ที่เรือนไอ้อุ่น เป็นเรือนไม้ยกสูงมีชานกว้างแค่พอได้ใช้สอยไปตามประสา ด้านล่างเป็นที่โล่งแลมีแคร่อยู่อันเดียวข้างๆ กองไฟที่มอดดับแล้ว
ตัวเรือนไม่ได้เล็กหรือใหญ่ ออกจะเหมือนเรือนชาวบ้านธรรมดาทั่วไป แต่มั่นคงและแน่นหนา หลังคามุมด้วยหญ้าใบยาวตาแห้งมัดรวมกันเป็นผืนหนา แลกันฝนได้ดีทีเดียว
เมื่อก่อนมันอยู่กับแม่มันที่เรือนนี้ แต่พอแม่ตาย ไอ้อุ่นก็อยู่คนเดียวเรื่อยมา หิวข้าวหิวปลา ก็เดินไปหากินที่เรือนครัว ไม่ใคร่มีใครจักยกมาให้มันกิน แลมันก็แก่นกล้าเสียจนเหมือนไม่ต้องการความห่วงใยจากใคร
“ที่เรือนใหญ่ในช่วงนี้วุ่นวายไปหมดเลยหนาขอรับ” นายแสนที่มองสอดส่องไปทางเรือนเจ้าพระยาบอกขึ้นมาลอยๆ ด้วยอดร้อนเนื้อร้อนใจตามเขาไปไม่ได้
“โปลิสเข้าออกเรือนเป็นว่าเล่น” ไอ้อุ่นว่าเสริมขึ้นเมื่อเห็นเรือจากกลมมหาดไทยพายออกจากท่าหน้าเรือนไป
“เรื่องก็เกิดจากพระยาหมื่นทิศตัวดีนั่นล่ะ คงไม่ตีกันวุ่นวายเช่นนี้ หากพระยาจ
