การกระทำดังกล่าวของพี่เกมส์และเมย์ ทำเอาบรรยากาศรอบตัวฉันตกอยู่ในความเงียบแทบทันที แม้ว่าจะมีเสียงจอแจของผู้คนซึ่งห่างออกไป แต่สำหรับฉันแล้ว ตอนนี้ประสาทสัมผัสทางการได้ยินเหมือนมืดบอด
ฉันไม่กล้าหันไปมองพี่นัท แต่รับรู้ได้ว่าเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ จนกระทั่งพี่นัททิ้งตัวลงนั่งบนม้าหินข้างๆ
“กานต์…” เสียงเข้มๆ ของพี่นัท ฟังแล้วอบอุ่นใจดี ทำใจฉันสั่นอย่างห้ามไม่ได้ เพียงแค่ได้ยินมันก็เหมือนว่าน้ำใสๆ จะพรั่งพรูออกมาให้ได้เสียตอนนั้น “พี่อยากคุยเรื่องที่กานต์เห็นเมื่อวาน”
ฉันเม้มปากลงเล็กน้อยเพื่อกลั้นความรู้สึกทั้งหมด พยักหน้าเบาๆ แทนคำตอบ สองมือกอบกุมกันเอาไว้แน่น
ยิ่งเขาพูด ยิ่งเขาขอ ฉันยิ่งรู้สึกทรมานจนต้องกำจิกชายกระโปรงนักศึกษาเพื่อระบายความรู้สึกเหล่านั้น
“กานต์มองหน้าพี่หน่อยได้ไหม?” คำขอของพี่นัท ทำฉันค่อยๆ หันไปเผชิญหน้ากับเขา ก่อนพบว่าใบหน้าหล่อคมคายที่ฉันคุ้นเคยกำลังจ้องมองมาด้
