ทำไมฉันจึงได้พบเจอแต่ความจัญไรไม่ว่างเว้น แม้แต่ปลิงยังเลือกกัดในที่ลึกลับ ซ้ำร้ายตอนนี้ยังมาถูกผู้ชายสามคนรุมจับจ้องมาที่หว่างขาฉันอีก เหมือนแก้วให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ บอกไม่ถูก
“พิรี้พิไรอยู่ได้ เมื่อใดจักทายาเสร็จเสียที” เด็กหนุ่มแว๊ดขึ้นด้วยใบหน้าแดงก่ำอับอาย
“หึ” พระยาหมื่นทิศกระตุกยิ้มขำท่าทางขัดเขินของคนน้อง ก่อนจะยอมรามือจากการถูไถยาสีผึ้งเพื่อรักษาฆ่าสิ่งสกปรกที่เจ้าปลิงตัวใหญ่ได้ทิ้งเอาไว้
“ป่ะ เช่นนั้นกูจะพากลับเรือน” พระยาหมื่นทิศบอกพร้อมทำท่าทางจะอุ้มร่างเล็กขึ้น
“ไม่ไป ฉันจะอยู่กินต้มปลาที่นี่กับคุณอุ่นแลพี่แสน” เหมือนแก้วดื้อใส่และดิ้นไม่ยอมในท่าเดียว
“เช่นนั้นก็ให้มันยกไปให้เสียบนเรือนก็ได้” คนพี่ว่าอย่างเอาใจ
“ไม่!!” เด็กหนุ่มยังดื้อดึง พระยาหนุ่มก็ชักเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน
“เอ…มึงนี่”
“แล้วพี่มายุ่งกระไรกับฉันนัก ฉันจะอยู่จะกินที่ใดก็เรื่องของฉัน ไปยุ่งเรื่องเ
