My wife เมียผิดตัว

-1- @ผับ H2O “มึง 9 นาฬิกางานดีงานละเอียด” “พนันกับกูมั๊ยชะนีว่าเป็นเก้งชัวร์” กาย่า(ชื่อพ่อแม่ตั้งให้ชื่อกายโตเป็นสาวกระเด๊ะจะชื่อกาย่า) ฟันธงด้วยหน้าตามั่นอกมั่นใจ ส่งผลให้สาลี่หน้างอด้วยความผิดหวังก็วันนี้เรดาร์นางพังหรืออะไรไม่รู้ อิสาแมร่งมองเก้งเป็นผู้ชายหลายคนแล้ว “มึงด้านหลัง มึงอย่าพึ่งหันไปมองนะ” พรึบ! พวกนี้มันไม่เข้าใจคำว่าอย่าพึ่งหันรึไงวะตอนนี้เลยกลายเป็นทั้งโต๊ะฉันหันมองผู้ชายที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่อย่างพร้อมเพรียงกัน “เหยด หล่อวะมิน” “เออ พ่อเทพบุตร” เอาเข้าไปมองเขายังไม่พอยังจะทำสายตาเคลิบเคลิ้มกันอีก “พวกมึงเลิกมองเขาได้แล้ว” ฉันรีบดึงเพื่อนให้หันกลับมา “มึงๆเขาหันมาวะ” เสียงกายทำให้ฉันเผลอเงยหน้ามองและเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาหันมาพอดี เขากระตุกยิ้มมุมปากนิดนึงก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ “กูว่าอิมินได้” “ไร้สาระน่าพวกมึงแดกๆกูชวนมาแดกเหล้าสัสไม่ใช่มามองผู้” “มึงเป็นคนชี้ค่ะ” เออจริง แหะๆฉันเป็นคนชี้นี่นาแต่ก็ช่างเถอะฉันไม่สนใจเอาคนหล่อในร้านเหล้าทำผัวหรอกเพราะฉันไม่อยากได้คนสันดานเดียวกัน สงสารสังคมฮ่าๆ “อิมินเขามองมึงตลอดเลยอะ” “ใครวะ” สาลี่สะกิดฉันขณะกำลังชงเหล้าให้ดูผู้ชายคนเมื่อกี๋ พอฉันเงยหน้าขึ้นเขาทำให้สบตากับเขาพอดีดวงตาคมกริบนั่นเต็มไปด้วยความสงสัยจนฉันเดาไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ “เจ๊ครับโต๊ะนั้นเขาต้องการพบเจ้าของร้านครับ” ตรีลูกน้องฉันเดินเข้ามาบอก อ๋อ ไม่ต้องแปลกใจผับนี้เป็นของฉันและพี่ชายฉันเอง “พี่วิสกี้ไปไหน” “เฮียไปอเมริกาไงครับ” เออวะลืมไปเลย “แล้วเขาจะพบเจ้าของทำซากอะไรบอกไปเจ้าของไม่อยู่” “เอ่อ จะดีหรอครับเจ๊” “เออดี” ฉันตอบปัดลูกน้องด้วยความรำคาญ “แต่นั่นคุณฌอณเลยนะเจ๊” “จะฌอณจะแฌณก็ไม่สนใจทั้งนั้นแหละรอมันอยากเหมาร้านก่อนแล้วค่อยมาเรียก” “ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยกูอยากเหมาอยู่พอดี” ทั้งโต๊ะหันขวับอย่างรวดเร็วไปทางต้นเสียงรวมถึงฉันด้วย นายหน้าหล่อคนที่เรามองกันตอนแรกยืนล้วงกระเป๋าอยู่ด้านหลังฉันพร้อมลูกน้องอีกสองคน “คุณฌอนครับนี่แหละครับคุณมินิมาร์ทเจ้าของผับ” “มินิมาร์ท?” เขาทวนชื่อฉันด้วยหน้าตาสงสัยก่อนจะยิ้มออกมา ทำไมวะชื่อมินิมาร์ทมันผิดตรงไหนแค่แม่คลอดฉันในมินิมาร์ทเอง “ต้องการอะไร” “ขอคุยเป็นการส่วนตัว” “ไม่ได้” ฉันตอบทันทีแทบไม่ต้องคิด คิ้วเขากระตุกถี่เหมือนพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเพราะโดนปฏิเสธ “กูอยากได้อะไรก็ต้องได้” ฌอณดึงฉันยืนขึ้นก่อนจะกระซิบลงข้างหูด้วยน้ำเสียงเย็นๆ ยอมรับว่าแอบกลัวแต่นี่ถิ่นฉันจะกลัวทำไม “กูบอกว่าไม่ก็คือไม่” มึง กูมาฉันก็คงต้องภาษาพ่อขุนกลับไปเหมือนกัน ฉันเเละเขายืนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใครจนกาย่าต้องเข้ามาแยก “อ่าคุยกันดีๆนะจ๊ะ สุดหล่อนั่งก่อน อิมินลูกค้านะมึงนั่งคุยดีๆ” ประโยคแรกกาย่าหันไปยิ้มฉอเลาะกับฌอมส่วนประโยคหลังมันหันมาบอกฉันพลางดึงให้ฉันนั่งลง “ไม่เป็นไร ขอบคุณ” ฌอมพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากโต๊ะฉันพร้อมลูกน้อง เขากลับไปนั่งโต๊ะเดิมคราวนี้เขาเอาแต่นั่งจ้องฉันตาเขม็งแต่มีหรอคนอย่างมินิมาร์ทจะสนใจก็แค่ผู้ชายกร่างคนนึงล่ะวะ “มินมึงกลับคนเดียวได้แน่นะ” สาลี่ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงคงเป็นเพราะวันนี้ฉันดื่มหนักไปหน่อยก็เพราะอิคุณฌอนอะไรนั่นแหละเห็นหน้าแล้วอารมณ์เสียฉันเลยดื่มย้อมใจ “เออ มึงนอนที่ผับมั๊ยอิมิน” ฉันโบกมือไปมาทำท่าโอเคเพื่อแสดงให้เพื่อนดูว่าไหว “กูโอเคอันที่จริงกูลืมเอาคีย์การ์ดห้องที่ผับมาปกติใช้ของพี่วิสนี่หว่า” “มึงนี่นะจริงๆเลยอิมิน มึงเป็นผู้หญิงนะโว้ยมึงควร บลาๆ” ก่อนกระเทยจะกลายร่างเป็นพ่อฉันก็รีบดันให้มันขึ้นรถตัวเองเสียก่อนมันจะบ่นมากกว่านี้ “ถึงล่ะโทรบอกกูนะ” ฉันพยักหน้ารับสาลี่ก่อนจะเดินไปยังรถตัวเอง อันที่จริงฉันไม่ได้เมาขนาดไม่มีสติขนาดนั้นคอนโดฉันอยู่ใกล้ผับแค่นี้เองขับไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง ~เพื่อนคนนึงแอบรักเธอเก็บงำรักนั้นอยู่ภายใน~ ~ห่างแค่เพียงเอื้อมมือแต่มันก็แสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิทยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป~ วิทยุก็ช่างเปิดเพลงได้ตอกย้ำใจฉันในเวลานี้จริงๆ ฉันแอบรักเพื่อนสนิทตัวเองแหละ ไม่ใช่อิกาย่านะแต่เป็นพาสต้าต่างหาก -กริ๊ง กริ๊ง- นั่นไงพูดถึงก็โทรมาพอดีเลย “ว่าไงต้า” “ฮันนี่อยู่ไหนคะ” นี่ไงเพราะมึงเป็นแบบนี้ไงกูถึงหลงรักมึงนี่เลิกทำกับกูแบบนี้สักทีได้มั้ย TT “กำลังกลับคอนโดอะ” “อ๋อโอเคนึกว่าอยู่คอนโดจะให้ลงมาเปิดประตูให้หน่อย” “อ้าวต้าไปหามินที่คอนโดหรอ” เห็นมั้ยบอกแล้วเพื่อนกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก ตีหนึ่งตีสองใครเขามาหากัน “ป่าว พอดีต้าจะมาเซอร์ไพรส์น้องฟ้า” เพล้ง!! ทั้งหมดคือกูคิดไปเองคนเดียวแหละ ใช่สิกูมันแค่เพื่อนนี่หว่าจะไปหวังอะไรวะ ไอมินิมาร์ท “อ๋อๆอีกนานเลยอะกว่าจะถึงต้าบอกให้น้องลงมาเปิดประตูให้เถอะ” คืออิน้องฟ้าอะไรนั่นฉันไม่รู้จักหรอกแต่นางอยู่คอนโดเดียวกับฉันคีย์การ์ดทางเข้าเลยใช้อันเดียวกันได้ “อืมต้าก็ว่างั้น ขับรถดีๆนะมินต้าเป็นห่วง” ไปเป็นห่วงเมียมึงนู้นแค่นี้กูก็ทรมานจะตายอยู่แล้วอย่าเอากูไปอยู่ในห้วงนั้นเลย “จ้ะ บาย” ~ขอให้ความรักมีแต่ความสุขใจ ไม่ว่าสิ่งไหนเข้ากันหมดทุกอย่าง~ เอาเข้าไป วิทยุเเมร่งเปิดเพลงตอกย้ำกูเข้าไป แง เศร้าแวะกินก๋วยเตี๋ยวหน้าซอยก่อนดีกว่าไม่อยากเข้าคอนโดตอนนี้เดี๋ยวเห็นภาพบาดตา “ไงคุณเจ้าของผับ” ฉันเงยหน้ามองเจ้าของเสียง เฮ้อ ทำไมเขาไม่เลิกราวีฉันสักทีวะคนกำลังเศร้าๆอยู่ “เลิกยุ่งกับฉันได้มะ” “ไม่ได้ บอกแล้วกูอยากได้อะไรต้องได้” “เออถ้าอย่างนั้นก็นั่งลง อยากได้อะไรก็บอกมา” สุดท้ายฉันต้องบอกเขาออกไปอย่างจำใจ ตอนนี้กำลังเศร้าไม่มีอารมณ์ด่าคน “อยากได้เมีย” “แค่นี้เดี๋ยวหาให้” “หมายถึงอยากได้เธอเป็นเมีย” “ก็บอกว่าเดี๋ยวจัดการให้ไง ห๊าาา!!” เมื่อประมวลคำพูดเขาได้ฉันแทบสำลักเส้นบะหมี่ออกมา เขาพูดว่าอะไรนะอยากได้ใครเป็นเมียนะ “หึ เธอตกใจยังสวยเลย” ฌอนกระตุกยิ้มพลางหยิบชิชชู่มาเช็ดปากให้พอได้สติฉันเลยปัดมือเขาออก “ไม่ตลกเลยนะ” “ก็ไม่ได้จะให้ตลกสักหน่อย เป็นแค่ไม่กี่เดือนเอง” “เพื่อ?” “เรื่องมันยาว” “ไม่!! ยังไงคำตอบก็คือไม่แล้วไม่ต้องพูดอะไรอีกฉันหิวขอกินก่อน” ฌอนเลิกคิ้วขึ้นนิดนึงเมื่อฉันพูดจบก่อนเขาจะดึงชามก๋วยเตี๋ยวออก ทำให้เส้นหมี่ห้อยต่องแต่งคาปาก “สกปรก” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามางับเส้นหมี่อีกด้านนึงเข้าปาก ตอนนี้ฉันกับเขาเลยเหมือนกินเส้นหมี่เส้นเดียวกันแต่คนล่ะฝั่ง “ฮันนี่!!” เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้ฉันรีบผละออกจากฌอน “แค่กๆ อ้าวมาได้ไงต้า” “ฮันนี่มากับใคร!” “พี่ต้าคะฟ้าไม่อยากกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางแบบนี้” ยัยเด็กฟ้าวิ่งดุ๊กๆเข้ามากอดแขนพาสต้าไว้แน่น แง เจ็บเหลือเกินเป็นภาพที่เจ็บปวดเหลือเกิน “มินมากับผัวหนะ” “ผัว?” พาสต้ามองฉันกับฌอนสลับกัน สีหน้าบ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ “อืม นี่ฌอน ฌอนนี่พาสต้าที่เค้าชอบเล่าให้ที่รักฟังไงคะ” ฌอนเบิกตากว้างมองฉัน ฉันเลยแอบเอื้อมมือไปหยิกเอวเขา “อืมสวัสดี กลับเถอะกูเ****นแล้ว” “ห๊ะ ง่วงแน่เลยที่รักหมายถึงที่รักง่วงใช่มั้ยคะ” “หึหึ” ไอบ้า ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก “มินไปก่อนนะต้า” พูดจบฉันก็รีบลากฌอนออกมาจากตรงนั้นทันทีไม่เปิดโอกาสให้พาสต้าได้ถามอะไรและไม่ลืมหยิบบะหมี่แห้งใส่ห่อมาด้วยดีนะที่สั่งใส่ห่อไว้นี่ยังไม่อิ่มเลย ——