ไอ้อุ่นพาเจ้าแก้วแวะบึงใหญ่ในป่า ที่เต็มไปด้วยสวะลอยอยู่ทั่วผืนน้ำ แต่ที่แห่งนี้แลกลับอุดมไปด้วยฝูงปลามากมายหลายหลาก
“ที่นี่รกนัก” เจ้าแก้วว่าขึ้นเมื่อมองไปรอบๆยังบึงขนาดใหญ่พอควร ที่ถูกซ่อนอยู่ในที่ลึกลับกลางป่า ราวกับหลงเข้ามายังเมืองลับแลอย่างนั้น
“ใช่หากมึงไม่เดินลงมา ก็มองแทบไม่ออกว่าเป็นบึง” ไอ้อุ่นสนับสนุนความคิดและเริ่มเล่า
“ที่นี่เป็นที่ส่วนตัวของกู มีเพียงกูผู้เดียวเท่านั้นที่รู้จักบึงน้ำแห่งนี้ ปลาในน้ำก็มีมาก จับไปขายเท่าใดก็ไม่รู้หมด มึงอย่าได้ไปเที่ยวประกาศบอกใคร เข้าใจแล้วหรือไม่” ไอ้อุ่นถามเป็นเชิงขู่
“เข้าใจแล้ว”
“เช่นนั้นมึงจักรอกูอยู่ที่ฝั่ง ประเดี๋ยวกูลงไปงมเอาปลาเอง” ไอ้อุ่นว่าแล้วจึงถอดเสื้อเครื่องแต่งกายออก ให้เหลือเพียงผ้าขาวม้าเคียนปิดของลับแทนโสร่งเท่านั้น
เหมือนแก้วทำตามที่ไอ้อุ่นบอกด้วยการคอยอยู่เฉยๆที่ริมฝั่ง เด็กหนุ่มนั่งยองเท้าคางมอง แต่ปลาที่ซ่อนตัวอยู
