10
1301 Words
“ไม่ต้องหรอก ครีมเป็นแขกของผม ใครกล้ายุ่งได้เจอดีแน่”
เดวิสไม่สนใจสายตาไม่พอใจของวอลเตอร์ เขาพาพิมวดีเดินเข้าไป ร่วมสนทนากับเจ้าของโรงแรมพร้อมกับแนะนำตัวให้เธอได้รู้จักกับคน กลุ่มนั้น
“ครีมสวยนะคะคุณแซม ยิ้มก็หว้านหวาน” เอมม่าเอ่ยชมพิมวดี ต่อหน้าวอลเตอร์ที่แทบจะแยกเขี้ยวใส่คนพูด
“หวานเหวินที่ไหน ก็ธรรมดานี่แหละ เธอรู้จักแม่คนนี้ด้วยเหรอ”
“อ้าว! รู้จักสิคะ ก็เอมม่าเป็นคนติดต่อกับครีมเรื่องที่ครีมเป็นผู้โชคดี ได้ดินเนอร์กับคุณเดวิส แล้วยังเป็นคนทำผมให้ครีมด้วยเป็นไงคะสวยมั้ย”
เอมม่าภูมิใจกับทรงผมที่เธอจัดทรงให้พิมวดีเป็นอย่างมาก เส้นผม เหยียดตรงถูกเอมม่าเซทให้เป็นลอนใหญ่ตรงส่วนปลายผม เพียงแค่นี้ใบหน้าสวยหวานของสาวชาวไทยก็กลายเป็นหวานซ่อนเปรี้ยว ดึงดูดสายตาของผู้ชายได้อย่างไม่ยาก ดีกว่าทรงเดิมที่รวบเป็นหางม้า
“สวยที่ไหน ก็งั้นๆ แหละไม่เห็นจะสวยตรงไหนเลย เคที่สวยกว่าตั้งเยอะ”
เอมม่าเบ้ปากทันทีที่ได้ชื่อของนางแบบดาวรุ่ง ความสวยของเคที่ไม่ ได้ครึ่งของพิมวดีเลย ที่ได้มาเดินเฉิดฉายบนเวทีแคทวอล์คเป็นเพราะใช้เต้าไต่มาต่างหาก คนในวงการรู้ดีว่าเคที่เข้าทางไหนจึงมายืนตรงจุดนี้ เรื่องมากก็ที่หนึ่ง เอาแต่ใจก็ที่สอง ปากมากก็ที่สาม มาสายก็ที่สี่ เบี้ยวงานก็ที่ห้าแล้วอีกสารพัด จนเธอจำไม่หวาดไม่ไหว
“สวยตายล่ะ”
“อะไร แกพูดอะไรเอมม่า”
“พูดว่าสวยมากเลยค่ะ” คนถูกถามกระแทกเสียงตอบ ก่อนจะพูดประโยคถัดไปเมื่อนึกขึ้นได้ “แต่ก็แปลกนะ คุณเดวิสพาครีมมาร่วมงานนี้ ได้ยังไง ปกติคุณเดวิสไม่ชอบให้คนนอกมายุ่งเรื่องส่วนตัวนี่นา” เอมม่าเหมือนพูดคนเดียวมากกว่า แต่คนที่ได้ยินตาขุ่นขึ้นมาทันควัน
“คงจะอ้อนเดวิสให้พามาสิท่า เดวิสยิ่งเป็นโรคแพ้ผู้หญิงสวยอยู่ด้วย”
เวลาพูดวอลเตอร์มองไปยังสาวชาวไทยที่ยืนเคียงข้างเดวิสไม่ห่าง แจกจ่ายรอยยิ้มสวยงามให้กับคู่สนทนาตลอดเวลา ท่าทางเธอจะเป็นขวัญใจของงานนี้ไปแล้ว
“คนอย่างคุณเดวิสผู้หญิงอ้อนได้ด้วยเหรอ ปกติคุณเดวิสเกลียดผู้หญิงอ้อนจะตายไป ดูอย่างแมรี่สิคบกันได้ไม่ถึงสองอาทิตย์ก็เลิก เพราะแมรี่อ้อนเกินเหตุ อ้อนโน้นขอนี่จนเดวิสรำคาญแล้วก็ทิ้ง”
เอมม่าพูดอีกก็ถูกอีก เดวิสไม่ชอบผู้หญิงขี้อ้อน ไม่ชอบให้ผู้หญิงมาชี้นิ้วสั่ง ผู้หญิงที่เดวิสยอมก้มหัวให้มีคนเดียวเท่านั้นคือ มารดาที่เสียชีวิต ไปแล้ว
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยโรคกำเริบมั้ง”
“โรคอะไรคะ” คู่สนทนาถามต่อ
“โรคบ้ากามไงเล่า อารมณ์เสียจริงๆ ไปหาอะไรดื่มแก้กลุ้มดีกว่า”
เอมม่าขำขันกับคำพูดของกะเทยจอมงก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าวอลเตอร์ ไม่ชอบหน้าพิมวดีเป็นเพราะสาวชาวไทยกำลังเข้ามาวุ่นวายกับตัวทำเงินของเขานั่นเอง อีกทั้งวอลเตอร์กำลังคิดอะไรบางอย่างในใจ หากจะให้เคที่แจ้งเกิดในวงการเดินแบบไวๆ แบบก้าวกระโดดต้องให้เดวิสช่วย ใจ หนึ่งเธอก็อยากให้พิมวดีเป็นคู่รักกับนายแบบหนุ่มขึ้นมาจริงๆ อีกใจคิดว่า อย่าดีกว่า เพราะหากเป็นเช่นนั้นจริงๆ พิมวดีจะต้องเจอกับศึกหนักรอบด้านแน่นอน คิดแล้วเพลียหัวใจแทน
“ให้ผมไปส่งที่โรงแรมนะครับ” เดวิสบอกสาวร่างเล็กเมื่อเธอบอกกับเขาว่าจะกลับโรงแรมที่พัก
“อย่าดีกว่าค่ะ คุณแจ๊คกี้จะได้พักผ่อน ครีมโทรไปเรียกให้รถของโรงแรมมารับดีกว่าค่ะ” พิมวดีพูดอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรครับ โรงแรมที่ครีมพักอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง ผมไปส่งได้ครับ ไม่ได้เหนื่อยอะไร นะครับ” เขาให้เหตุผลและทำเสียงออดอ้อน แถมยังส่งสายตาร้องขอมาให้หญิงสาวอีกด้วย มีหรือที่เธอจะไม่ใจอ่อน
“ก็ได้ค่ะ”
หญิงสาวรับคำเสียงหวาน เดวิสจึงเรียกผู้จัดการแผนกจัดเลี้ยงบอกความจำนงว่าเขาอยากได้รถของโรงแรมหนึ่งคันภายในห้านาทีผู้จัดการคนดังกล่าวรับคำ ก่อนที่เดวิสจะพาหญิงสาวออกไปจากห้องจัดเลี้ยงเพื่อไปส่งเธอตามที่เขาบอก
“เชิญครับเจ้าหญิงของผม”
หลังจากที่เดวิสกับพิมวดีลงมาถึงล็อบบี้ของโรงแรม ทั้งสองเดินเคียงคู่กันไปยังรถเบนซ์ที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ให้นายแบบหนุ่ม เขาทำหน้าที่สุภาพบุรุษเปิดประตูให้พิมวดี คนที่ถูกเรียกว่าเจ้าหญิงยิ้มอาย เอ่ยขอบคุณเบาๆ สอดตัวเข้าไปนั่งประจำที่ เจ้าชายรูปงามปิดประตู ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ แล้วขับเคลื่อนรถคันหรูออกไปจากโรงแรม
“ครีมจะอยู่ที่กระบี่กี่วันครับ” เขาชวนคุยระหว่างขับรถไปยังโรงแรม ที่เธอพัก
“ครีมกลับมะรืนนี้ค่ะ กะว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ทะเลแหวกซะหน่อย เห็นเขาว่ากันว่าสวยมากๆ เลยค่ะ”
“ผมก็กลับมะรืนนี้เหมือนกันครับ ต้องไปญี่ปุ่นต่อ ตามด้วยเกาหลีและจีน” เขาเอ่ยบอกหญิงสาวเกี่ยวกับโปรแกรมเดินสายของตัวเอง
“ไปอีกหลายประเทศจังเลยค่ะคงเหนื่อยแย่ ครีมอยากรู้จังเลยค่ะว่า ผู้หญิงคนไหนจะเป็นผู้โชคดีได้ดินเนอร์กับคุณแจ๊คกี้สองต่อสอง” พิมวดีคิดว่าการที่เขาเดินทางไปยังประเทศนั้นๆ จะมีผู้โชคดีเหมือนกับพี่สาวของเธอ
“ไม่มีหรอกครับ ผมจัดที่เมืองไทยที่เดียว ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ด้วยครับ เพราะผมไม่คิดว่าจะมีดินเนอร์วันไหนวิเศษเท่าคืนนี้อีกแล้ว”
เขาพูดออกมาจากใจ การเดินทางไปยังประเทศที่เขากล่าวมาไม่มี โปรแกรมที่เขาจะต้องไปดินเนอร์กับผู้โชคดีจากหมายเลขสั่งจองอัลบั้มรูป ถ้ามีดินเนอร์มื้อนั้นๆ คงไม่มีความสุขเท่ากับดินเนอร์ในค่ำคืนนี้ พิมวดีหลบสายตาของเขาที่หันมามองเธอทันที ก้มหน้างุดมองมือของตัวเองที่ประสานกันแน่น หัวใจสาวเต้นเร่าไม่หยุด ตื่นเต้นและอิ่มเอมกับคำพูดของนายแบบหนุ่ม ความเงียบปกคลุมไปทั่วรถจนกระทั่งเดวิสเดินทางมาถึงโรงแรมที่หญิงสาวพัก
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งครีม ครีมไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอบคุณและพนมมือไหว้อย่างสวยงาม ก้าวลงจากรถโดยไม่ รู้ตัวว่าเขาก้าวตามเธอลงมาด้วย
“เอ่อ...คุณแจ๊คกี้ลงมาทำไมคะ หรือว่าจะเข้าห้องน้ำ” พิมวดีถามอย่างใสซื่อ
“ผมจะไปส่งครีมที่ห้องพักน่ะครับ ถ้าไม่เห็นครีมกลับถึงห้องโดย ปลอดภัย ผมต้องนอนไม่หลับแน่ๆ เลยครับ”
ร่างเล็กอึ้งไปในทันทีที่ได้ยินคำพูดของหนุ่มรูปงาม ดีใจที่เขาเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้ แต่ก็ตกใจเมื่อรู้ว่าเขาจะไปส่งเธอถึงห้อง ตามมาด้วยความสับสน
- Writer
