คู่หมั้นคู่หมาย betrothed

บนเตียงนอนยับย่น กรุ่นกลิ่นคาวคลุ้งอบอวล มองด้วยดวงตาข้างเดียวก็รู้ว่าเพิ่งผ่านศึกอะไรมา หญิงสาวใบหน้าดูดีในระดับใช้ได้ไม่ถึงกับสวยสะดุดตา  รูปร่างผอมเพรียวแต่อวบอิ่มพอประมาณนอนพลิกตัวเบาๆ    ก่อนกะพริบตาสะลึมสะลือ กลิ้งพวงแก้มแดงเรื่อกับหมอนนุ่ม            เมื่อค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นนั่งก็ต้องงุนงงในสภาพเปลือยเปล่าของตนพร้อมอาการเจ็บแสบปวดหนึบและเปียกแฉะที่... ส่วนสงวน! เธอเพิ่งเสียสาว! ฟ้าพราว สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยายามนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนที่ผ่านมา ครู่หนึ่งจึงรับรู้ได้ถึงรสสัมผัสหวามที่ติดค้างเนื้อตัว รอยคิสมาร์กสีแดงกุหลบบริเวณเนินอก ท้องน้อย ต้นขาด้านใน และการมีอยู่ของใครอีกคนบนเตียงเดียวกัน หญิงสาวเหลือบตาไปมองผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังนอนหลับตัวเปลือยอยู่ข้างๆ ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ ใครเนี่ย? สำรวจและพินิจชั่วอึดใจก็นึกขึ้นได้ แย่แล้วยัยฟ้า! เธอดื่มเหล้าเมากระทั่งหิ้วผู้ชายเข้าห้องมาทำเรื่องบัดสีแบบนี้ได้ไง! ขณะตกใจ ผู้ชายที่นอนยาวเหยียดอยู่ข้างๆ ก็เริ่มสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา ดวงตาคู่คมบนวงหน้าหล่อเหลาค่อยๆ หรี่ขึ้น “อรุณสวัสดิ์ครับ” น้ำเสียงเซ็กซี่มาก ฟ้าพราวเบิกตาส่ายหน้าทีหนึ่ง เธอกำลังคิดบ้าอะไร? “นาย...นายเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ไง แล้วยังทำเรื่องบ้าๆ อะไรกับฉันเนี่ย?” หญิงสาวถามเป็นชุด ดึงผ้าห่มมาพันตัวเองจนกลายเป็นดักแด้ตัวใหญ่ ปล่อยให้อีกคนเผยสัดส่วนแข็งแรงเพอร์เฟคกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบตั้งแต่หัวจรดเท้า ส่วนนั้นของเขาที่สงบแล้วก็ยังดูใหญ่โตล้อสายตา โอ้โห! ฟ้าพราวตาโตแถบเหลือก รีบเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มต่ำแหบพร่าดังขึ้นเบาๆ ในระยะเผาขน เสียงนั้นทรงเสน่ห์จนใบหูของเธอแดงเถือก “จำกันไม่ได้เหรอไง ผมวิณณ์ อยู่ห้องฝั่งตรงข้ามกับคุณ” ฟ้าพราวหันขวับ มองคนหน้าหล่อจนเต็มสองตา หลังจากพยายามนึกครู่หนึ่งถึงจำได้ “ที่แท้ก็นายนั่นเอง” ผู้ชายหล่อลากแต่โคตรเจ้าชู้ที่ควงสาวเข้าห้องไม่ซ้ำหน้า เธอเห็นคาตาอยู่สองครั้ง แต่ละครั้งที่เห็นก็เป็นผู้หญิงคนละคน แล้วไหงวันนี้เธอถึงลากเขาเข้าห้องตัวเองได้ล่ะ? แถมยัง... ฟ้าพราวก้มหน้ามองคราบคาวหลักฐานบนผ้าปูเตียงสีขาวด้วยหัวใจเต้นระส่ำ บนนั้นมีคราบเปียกชื้นเป็นหย่อมๆ ผสานคราบเลือดสีแดงหลายจุด ยังมีคราบหย่อมหนึ่งขึ้นสีขาวขุ่นอยู่ คงเพิ่งเกิดไม่นาน ขณะใจสั่นแทบหลุดทะลุอกเธอก็ได้ยินเสียงผู้ชายตัวโตพูดอีกว่า “พวกเราน่าจะทำสี่ห้ารอบได้มั้ง จำไม่ได้แล้ว แต่เลือดสาวของเธอออกแค่ครั้งแรกครั้งเดียว ผมอ่อนโยนกระทั่งรอบสุดท้ายตอนฟ้าสาง ไม่รุนแรงแน่นอนครับ” สาวน้อยผู้เพิ่งเสียพรหมจรรย์จึงยกเท้าหมายจะถีบยอดอกแน่นๆ ของหนุ่มหล่อสักหนึ่งที แต่อีกฝ่ายกลับมือไว จับเท้าเธอไว้ “ปล่อยนะ!” “ปล่อยได้ไง เธอจะถีบ” ฝ่าเท้าเล็กกับฝ่ามือใหญ่ยื้อยุดกันครู่หนึ่ง จนผ้าห่มเปิด เห็นถึงโคนขาอ่อนขาวละเอียด ฟ้าพราวยิ่งหน้าแดง “ปล่อยฉันนะ ไม่ถีบแล้ว” นั่นแหละ ฝ่าเท้าถึงได้รับอิสระ ก่อนที่บางส่วนจะออกมาโลดแล่นอย่างมีอิสรเสรีนอกผ้าห่ม “อายอะไร ผมเห็นจนหมดแล้ว ทั้งยังได้จูบได้ดูดได้เลีย” เพียะ! ฝ่ามือเต็มสันกรามทันที วิณณ์ถึงกับหน้าหัน “หยุดพูดนะ!” ฟ้าพราวโวยวาย เอาหมอนฟาดปากอีกฝ่ายไม่ยั้ง “ไม่พูดแล้วครับ ไม่พูด พอก่อน โอ๊ย!” แต่ผู้หญิงเพิ่งเสียสาวสติแตกไปแล้ว เธอทั้งทุบทั้งตี ก่อนจะลากคนตัวสูงออกไปนอกห้อง แล้วโยนเสื้อผ้าของเขาตามติด วิณณ์ยืนอึ้งอยู่กับที่ หลังได้สติจึงก้มเก็บเสื้อผ้าแล้วรีบหมุนตัวล่อนจ้อนเข้าห้องของตัวเองที่อยู่แค่ตรงกันข้ามกับห้องของฟ้าพราว ยังดีที่ไม่มีใครเดินผ่านมาเห็น