ตึก… ตึก… ตึก…
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากห้วงความทรงจำ ปรากฏชายร่างสูงในชุดนักเรียนมัธยมปลายแสนคุ้นตา เขายกมือเสยผมที่ปรกใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูดุดันของตัวเองขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาคมกริบดั่งหมาป่าเหลือบมองฉันทันทีเมื่อเท้าสองข้างหยุดลง
‘ขอโทษนะ เล่นบาสเพลินไปหน่อย’ เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ฉันสังเกตเห็นเขาหรี่ตาลงเล็กน้อย คล้ายกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง
‘ความลับของเรา มันปิดเอาไว้ไม่อยู่อีกแล้วนะคะพี่ต๊อด’ ฉันชิงพูดออกไป เหมือนเห็นความเครียดผ่านแววตาของรุ่นพี่ตรงหน้า ‘ยิ่งปล่อยเอาไว้ เจ๊ตาลยิ่งเสียใจ…’
พอฉันพูด คนตรงหน้าก็เลือกที่จะเบนสายตาหลบไปทางอื่น เขาไม่พูดอะไร
‘พี่เข้าใจที่หนูพูดหรือเปล่า’
‘เข้าใจแล้ว’ หลังจากที่เขาเงียบไปนาน ในที่สุดผู้ชายตรงหน้าก็พูดออกมา ‘ระยะเวลาสามปี มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ ตาลจริงจังมาก พี่เองก็เหมือนกัน…’
‘หนูรู้ค่ะ หนูเข้าใจ…’
‘กานต์ไม่ต้องบอกตาลนะ ให้เร
