi pag may time." Mahinahon na sabi ni Trina at napailing na lang.

"It's not my fault if I am too attractive for them noh. Kung kasalanan ang pagiging maganda, aba, I am now considering myself sinful." Malungkot kong sagot kay Trina. Natawa naman ito sa pagiging conceited ko.

"You're not getting my point, Jen. What I mean is, magbago ka na hindi nag-eentertain ng maraming boys para mawala ang impression ng iba sa'yo na playgirl ka."

That suddenly hit me hard. Coming from Trina, I can see that she's having a point. I may hate her sometimes because her opinions don't seem to count because she doesn't experience being in a relationship yet. Nevertheless, It made me suddenly contemplate my present life...my love life, most especially how I handle the boys. I admit I am always an easy girl...

May biglang humintong sasakyan sa study shed na tinatambayan namin. Dumating na pala ang mga magulang ng best friend ko at sinusundo na siya. Nagbeso pa siya sa akin at kahit na malungkot ay kinailangan na niyang umalis.

"See you tomorrow tween!" I waved goodbye at her. I can see that her smile meant something for me to be consoled. I know she hates leaving me all alone, lalong lalo pa kapag malungkot ako, pero siya kasi ang tipong may strict parents din na tinatawag kaya hindi na ako nagtataka na NBSB (No Boylet Since Birth) ang babaeng ito.

Napabuntong hininga pa ako at napagpasyahan ko nang umalis. Nakakainis umuwi lalung lalo na kapag malungkot ka. Hindi mo minsan malalaman kung saan huhugot ng lakas ng loob.

Naglalakad ako ngayon sa medyo madilim na bahagi ng hallway mula sa library. Habang tinatahak ko ang kahabaan nito ay bigla na lamang akong pahablot na hinawakan sa kamay, at ang isang kamay naman niya'y itinakip sa bibig ko.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat habang nakatingin sa mukha niyang nakangisi.

"You're too irresistible, babe." His smile never fades. My eyebrows met as I frowned at him.

"Alam mo, minsan parang iniisip ko na may plano ka talagang patayin ako sa nerbyos, mga galawan mo talagang pang-adik." He chuckled as he slowly let me go but his gaze didn't leave me, I gaped open my mouth when his gaze travelled down my chest part.

"I was waiting for you here. Hindi nga ako nagkamali ng pinaghintayan." Aniya habang hinahaplos ang pisngi ko. I tried avoiding his gaze as crossed my arms on my protruding chest. He's really a maniac. Nakakabadtrip namang timing ang meron siya.

Hinawakan ni Prix ang mga braso kong naka-ekis sa dibdib ko. Isinandal niya ang mga ito sa pader habang inilalapit niya ang mukha niya sa akin. Napapikit ako ng aking mga mata nang maramdaman ko ang pagdampi ng bibig niya sa bibig ko. Out of boredom, pinatulan ko na rin ang nanunukso niyang halik.

"I missed you baby..." He said between our kiss. Naghabol naman ang aking paghinga at kaagad akong napaiwas ng tingin sa kanya habang inilayo ko na ang aking mukha.

"W-What's wrong?" He said. Nakita niya siguro na wala ako sa mood makipagbastusan sa kanya.

"Nothing..." I casually replied. He gave me a puzzled look in return.

"Huh? What, nothing?"

"I just notice that your kiss is kinda boring now." Sagot ko habang nagpatiunang humahakbang palayo sa kanya. Narinig ko naman sa likuran ko ang mahinang mura at naramdaman kong sumusunod siya sa akin.

"Jennica, what the hell is happening?!" Inis niyang turan. Madali niya akong naabutan at kahit nagmamadali na ako sa paglalakad ay mas nauna pa siya sa daanan ko. He is blocking my way dahil nakaharap ang katawan niya sa akin, at dahil matangkad siya at malaking tao ay lalo akong naimbyerna.

"Alis!" Nakapameywang kong sabi habang nakasimangot.

"We're not done yet honey..." He huskily said and grinned deviously as he grabbed me by the waist at napayakap ako sa kanya ng wala sa oras. Nakakabwisit naman kasi ang lalaking ito, anlakas makapang-harass!

"Hoy Prix umayos ka ha, proque walang masyadong tao dito gaganyanin mo ako? pwede ba? respeto!" I tried twitching pero hawak hawak niya ako at masyado siyang malakas.

"Sama ka sa akin...'dun tayo sa condo ko." He aggressively caressed my hair that made my head tilt a bit and his other hand is holding my nape, akmang hahalikan na naman niya ako nang biglang itinulak ko siya ng buong lakas.

"Bwisit! ano ba, ha? I am not in a mood to give a damn! Doon ka sa mga ibang babae mo, huwag ako ha, pagod ako, nakakaletche ka eh!" Pinahiran ko ng kamay ko ang mga labi ko at nanlisik ng wala sa oras ang mga mata ko sa sobrang galit.

"Whoah! Okay, okay..." He held both of his hands upward as if inaaresto siya ng pulis, at napatawa pa siya ng marahan.

"Let's stop this. Ayaw ko na." Malamig kong tugon at nagsimulang maglakad.

"Call me whenever you need me, I know you'll be back." Seryoso niyang sabi at napangisi pa na parang demonyo. Hindi naaalis ang mga ngiti niya and he's more than amused rather than irritated sa inakto ko sa kanya. Bwisit, bakit ko pa kasi pinatulan ang isang 'to.

"Never!" I hissed. Nagmadali akong maglakad dahil pagabi na rin ng mga oras na iyon. I can feel that he is still looking at me from behind pero hindi na siya nagpumilit pa na sumama ako sa kanya. He's still giving me chills beneath my spine and I can feel that my cheeks are getting red.

Yes, that kiss from Prix is tempting...the kiss of someone whom you can actually give in to...Why? He's the only Prixton that a lot of ladies are dying for. He's their campus heartthrob. A sweet-smelling nursing student that can be compared to celebrities because of his manly physique. He's almost close to perfection and luckily, one of my boys. I can say he's a good catch. However, why is it that when it comes to Jace, it,'s different?

Sa pagkakaalala ko, 'yun lang ang halik na nagpabilis ng pagtibok ng puso ko. Ang halik na nagpapasaya at nagpapakilig sa buong araw ko, whenever I will think of that exact moment. Ang halik kung saan gugustuhin kong matikman ng paulit ulit dahil buong puso iyon at puno ng pagmamahal.

I can still remember the times when I kissed someone when I was sixteen years old. It's always unforgettable.

Then, I can see myself crying again because I am more of someone having nothing to be proud of. I can get whatever I want but why is it not happening this time? Why Jace?

Why not...me?