อย่างวันไหนเขาติดงานที่อาจารย์สั่งกระทั่งต้องนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์จนดึกดื่นไม่สะดวกมาหาเธอ แค่เธอมาเคาะประตูถามหาเขาก็ยังดี แต่เปล่าเลย เธอเงียบกริบ เป็นเขาเองที่ต้องเร่งงานจนเสร็จเพื่อจะเป็นฝ่ายมาเคาะประตูห้องของเธอ แล้วก็เป็นฝ่ายเรียกร้องอยู่คนเดียว
ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ ชายหนุ่มจึงก้มหน้าก้มตากินข้าวเงียบๆ พอกินเสร็จก็กลับห้องตัวเอง งอนอยู่คนเดียวไม่มีใครรู้เรื่องด้วย
ฝ่ายฟ้าพราวยังคงไม่รู้ตัวว่าทำใครบางคนงอนไปแล้ว
เธอยังคงทำตัวปกติ โทรไปหาป้านุ่น โทรไปหาวันนี ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบของทุกคนอย่างเอาใจใส่ วันนี้กินอะไร สบายดีไหม อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง
หากแต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอารมณ์ขุ่นมัวไม่ปกติ
“สงสัยจะเป็นไข้?”
การป่วยเป็นเรื่องสุดวิสัยมาแต่ไหนแต่ไร โดยเฉพาะยามมีประจำเดือน ฟ้าพราวบ่นพึมพำกับตัวเองระหว่างเข้านอนแต่หัวค่ำ ก่อนจะเริ่มรับรู้แล้วว่าตัวเองไม่
