CHAPTRE 4 ยัยเด็กภาระ

787 Words

หลังจากที่เฮียชาร์คออกไปหนูก็พยายามเช็ดน้ำตาและเดินไปที่ห้องนอนที่เฮียบอกหนูพอเปิดเข้าไปก็เป็นห้องนอนที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบคั่นแต่ว่ามันค่อนข้างมีฝุ่นเยอะพอสมควรเป็นการบ่งบอกว่าห้องนี้ไม่มีการใช้งานมานานพอสมควรเพราะฉะนั้นหนูเลยต้องลงมือทำความสะอาดห้องนอนของหนู เอ้า! เริ่ม “เดี๋ยวเฮียชาร์คกลับมาจะโมโหอีก” หนูพูดออกมาเบาๆอย่างกลัวๆ ทั้งสีหน้า หน้าตา แววตาของเฮียชาร์คมันน่ากลัวไปหมดไม่รู้ว่าจะอยู่ได้มั้ย แต่ก็ต้องอยู่เพื่อไม่ให้คุณมี๊และคุณแด๊ดเป็นห่วงแล้วก็ไม่สบายใจ PART: ชาร์ค ปัง!!! “แม่งเอ๊ย!!” โครมมมม!!! “เป็นเหี้ยอะไรของมึงมาเตะถังขยะห้องกูทำไม?!” เสียงไอ้เดียวมันโวยวายเมื่อผมเข้ามาในห้องมันก่อนนะเตะไปที่ถังขยะอย่างโมโหที่พ่อแม่เอายัยเด็กนั่นมาให้ผมดูแล แค่ทุกวันนี้ดูแลตัวเองก็เกือบจะเอาตัวไม่รอดแล้วยังจะเอาภาระมาให้อีก แม่งเอ๊ย! หงุดหงิดโว๊ยยย~ “เสือก!” ผมด่ามันนก่อนจะเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมันมาแดก “ไอ้สัสเดินเข้าปิดประตูดัง เตะถังขยะ ด่าเจ้าของห้อง แล้วยังหน้าด้านไปหยิบเบียร์อีอกเนอะ?” “เหอะ! ถ้ากูมีทางเลือกไม่มาห้องมึงหรอก เปลืองตีนกู!” เพราะมันอยู่คอนโดเดียวกับผมและมันเป็นทางเลือกเดียวในเวลานั้นที่ผมเลือกออกมาได้เพราะไม่อยากอยู่กับยัยเด็กนั้น แม่ง! แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าต้องเป็นพวกน่ารำคาญแน่ๆ “แล้วเป็นเหี้ยอะไรว่ะ?” “ฮึกๆ” ปึก! ผมไม่ตอบยกเบียร์กินจนหมดกระป๋องก่อนจะปาไปใส่ถังขยะที่ไอ้เดียวมันพึ่งจะเก็บขึ้นมาเมื่อกี้ “อ้าว! ไอ้ห่าถามไม่ตอบหยิ่งจังเนอะ?” “...” ผมปล่อยมันพูดไปและเปิดเกมเล่นผมไม่บอกมันหรอกว่าพ่อแม่เอาเด็กมันให้เลี้ยงน่าอายจะตายห่า เดี๋ยวมันไปบอกเพื่อนอื่นอีกเรื่องนี้ต้องเป็นความลับ หลายชั่วโมงผ่านไป ผมมองนาฬิกาก่อนจะลุกออกมาจากห้องไอ้เดียวโดยไม่บอกไม่กล่าว “ไอ้ห่าอยากจะไปก็ไป อยากจะมาก็มาไอ้เพื่อนเวร!” มันโคตรน่ารำคาญเลยถ้าไม่ติดว่ามันอยู่ที่นี่ผมไม่มาหรอก ไม่อยากออกไปข้างนอกด้วยไม่มีอารมณ์ ผมเดินกลับมาที่ห้องก่อนจะพบว่ายัยเด็กภาระกำลังหลับอยู่บนโซฟา น่าจะพึ่งจัดห้องเสร็จมั้ง “เห้อ กูควรทำยังไงกับมึงดีว่ะ?” ผมเท้าเอวมองอย่างพิจรณา “อือออ~เฮียชาร์คกลับมาแล้วหรอคะ?” ยัยเด็กภาระตื่นมามองพร้อมขยี้ตาแรงๆจนมันเริ่มดูแดงๆแล้ว “มึงจะขยี้ตาเพื่อ?” “...” ก้มหน้าหนีอีก “ไปล้างหน้าและมาคุยกัน” ยัยเด็กภาระเดินไปทำตามสั่งที่ผมบอกว่าง่ายดี “ชื่ออะไร?” เมื่อยัยเด็กภาระมานั่งผมก็ถามชื่อทันที “ซะซี น้องซีค่ะ ซีที่แปลว่าทะเล^_^” จะยิ้มทำห่าอะไรว่ะ “แล้วกูต้องเรียกมึงน้องซี?” แหวะ! เลี่ยนฉิบหายเลี้ยงเด็กนี่มันต้องเรียกน้องเรียกหนู “ระเรียกซีเฉยๆ กะก็ได้ค่ะ” “อายุเท่าไหร่เรียนที่ไหน?” “14 ค่ะ โรงเรียนเอกชนเจวา ม.2 ค่ะ” เรียนโรงเรียนดีซะด้วย “โรงเรียนเปิดเมื่อไหร่?” “อาทิตย์หน้าค่ะ” “อืม คำเตือนถ้าจะอยู่กับกูห้ามดื้อ ห้ามเถียง ห้ามซน ต้องเชื่อฟังและทำตามที่กูบอกไม่งั้นมึงจะโดนตีเข้าใจมั้ย?” “ตะตี0_0!” “เออ! แล้วตอนนี้กลางคืนถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องเดินออกมานอกห้องเข้าใจมั้ย?” “ทำไมล่ะคะ?” “ไม่ต้องถามสั่งให้ทำ” “ค่ะ._.” แล้วมันจะทำหน้าตาแบบนั้นทำไมว่ะ “แล้วมาอยู่ไม่ใช่ว่าจะมาอยู่เฉยๆนะ” “หนูจะทำความสะอาดทุกอย่างเองค่ะ!” ดี... “ไปอาบน้ำนอนซะ กูจะไปข้างนอก” เพื่อนผมไลน์มาชวนไปกินตามปกตินั่นแหละ “จะไปไหนเหรอคะ?” เอียงคอถามคิดว่าน่ารักมากไง? เออ! หน้าตาแม่งก็ดูน่ารักอยู่แหละ “ไม่ต้องถาม ไปอาบน้ำไป!!” “ค่ะๆ” ยัยเด็กภาระรีบวิ่งเข้าห้องไป เห้อ~ นี่กูต้องเลี้ยงเด็กจริงๆใช่มั้ยว่ะ? โว้ยยยยยยยยย~ ไปแดกเหล้าย้อมใจแม่งแหละ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more