CHAPTER 3 เฮียชาร์คคนน่ากลัว

640 Words
         “ไม่!!พ่อแม่รับยัยเด็กนี่มาเลี้ยงก็ดูเองดิเรื่องอะไรผมต้องดูแลด้วยล่ะ?!” นี่คือเสียงโวยวายของเฮียชาร์คหลังจากที่คุณมี๊บอกว่าจะให้หนูมาอยู่ด้วยสักพักระหว่างที่ท่านทั้งสองไม่อยู่          “ก็ถ้าฉันมีเวลาจะมาฝากแกทำไมไอ้ลูกชาย?”          “ก็ถ้ารู้ว่าไม่มีเวลาและจะรับเด็กมาทำไมว่ะ พ่อ?”          “ไอ้ชาร์ค ฉันพ่อแกนับถือกันหน่อยโว้ย!”          “ไม่เอายังไงผมก็ไม่มีวันดูแลยัยเด็กนี่เด็ดขาด” ควับ!! เฮียชาร์คหันมามองหน้าหนูตาขวางจนหนูต้องรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นแทน          ...น่ากลัวจังเลย          คิดว่าจะใจดีเหมือนคุณมี๊กับคุณแด๊ดซะอีกแต่นี่...ต่างกันมากเลย          “นะหนูอยู่บ้านคนเดียวก็ได้ค่ะ ไม่อยากรบกวนเฮียชาร์ค..” หนูจะพยายามไม่เอาตัวเองไปทำให้เฮียชาร์คเดือดร้อนดีกว่า          “เห็นมั้ย...แต่มึงเรียกว่ายังไงนะ?”          “ฮะเฮียชาร์คค่ะ” ฉันตอบเสียงสั่นเพราะความกลัวฉันพูดอะไรผิดไปเหรอกะก็คุณมี๊ให้หนูเรียกแบบนี้นี่น่า...          “ใครให้มึงเรียกสนิทว่ะ!”          เพี๊ยะ!!          “โอ๊ยยยย~ แม่ตีผมทำไมเนี่ย?”          “แม่ทนมานานแล้วนะ!!!” คุณมี๊พูดเสียงดังหลังจากที่ตีหลังเฮียชาร์คไปทีนึงแรงๆ น่าจะเจ็บน่าดู          “แม่เป็นคนให้น้องเรียกเองแหละ ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรมาเคลียร์กับแม่นี่ ชาร์คจะต้องให้น้องอยู่ด้วยและดูแลน้องอย่างดีไปรับ ไปส่งที่โรงเรียนด้วยเพราะไปทางเดียวกันกับมหาลัยของลูก อย่ารังแกน้องเด็ดขาดเข้าใจมั้ย?!” คุณมี๊บอกด้วยน้ำเสียงดุๆและเด็ดขาดมากด้วย          “ไม่...”          “ถ้าชาร์คไม่ทำตามที่แม่บอกแม่จะตัดเราออกจากกองมรดกและยกให้น้องซีทั้งหมด!”          “แม่!!!”          “ไปค่ะคุณเดี๋ยวตกจะแย่เอา...น้องซีถ้าเฮียแกล้งรีบโทรมาบอกมี๊เลยนะจ๊ะไม่ต้องเกรงใจ”          “คะค่ะ” ถึงจะกลัวเฮียชาร์คมากๆ แต่ก็ต้องรับปากไป          “ห้ามแกล้งน้อง ห้ามรังแก ต้องดูแลอย่างดีเข้าใจ๊?”          “...”          “เข้า! ใจ! มั้ยยยยยย?!” คุณมี๊ตะโกนใส่หูเฮียชาร์ค          “เออ!!”          “ดี...งั้นพ่อแม่ไปก่อนนะจ๊ะลูกๆที่รักของพ่อและแม่...บายยยย”            เงียบ~          หลังจากที่ท่านทั้งสองออกไปแล้วตอนนี้ห้องตกใจอยู่ในสภาวะเงียบสงัดจนหนูเกร็งไปหมดแล้ว...          “เอ่อ...”          “หุบปาก!!”          “ขะขอโทษค่ะ...”          “บอกให้หุบปากไงว่ะ!!”          “อุ๊บ!” หนูรีบเอามือปิดปากก่อนจะก้มมองที่หน้าตักตัวเอง ตอนนี้ตัวหนูสั่นไปหมดแล้วเพราะกลัวเฮียชาร์ค          “โถ่เว้ย! ทำไมชีวิตกูต้องมาผูกติดกับเด็กอย่างมึงว่ะ?” เฮียชาร์คทำท่าชกอาการก่อนจะก้มมามองหนูหน้า          “...” หนูพยายามหดคอหนีอย่างกลัวๆ          “พูด!!!” กะก็เขาบอกว่าห้ามพูดนิ          “ขะขอโทษค่ะ...ฮึก!” ไม่รู้จะพูดอะไร          “ขอโทษเรื่องห่าอะไร? อ๋อ เรื่องที่ทำให้กูซวยต้องมาดูแลเด็กอย่างมึง?”          “ฮึก!”          “เงียบ!อย่าร้องนะ...”          “ฮึกๆฮืออออออออออออ” มันหยุดไม่ได้แล้วง่า~          “โถ่เว้ยยย~กูบอกว่าอย่าร้องงงง”          ปัง!!!          แกร๊ด!!          “กูกลับมามึงต้องหยุดร้องและเงียบไม่งั้นกูทุบแน่!!! อ๋อ ห้องมึงทางนู้น!!”          ปัง!!          ตอนแรกเฮียชาร์คเดินออกไปแล้วและก็เปิดประตูเข้าบอกมาหนูใหม่..          ไม่ได้อยากร้อง แต่ฮะเฮียชาร์คน่ากลัววววว T^T
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD