ตอนที่17
2153 Words
ตอนที่ 17 ยอมแล้วครับเมีย
(มินิมาร์ท)
“ไอมินทำไมมึงถึงมาอยู่นี่ได้”
ขึ้นรถปุ๊บตุ๊ดก็ยิงคำถามปั๊บนี่ฉันคิดถูกหรือผิดเนี่ยที่ให้กาย่ามารับคือเรื่องของเรื่องตอนนี้ฉันไม่อยากจะคุยกับฌอนเลยเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนนั่นแหละคิดแล้วก็
อร๊าย>< จะว่าโกรธก็โกรธแต่มันก็เขินด้วยอ่าทำไมฉันเป็นผู้หญิงแบบนี้เนี่ย
“ไม่มีอะไรหรอกน๊ามึงขับรถไปกูหิวแล้ว”
“ตอแหลดูออก”
กาย่าหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด ฉันเลยทำเป็นไม่สนใจเสมองไปทางอื่น
@ร้านอาหาร
“พวกมึงมองกูทำไมกินสิ”
ฉันเงยหน้าบอกสาลี่และกาย่าซึ่งเอาแต่นั่งจ้องฉันกัน
“มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้นะไอมิน”
“เล่าอะไร”
“อย่ามาเนียนชะนีหรือต้องให้กูถามคุณฌอนเอง”
“เฮ้ย!! ไม่ได้นะ”
แง ถ้ากาย่าถามฌอนไอบ้านั่นต้องเล่าหมดเปลือกแน่ๆเอาวะฉันเล่าเองดีกว่าอย่างน้อยก็มั่นใจว่าเป็นความจริงทั้งหมด
“ก็เมื่อคืน...”
“มึงได้กันแล้ว!!” X2
ฉันยังไม่ทันได้เล่าอะไรเลยอิสองตัวนี้ก็แหกปากดังลั่นร้านจนฉันต้องลืมเอามือปิดปากพวกมัน
“จะเสียงดังทำไมวะแล้วพวกมึงรู้ได้ไง”
“หน้ามึงมันเคลิ้ม”
“เออ แดงแปร๊ดไปถึงหูแล้ว”
ไม่จริงอะหน้าฉันจะแดงได้ยังไงมันไม่มีสาเหตุเลยนะ
“Oh my god! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพื่อนกูจะเสียซิงแล้ว”
“พวกมึงเลิกแซวเลยนะ”
เห็นมั้ยบอกแล้วว่าฉันไม่ควรหลวมตัวไปเล่าให้พวกมันฟังเลยดูสิเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนโรคจิตเลยเพื่อนกู -_-
กริ๊ง กริ๊ง
“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ”
“มึนมึนทำไมไม่รับโทรศัพท์กู!”
เสียงฌอนหนิเขาโทรมาได้ยังไงในเมื่อฉันบล็อกเบอร์เขาไปแล้ว
“ห้ามวางนะ ถ้ามึนวางกูจะเอาคลิปไปปล่อยให้ว่อนเน็ตเลยคอยดู”
“ไอเลว”
“หึหึ ขอบคุณที่ชม”
ฌอนหัวเราะหึหึก่อนจะพูดต่อ
“กลับมาคอนโดภายในครึ่งชั่วโมงถ้าไม่มาไม่ต้องบอกนะว่าเรื่องจะเป็นยังไง”
เลวที่สุด!! ฉันเผลอตัวเผลอใจกับคนแบบนี้ไปได้ยังไงกัน
หลังจากฌอนวางสายไปฉันแทบอยากจะ. เขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งแต่พยายามท่องไว้ว่าเราต้องมีสติ สติจงมา
“พวกมึงกูกลับก่อนนะมีธุระด่วน”
“อ้าว มึงจะรีบไปไหนไอมิน”
ไม่มีเวลาตอบคำถามเพื่อนแล้วสมองฉันรีบสั่งให้หาวิธีเดินทางกลับคอนโดให้เร็วที่สุด
บ้าจริงครึ่งชั่วโมงอย่างนั้นหรอใครจะไปทันคอยดูนะถึงทีฉันเมื่อไหร่นายตายแน่ฌอน!!!
@คอนโดมินิมาร์ท
ทันทีที่ลงจากวินมอเตอร์ไซต์ฉันรีบวิ่งเข้าคอนโดเร็วสุดชีวิตไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนอย่างมินิมาร์ทต้องมารีบอะไรขนาดแต่คนเลวอย่างฌอนมันไว้ใจไม่ได้ขืนช้าเขาปล่อยคลิปจริงแน่
“ช้าไปสองนาทีสามสิบวิ”
“แฮ่กๆ มึงไม่ลองมาวิ่งดูวะไอเลวเอ้ย”
หมับ จุ๊บ
ฌอนคว้าหน้าฉันขึ้นไปจูบโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว
จูบครั้งนี้มันร้อนแรงและหนักหน่วงเขากัดปากฉันแรงจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือด
“พูดกับสามีดีๆหน่อยนะมึนมึน”
เขาผละออกก่อนจะสั่งเสียงเข้ม หน้าตาเคร่งขรึมของเขาทำให้ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้เล่น
“เหอะ ได้ครั้งเดียวไม่นับเป็นผัวหรอก”
ทำไมฉันปากดีแบบนี้วะ
“หึหึ จะต้องให้ทบทวนอีกรอบมั้ยว่าเมื่อวานได้ไปกี่ครั้ง”
ฉันรีบถอยหลังหนีฌอนเมื่อเขายกยิ้มมุมปากย่างกรายเข้ามาเหมือนบรรยากาศจะเริ่มอึมครึมขึ้นเรื่อยๆฌอนก็ดูจะเอาจริงจนน่ากลัว
ระหว่างกำลังถอยหนีฉันดันชนกับขอบโซฟาทำให้ล้มลงไปนอนลงบนโซฟาพอดีเป๊ะฌอนเลยได้โอกาสขึ้นคร่อมฉันไว้
เอาไงดีล่ะมินิมาร์ทจะทำยังไงดี TT
“ฮรึก ฮรึก ใช่สิฉันมันก็แค่ผู้หญิงไม่มีทางสู้คนนึง TT”
ต้องใช้แผนนี้แหละไม่ได้ด้วยเลห์ก็ต้องเอาด้วยน้ำตา เขาว่ากันว่าผู้ชายร้อยทั้งร้อยแพ้น้ำตาผู้หญิง
“ฮรือ เอาเลยสิ ฮรึก นายจะทำอะไรฉันก็ได้หนิคลิปนายก็มี กำลังนายก็มีฉันจะไปสู้อะไรได้ฮรือ นายอยากทำอะไรทำเลย”
“เอ่อ มึนมึนกูแกล้งเล่นอย่าร้องสิ”
อิอิ ได้ผลฉันแอบเหลือบมองฌอนนิดนึงตอนนี้เขากำลังรนรานไม่รู้จะทำยังไงจัดให้เฮียแกอีกสักชุดแล้วกัน
“นายจะเอาคลิปฉันไปประจานที่ไหนก็ได้ ฮรือ ฉันทำอะไรนายไม่ได้หรอกฉันมันคนแพ้อยู่แล้ว T-T”
“มึนมึนอย่าร้องๆกูขอโทษ คลิปอะไรนั่นไม่มีหรอกกูจะเอาเวลาที่ไหนไปถ่าย มึนมึนก็เห็นว่ามือกูวนอยู่แต่บนตัวมึนมึนอะ”
ประโยคแรกเกือบทำให้ฉันเผลอร้องไชโยออกมาแล้วถ้าไม่มีประโยคหลังเพิ่มเข้ามา
อยากเอาหน้ามุดแผ่นดินจริงโว้ย เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย
ผลั๊ก
“โอ๊ย มึนมึนเตะกูทำไมวะ”
ฌอนกระโดดโหยงๆกุมเป้าตัวเองเพราะโดนฉันเตะผ่าหมากเข้าอย่างจัง
“หึ สมน้ำหน้า”
ฉันสะบัดหน้าใส่เขาอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องไป หน็อยบังอาจมาหลอกคนอย่างฉันหรอ
ดีนะเนี่ยมารยาฉันเยอะไม่งั้นไม่มีทางรู้แน่ๆว่าไอคลิปบ้านั่นไม่มีจริงและคงต้องตกอยู่ในอาณัติฌอนแน่ๆ
ก๊อก ก๊อก
ฉันเงยหน้าจากหนังสือในมือมองประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะแต่เรื่องอะไรฉันจะต้องไปสนใจคนเลวแบบนั้นด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
โอ๊ย จะเคาะให้ประตูพังไปเลยรึไงวะ -_-
ฉันเดินลงจากเตียงไปหยุดหน้าประตู
“เลิกเคาะได้แล้วฌอน”
ไม่มีเสียงเคาะหรือเสียงตอบรับใดๆแต่กลับมีอะไรสักอย่างสะกิดเท้า
ฉันเลยก้มลงดูปรากฏว่ามันคือกระดาษซึ่งสอดมาทางด้านล่างประตูในกระดาษเขียนว่า
‘ขอโทษนะครับมึนมึนที่รัก ต้องทำยังไงเมียถึงจะหายโกรธ TT’
ฉันเผลอยิ้มออกมาเมื่อเห็นข้อความในกระดาษโน้ตก่อนจะเขียนกลับไป
‘ยอมเป็นทาสฉันสักอาทิตย์นึงสิ’
ความคิดพิเรนเกิดขึ้นในหัวฉายภาพความสะใจมาเป็นฉากๆ หึหึ แต่เท่าที่รู้จักฌอนเขาไม่มีทางยอมเรื่องอะไรแบบนี้หรอก
‘เออ!! ถ้ามันทำให้มึนหายโกรธกูก็จะทำ’
ฌอนเงียบไปหลายนาทีจนฉันเกือบจะกลับไปที่เตียงแต่จังหวะที่ฉันลุกขึ้นยืนกลับมีกระดาษสอดกลับมาคำตอบในกระดาษทำเอาฉันยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจในคำตอบ
แกร๊ก ฉันเปิดประตูออกพบกับร่างสูงยืนหน้าบึ้งตึงอยู่หน้าประตูเมื่อเขาเห็นหน้าฉันถึงกับยิ้มออกมาก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดแน่น
“หายโกรธกูแล้วใช่มั้ยมึนมึน”
“ทาส”
สีหน้าดีใจของฌอนแปรเปลี่ยนเป็นหน้บึ้งแทบจะทันทีเมื่อฉันพูดออกไป
“เออ อยากให้ทำอะไรล่ะครับเจ้านาย”
“อย่างแรกเลยตอนนี้หิว ทาสไปหาอะไรให้กินหน่อยสิ”
“กูสั่งพิซซ่ามาไปกินด้วยกันสิ”
“ไม่เอาอะอ้วน”
“สลัดก็สั่งมานะ”
“อี๋ มีแต่ผักไม่เอาหรอก”
“เฮ้อ แล้วจะรับประทานอะไรครับ”
ฌอนถอนหายใจหน้าเขาพร้อมจะพุ่งใส่ฉันแต่คงมีคำว่าทาสค้ำคออยู่เขาเลยทำได้แค่ฝืนยิ้มกัดฟันถามฉันแทน
“ขนมปังเยาวราขแล้วกันไม่ได้กินนานแล้ว”
“มันคนล่ะฝั่งกันเลยนะมึนวันนี้วันเสาร์ด้วยคิวยาวจะตาย”
ฉันเหล่ตามองเขานิดนึงเมื่อฌอนบ่นมีอาการไม่พอใจ
“เออๆก็ได้เดี๋ยวก็ไปซื้อมาให้”
“ดีมากจ๊ะอ๋อขอก๋วยจั๊บนายเอ็กด้วยนะอยากกินอะไรร้อนๆ”
“ครับ!”
ฌอนกัดฟันกรอด ขบกรามแน่นก่อนจะเดินออกจากห้องไปเห็นอย่างนั้นฉันเลยไปนั่งดูหนังรอตรงห้องรับแขก
“อ้าวซ้อ เฮียไปไหนอะ”
“ไปเยาวราช”
“ห้ะ ไอเฮียอะนะไปเยาวราช”
เชนถามเสียงดังเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
เขาเดินมานั่งลงฝั่งตรงข้ามฉันเขาถอดสูทตัวนอกออกใช้มือขยับเนกไทเล็กน้อยก่อนจะนอนแผ่หลาเหมือนคนหมดแรงบนโซฟา
“แล้วนี่ไปไหนมา”
“ไปดูที่ขยายโรงแรมอะซ้อ เหนื่อยชิบหาย”
สองพี่น้องคู่นี้เหมือนกันแค่หน้าตาจริงๆ คนนึงเปิดคาสิโนอีกคนเปิดโรงแรมมันคนละขั้วกันเลยนะ
“นายก็หาใครมาดูแลสักคนสิ”
“เชนคงไม่ต้องหาเองหรอกเดี๋ยวแม่ก็หาให้แบบไอเฮียมัน”
“หืม นายหมายความว่าไง”
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะซ้อผมจะเล่าให้ฟังแล้วกัน ผมและเฮียมีแม่คนหนึ่ง”
“ก็ใช่สิใครเขาจะมีแม่สองคนกัน”
“ซ้อกวนผมปะ”
“ขอโทษๆอะแล้วยังไงต่อ”
“แม่มีความเชื่อว่าท่านจะสามารถหาผู้หญิงที่ดีและเหมาะสมให้พวกเราได้แต่ประเด็นคือพวกเราไม่ต้องการ
แล้วเรื่องของซ้อกับเฮียคือ เฮียจะให้ซ้อไปเป็นเมียเพราะแม่บอกว่าถ้าเฮียจีบซ้อได้แม่จะยอมรับแต่ปัญหาคือเฮียแมร่งเข้าใจผิดคนที่แม่หมายถึงไม่ใช่ซ้อแต่เป็นจีนส่งผลให้เฮียตามจีบเมียผิดตัว”
“ฉันไม่ใช่ตัวเลือกของใคร”
ฟังแล้วก็ขึ้นที่เขาตามจีบฉันเพราะต้องการผลประโยชน์หรอ
“ซ้อใจเย็นๆ เฮียมันเลือกซ้อเพราะมันชอบซ้อจริงๆอันนี้ผมเอาหัวเป็นประกันได้เลยตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นเฮียใส่ใจผู้หญิงคนไหนเท่าซ้อเลย”
“เหอะ พี่นายเลว”
“อันนั้นก็จริงแต่ถ้าซ้อรักเฮียสักนิดผมอยากให้ซ้อช่วยเฮียมันหน่อยนะ”
“ช่วยยังไง”
“พรุ่งนี้แม่อยากให้เฮียพาแฟนคนปัจจุบันไปที่บ้านถ้าเฮียไม่พาไปมีหวังเฮียโดนจับแต่งงานเร็วๆนี้แน่เลย”
“ฉันจะลองคิดดูก่อนล่ะกัน”
“แล้วแต่ซ้อนะครับ พวกเราไม่อยากบังคับใจซ้อหรอกถ้าซ้อไม่อยากทำก็ไม่เป็นไรแต่ผมอยากบอกให้ซ้อรู้ว่าเฮียมันรักซ้อมากนะครับ”
เชนพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ทิ้งให้ฉันนั่งจมอยู่กับความคิดคนเดียว
ฌอนรักฉันอย่างนั้นหรอแล้วฉันล่ะรักเขารึเปล่านะ
ปัง!
ระหว่างที่ฉันกำลังใช้ความคิดเรื่องฌอนอยู่ว่าควรจะทำยังไงต่อไปดีเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นพร้อมด้วยร่างสูงที่ถือของเต็มสองมือ
“อะเอาไปขนมปังเยาวราช นี่ก๊วยจั๊บ”
โอ้โห นี่เขาซื้อทุกอย่างมาครบจริงหรอเนี่ยทั้งที่สองร้านนี้คนเยอะอย่างกับมดตอนแรกฉันไม่คิดหรอกว่าเขาจะซื้อมาทั้งสองอย่างแค่อย่างเดียวก็น่าเหลือเชื่อแล้ว
“ว้าว เฮียที่รักของผมซื้อของกินมาเต็มเลย”
“ทำไมมึงยังมานอนนี่อีกไอเชน”
“แล้วทำไมเฮียยังนอนนี่อะ”
“ก็นี่ห้องเมียกู กูจะนอนมันหนักหัวใคร”
“พอๆไม่ต้องทะเลาะกันฉันล่ะปวดหัวแทนแม่พวกนายสองคนจัง เชนไปหยิบถ้วยมาใส่ของไปส่วนฌอนมานั่งลงจะหาเรื่องน้องทำไม”
“ก็มันอะ”
“ฌอน”
ฉันเรียกฌอนเสียงเข้มเมื่อเขายังไม่ยอมหยุดโวยวาย
“ครับ”
“พรุ่งนี้นายต้องไปหาแม่กี่โมง”
“รู้ได้ไง?”
“ถ้าจะให้ไปด้วยก็ปลุกด้วยล่ะกัน”
“เธอจะไปอย่างนั้นหรอ”
ฌอนจับหน้าฉันหาเขาก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่
“ตกลงพรุ่งนี้ซ้อไปหาแม่กับพวกเราใช่มั้ยครับ”
“อืม ถามมากเดี๋ยวก็ไม่ช่วยหรอก”
“เมียใครหว่าน่ารักที่สุด”
ฌอนหอมแก้มฉันซ้ายขวารัวเร็วจนฉันต้องดันหน้าเขาออกแล้วหันไปกินก๊วยจั๊บในถ้วยหลบสายตาดีใจออกนอกหน้าของเขา
ลับหลังมินิมาร์ท
สองพี่น้องฝาแฝดขยิบตาให้กันก่อนจะแอบแท็กมือกัน
การรู้จักมินิมาร์ททำให้พวกเขารู้ว่าเธอขี้สงสารฉะนั้นแผนการเรียกร้องความสงสารของพวกเขาจึงมักจะได้ผลเกินคาดเสมอ
——
- Writer
