ซาตานซ่อนรัก

9

“ถ้าเป็นอย่างที่คุณแจ๊คกี้พูดก็ไม่เป็นไรค่ะ ครีมต้องขอบคุณมากนะคะที่ให้เกียรติครีมขนาดนี้ ทานอาหารเสร็จครีมขอถ่ายรูปคุณแจ๊คกี้นะคะ”

“ด้วยความยินดีครับ”

เขาเอ่ยตอบก่อนจะยิ้มให้กับสาวน้อยตรงหน้า เดวิสไม่คิดเลยว่าผู้ โชคดีที่ได้ดินเนอร์กับเขานั้นคือสาวสวยตรงหน้า มันเหนือความคาดหมายของเขามากนัก เธอสวย มีเสน่ห์ มีแรงดึงดูดใจหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็น รอยยิ้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเพียงแค่พบสบตา หัวใจเขากระตุกวูบสั่นไหวราวกับระฆังที่ถูกตีอย่างแรง เสียงอันไพเราะที่ฟังแล้วระรื่นหู ยิ่งได้มอง ยามที่ปากบางอิ่มขยับพูด ความเพลิดเพลินจึงบังเกิดขึ้น

การรับประทานอาหารในมื้อนี้เต็มไปด้วยความสุขจากรสชาติอาหารล้ำเลิศ การพูดคุยที่เป็นกันเองไร้ความรู้สึกอึดอัด กลมกลืนกับบรรยากาศ สุดแสนโรแมนติก ฟังเสียงเพลงคลอเคล้าคงไม่มีอะไรสุขเท่านี้อีกแล้ว

หลังจากที่ทั้งคู่รับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ก็ถึงเวลาที่เดวิสจะเซ็นชื่อลงบนอัลบั้มรูป เขาวาดลายเซ็นตรงจุดที่พิมวดีชี้ จากนั้นก็ยืนโพสต์ท่าให้เธอถ่ายรูป

“ผมว่าเรามาถ่ายรูปคู่กันดีกว่านะครับ พี่สาวของคุณคงจะปลื้มน่าดูที่ เห็นน้องสาวถ่ายรูปคู่กับนายแบบขวัญใจ”

“ก็ได้ค่ะ แล้วเราจะให้ใครถ่ายให้คะ”

“ไม่ยากครับ” นายแบบหนุ่มกดปุ่มเรียกพนักงานอีกครั้ง เพียงชั่วครู่พนักงานหนุ่มก็เดินเข้ามาในห้อง

“ช่วยถ่ายรูปให้เราหน่อย” พิมวดียื่นกล้องถ่ายรูปให้กับคนที่เข้ามาใหม่ ก่อนจะมายืนใกล้กับร่างของเดวิส ทิ้งช่องไฟเล็กน้อย

“ขอโทษนะครับคุณครีม” หญิงสาวไม่เข้าใจความหมายของคำขอโทษของเดวิส แต่เพิ่งมาเข้าใจเมื่อลำแขนใหญ่โอบที่บ่าของเธอ รั้งร่างสาวให้มาแนบชิดลำตัวใหญ่

“ยิ้มหวานนะครับคุณครีม”

ชายร่างโตเอ่ยบอกสาวร่างเล็ก พิมวดียิ้มในแบบฉบับของตัวเองเช่นเดียวกับเดวิสที่ยิ้มเต็มใบหน้า สีหน้าบ่งบอกถึงความสุขในการถ่ายภาพคู่กับเธอ พนักงานหนุ่มกดชัตเตอร์บันทึกภาพถ่ายของเดวิสกับพิมวดีอีกหลายสิบภาพ จนถึงภาพสุดท้าย

“ขอบคุณมาก” เดวิสบอกพนักงานหนุ่ม ยื่นเงินสินน้ำใจให้กับชายคนนั้น

“ขอบคุณครับ” พนักงานรับเงินและหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันที

“นี่ก็เกือบสามทุ่มแล้ว พิมต้องกลับก่อนนะคะ คุณแจ๊คกี้จะได้ลงไปร่วมงานปาร์ตี้วันเกิดกับเพื่อนๆ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากก้มลงมองดู นาฬิกาข้อมือของตัวเอง

“คุณครีมไปกับผมด้วยสิครับ ไปหลายๆ คนสนุกดี”

เขาเอ่ยชวนสาวน้อยแสนสวย เพราะเขาไม่อยากให้เวลาที่จะได้ พูดคุยกับเธอหมดลงอยากจะประวิงเวลาไปเรื่อยๆ เขามีความสุขที่ได้พูดคุย ได้ทำกิจกรรมต่างๆ ร่วมกับเธอ อย่างเช่นการถ่ายรูปคู่กันเมื่อสักครู่คนที่ถูกชวนทำท่าคิด งานปาร์ตี้วันเกิดของเขาเป็นอะไรที่ต้องการ ความเป็นส่วนตัว หากเธอไปก็รังจะไปเกะกะเขาเปล่าๆ อีกประการหนึ่งเธอไม่รู้จักใครในงานด้วย

“นะครับ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้ผม” เขาพูดขึ้นหลังจาก มองเห็นความลังเลของเธอ

“ก็ได้ค่ะ” คำพูดของเดวิสทำให้หญิงสาวเกิดความเกรงใจ จึงตกปากรับคำในที่สุด

“ไปกันเลยนะครับ”

“เดี๋ยวค่ะ ครีมว่า คุณแจ๊คกี้เรียกครีมว่าครีมเฉยๆ ดีกว่าค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณนำหน้าหรอกค่ะ ครีมเขิน” เป็นเพราะพิมวดีไม่คุ้นกับการที่ใครจะ มาเรียกเธอว่าคุณ แค่ได้ยินชายหนุ่มเรียกเธอก็รู้สึกเขินมากพอแล้ว

“โอเคครับ ครีม”

เดวิสพูดจบก็ขยับแขนออกห่างร่างกาย หักข้อศอกเข้าหาลำตัวเล็กน้อย พิมวดียิ้มกับชายหนุ่มก่อนจะใช้ฝ่ามือแตะตรงข้อศอกด้านในของเขา พากันก้าวเดินออกไปจากห้องเดอลุกซ เพื่อไปยังห้องจัดเลี้ยงที่มีชื่อว่ ห้องเบญจมาศ

คนที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงเบญจมาศต่างหันมามองเจ้าของวันเกิดที่เดินเคียงคู่มากับสาวสวยนางหนึ่งที่มีความงดงามและชวนมองอย่างมากมาย พร้อมกับเสียงซุบซิบที่ดังออกมาจากคนเหล่านั้น ทำให้ควา ประหม่าและเขินอายเกิดขึ้นกับพิมวดีทันที

“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะอยู่ข้างๆ คุณเอง” ฝ่ามือใหญ่แตะลงบน หลังมือของหญิงสาวเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจ

“ค่ะ” พิมวดีรับคำเบาๆ เพียงแค่คำพูดของเขาก็ทำให้เกิดกำลังใจอย่างล้นเหลือ

“ใครน่ะเดวิส” วอลเตอร์ผู้จัดการจอมเขี้ยวเอ่ยถามเด็กในสังกัดทันที

“ครีม แฟนคลับที่ได้ดินเนอร์กับฉันไง ครีมครับ วอลเตอร์ผู้จัดการของผมเองหรือจะเรียกว่าแซมก็ได้นะ แซมนี่ครีม เพื่อนของฉัน”

เดวิสแนะนำตัวให้ทั้งสองฝ่ายให้ได้รู้จักกัน พิมวดีพนมมือไหว้ตามธรรมเนียมของคนไทย วอลเตอร์พยักหน้ารับ เขารู้สึกไม่ถูกชะตากับหญิงสาวตรงหน้า บอกไม่ถูกว่าทำไม ทั้งๆ ที่เธอเองก็ไม่เคยทำอะไรให้ตนเองขุ่นข้องหมองใจเลยสักครั้ง อีกทั้งยังเจอหน้าครั้งนี้เป็นครั้งแรก

“นึกยังไงพามาที่นี่” สาวประเภทสองถามต่อ

“ก็อยากพามา วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันจะพาใครมาร่วมงานด้วย ก็ได้ ไม่เห็นจะแปลก” เดวิสตอบอย่างไม่ใส่ใจ คนที่ได้รับคำตอบถึงกับสะ อึก

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ แค่แปลกใจเท่านั้นปกตินายไม่เคยพาใครมา ร่วมงานวันเกิด อีกอย่างฉันคิดว่าปาร์ตี้คืนนี้จะมีแต่คนกันเอง ไม่คิดว่าจะ มี...คนนอก”

วอลเตอร์จงใจหันไปมองหน้าพิมวดีตอนที่พูดสองประโยคสุดท้าย คนที่ถูกมองถึงกับหน้าชาอยากจะเดินหนีออกไปจากงานทันทีที่ได้ยิน ดูท่าทางวอลเตอร์จะไม่ชอบหน้าเธออย่างแรง

“ครีมกลับก่อนดีกว่าค่ะคุณแจ๊คกี้”

สาวชาวไทยเงยหน้าบอกชายหนุ่มสายเลือดอังกฤษเสียงเครือ คำเรียกแทนชื่อที่พิมวดีเรียกเดวิสทำให้วอลเตอร์เกิดความไม่พอใจขึ้นมาอีก ทำนบเด็กในสังกัดของเขาคนนี้ไม่เคยให้ใครเรียกชื่อเล่นมาก่อน แม้แต่ตัว เขาเองยังไม่ได้รับสิทธิ์นั้นเลย เหตุใดเดวิสจึงให้หญิงสาวตรงหน้าเรียกขาน เช่นนี้ หรือว่ นายแบบหนุ่มกำลังถูกตาต้องใจสาวชาวไทยคนนี้ ไม่มีทาง เขาไม่มีวันยอม เดวิสกำลังไปได้ด้วยดีในอาชีพการเดินแบบ เป็นตัวทำรายได้หลักให้กับเขา จริงอยู่การที่เดวิสจะมีคนรักเป็นสิ่งที่ทำได้ และคน ส่วนมากก็ยอมรับได้เพียงแต่ว่าวอลเตอร์รับไม่ได้เท่านั้นเอง